Met een lekker ontbijt in mijn maag ben ik vol goede moed 4 uur te vroeg naar het vliegveld vertrokken. Vol spanning heb ik daar gezeten, wachtend of ik mee mocht in het vliegveld. Na een uurtje werd er omgeroepen “pasgangers for the flight to Addis Abbaba can know check in”. Met zweethanden, mijn een hart kloppend als een raket ben ik in de rij gaan staan. Zou ik mee mogen? Bij de balie aankomend keek de vrouw naar mijn papiertje. Ik kon gewoon doorlopen naar de gate (lees fabriekshal met stoelen). Hier zat ik dan wel, maar ik was pas helemaal gerust als ik in het vliegtuig zou zitten.
Met stoelnummer 14 werd ik in het vliegtuig door de stewardess gewezen om naar de rechterkant te gaan. Huh, waarom moest ik naar rechts? Helemaal vrolijk stuurde ik mijn ouders een sms “Pap, Mam ik zit nu in het vliegtuig en ik vlieg buisness class. Tot morgen!”. Wat voelde ik mij goed. Het vliegtuig mag voor mij wel vaker eerder vertrekken. Wat werd ik op mijn wenken verdiend. Champagne werd aangeboden, allerlei lekker eten werd geserveerd en ik had echt mega veel beenruimte. Die mensen zullen wel gedacht hebben “dat meisje zal vast en zeker hele rijke ouders hebben.”.
Na een vlucht van 18 uur betrat ik eindelijk weer Westerse bodem. Met een zware koffer en tas kwam ik door de schuifdeur en zag ik mijn ouders en mijn zusje staan. Allemaal hadden ze een roos voor mij. Ik heb Cecile nog nooit zo hard zien huilen. Wat een fijn gevoel om hun weer in mijn armen te hebben. Wat mag ik blij zijn dat ik mijn familie nog heb. Dat kunnen veel kinderen van de Jack CECUP School niet zeggen.
En nu? Eens even bijkomen en rusten van deze indrukwekkende reis. Alle belevenissen op mij in laten werken. Tijd en rust voor mezelf pakken. Maar eerst langs het feestje van mijn oma die 87 is geworden! Wat mogen wij blij zijn hier in Nederland dat wij zo’n leeftijd kunnen bereiken hier.
zondag 6 september 2009
Vrijdag 7 augustus 2009 – Vertrek naar Nederland?
Met griep werd ik wakker. Wat deed mijn hoofd, neus en keel pijn, maar dat maakte mij allemaal niks uit. Ik ging naar huis en dat was het belangrijkste. Ik kon mijn ouders weer zien, mijn zusje weer een dikke knuffel geven, mijn vriend weer zoenen en mijn katten weer aaien. Dingen die je in een maand gaat missen.
Maar voor mijn vertrek wilde ik toch nog even afscheid nemen van de kinderen, Wiseman en leerkrachten van de Jack CECUP School. Ik had namelijk nog een verassing voor de kinderen van de school. Ik had besloten al mijn kleren in Zambia achter te laten en Willemijn en ik hadden voor alle kinderen nog een stickervelletje. Het bezoek aan de school was alleen minder leuk dan ik had verwacht. Bij aankomst werd ik genegeerd door Yvonne en ik merkte ook dat de kinderen en andere leerkrachten minder enthousiast waren. Ik had verwacht dat ik van de kinderen aan wie ik mijn kleren had gegeven een dankjewel zou krijgen, maar ik kreeg totaal geen reactie. Waren ze zo verast of had Yvonne zo’n nare dingen over mij gezegd? Ook dacht ik dat de leerkrachten mij in het busje mee zouden brengen naar het vliegveld. Zij hadden dit immers aangegeven, maar niemand ging mee. Met tranen in mijn ogen zat ik in het busje op weg naar het vliegveld. Wat voel ik mij ellendig. Waarom heb ik zo veel energie hierin gestoken? Waarom krijg ik zo’n afscheid? Waar heb ik dit aan verdiend?
Gelukkig kan ik over twee uur op het vliegtuig stappen. Maar waar staat mijn vliegtuig eigenlijk aangegeven op het informatiebord? Moet ik al inchecken dan? “Miss your plane have left jet” werd mijn alsof het de normaalste zaak van de wereld is bij de incheckbalie verteld. De tranen sprongen weer in mijn ogen. Hoe kon dit nu alweer? Hoe kan een vliegtuig twee uur eerder vertrekken zonder dat ik het weet?Hoe kom ik in vredesnaam thuis? Samen met Jet en Wiseman (die toch nog alleen naar het vliegveld was gekomen) zijn we naar de Ethiopian Airlines balie gegaan. “Waarom is het vliegtuig eerder weg? Hoe kom ik nu thuis?”. Als een klein kind stond ik daar ziek, huilend. Ik wilde niets lieverd dan thuis te zijn. Ed, de medewerker van Ethiopian Airlines, reageerde niet op onze vragen. Hij zat achter zijn computer, pleegde wat telefoontjes, maar zei verder niks. Er werd mij een papiertje in mijn handen geduwd met vliegtijden van Zaterdag. Betekende het nou dat ik morgen mee kon vliegen? Met stomheid geslagen verliet ik met dit papiertje het vliegveld, hopend dat ik morgen wel mee kon vliegen.
Daar stond ik dan met mijn 40 kg wegende koffer voor een van de mooiste hotels van Lusaka. Ik had besloten dat als ik toch een dag langer moest blijven, ik ergens moest gaan zitten waar het veilig was, waar ze mijn Mastercard accepteerden en waar ze een goede transfer aanboden naar het vliegveld. In mijn kloffie betrad ik het dit luxe hotel. Een maand lang heb ik in de armoede geleefd en hier sta ik dan in mijn kamer met bad, flatscreen, airco en twee meter brede bed. Wat een wereld van verschil. Nu ik hier toch ben ga ik er ook lekker van genieten, hoe ziekjes ik mij ook voel. Ik ben in Arcades (winkelcentrum horend bij het hotel) naar de bioscoop gegaan, thee gaan drinken en gaan shoppen. In mijn kamer ben ik lekker in bad gaan liggen. Ik moet zeggen zo erg is het toch nog niet om het vliegtuig te missen. Deze luxe heb ik dubbel en dwars verdiend!
Maar voor mijn vertrek wilde ik toch nog even afscheid nemen van de kinderen, Wiseman en leerkrachten van de Jack CECUP School. Ik had namelijk nog een verassing voor de kinderen van de school. Ik had besloten al mijn kleren in Zambia achter te laten en Willemijn en ik hadden voor alle kinderen nog een stickervelletje. Het bezoek aan de school was alleen minder leuk dan ik had verwacht. Bij aankomst werd ik genegeerd door Yvonne en ik merkte ook dat de kinderen en andere leerkrachten minder enthousiast waren. Ik had verwacht dat ik van de kinderen aan wie ik mijn kleren had gegeven een dankjewel zou krijgen, maar ik kreeg totaal geen reactie. Waren ze zo verast of had Yvonne zo’n nare dingen over mij gezegd? Ook dacht ik dat de leerkrachten mij in het busje mee zouden brengen naar het vliegveld. Zij hadden dit immers aangegeven, maar niemand ging mee. Met tranen in mijn ogen zat ik in het busje op weg naar het vliegveld. Wat voel ik mij ellendig. Waarom heb ik zo veel energie hierin gestoken? Waarom krijg ik zo’n afscheid? Waar heb ik dit aan verdiend?
Gelukkig kan ik over twee uur op het vliegtuig stappen. Maar waar staat mijn vliegtuig eigenlijk aangegeven op het informatiebord? Moet ik al inchecken dan? “Miss your plane have left jet” werd mijn alsof het de normaalste zaak van de wereld is bij de incheckbalie verteld. De tranen sprongen weer in mijn ogen. Hoe kon dit nu alweer? Hoe kan een vliegtuig twee uur eerder vertrekken zonder dat ik het weet?Hoe kom ik in vredesnaam thuis? Samen met Jet en Wiseman (die toch nog alleen naar het vliegveld was gekomen) zijn we naar de Ethiopian Airlines balie gegaan. “Waarom is het vliegtuig eerder weg? Hoe kom ik nu thuis?”. Als een klein kind stond ik daar ziek, huilend. Ik wilde niets lieverd dan thuis te zijn. Ed, de medewerker van Ethiopian Airlines, reageerde niet op onze vragen. Hij zat achter zijn computer, pleegde wat telefoontjes, maar zei verder niks. Er werd mij een papiertje in mijn handen geduwd met vliegtijden van Zaterdag. Betekende het nou dat ik morgen mee kon vliegen? Met stomheid geslagen verliet ik met dit papiertje het vliegveld, hopend dat ik morgen wel mee kon vliegen.
Daar stond ik dan met mijn 40 kg wegende koffer voor een van de mooiste hotels van Lusaka. Ik had besloten dat als ik toch een dag langer moest blijven, ik ergens moest gaan zitten waar het veilig was, waar ze mijn Mastercard accepteerden en waar ze een goede transfer aanboden naar het vliegveld. In mijn kloffie betrad ik het dit luxe hotel. Een maand lang heb ik in de armoede geleefd en hier sta ik dan in mijn kamer met bad, flatscreen, airco en twee meter brede bed. Wat een wereld van verschil. Nu ik hier toch ben ga ik er ook lekker van genieten, hoe ziekjes ik mij ook voel. Ik ben in Arcades (winkelcentrum horend bij het hotel) naar de bioscoop gegaan, thee gaan drinken en gaan shoppen. In mijn kamer ben ik lekker in bad gaan liggen. Ik moet zeggen zo erg is het toch nog niet om het vliegtuig te missen. Deze luxe heb ik dubbel en dwars verdiend!
Donderdag 6 augustus 2009 – De laatste loodjes
Vandaag had ik zo gehoopt om een dagje rust en tijd voor mezelf in Zambia. Maar dit bleek een illusie te zijn. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat zijn Willemijn en ik bezig geweest met het opschonen van Wiseman en het branden van alle foto’s en filmpjes van ons avontuur op cd’s en dvd’s.
Dit bleek niet de enige tegenvaller te zijn. Vandaag waren Yvonne en Martha ook nog langs Willemijn gegaan om te zeggen dat we op papier moesten zetten waar wij ons sponsorgeld aan uit hadden gegeven (ik was op dat moment souvenirs kopen). Toen ik Yvonne aan de telefoon ermee confronteerde dat de gegeven spullen een gift voor de school waren en zij hier verder niks met het geld te maken had, werd ik uitgescholden voor brutaal. Ik werd ook nog eens midden in het gesprek opgehangen. Deze aanvaarding voelde als een messteek in mijn rug. Het voelde alsof ze ons niet vertrouwden. Dat ze nog meer geld uit ons wilde trekken, terwijl Willemijn en ik zelfs geld uit onze eigen zak aan het project hadden bijgelegd. Ik voelde mij gebroken door deze aanvaarding. Het voelde alsof alle energie uit me was en ik kon alleen maar huilen. Wat was ik blij dat ik morgen naar huis kon. Dat ik weer personen om mij heen zou hebben van wie ik hou, waarop ik kan bouwen en die ik kan vertrouwen.
Dit bleek niet de enige tegenvaller te zijn. Vandaag waren Yvonne en Martha ook nog langs Willemijn gegaan om te zeggen dat we op papier moesten zetten waar wij ons sponsorgeld aan uit hadden gegeven (ik was op dat moment souvenirs kopen). Toen ik Yvonne aan de telefoon ermee confronteerde dat de gegeven spullen een gift voor de school waren en zij hier verder niks met het geld te maken had, werd ik uitgescholden voor brutaal. Ik werd ook nog eens midden in het gesprek opgehangen. Deze aanvaarding voelde als een messteek in mijn rug. Het voelde alsof ze ons niet vertrouwden. Dat ze nog meer geld uit ons wilde trekken, terwijl Willemijn en ik zelfs geld uit onze eigen zak aan het project hadden bijgelegd. Ik voelde mij gebroken door deze aanvaarding. Het voelde alsof alle energie uit me was en ik kon alleen maar huilen. Wat was ik blij dat ik morgen naar huis kon. Dat ik weer personen om mij heen zou hebben van wie ik hou, waarop ik kan bouwen en die ik kan vertrouwen.
Woensdag 5 augustus 2009 – Officiële opening van het computerlokaal
Vandaag is de dag aangebroken waar de leerkrachten zo lang naar hebben uitgekeken, de diploma uitreiking. Samen met Mwansa zijn we met het lodgebusje naar de stad gereden om de diploma’s te printen en te plastificeren. Elke leerkracht heeft zijn of haar foto en het punt voor de Word en typ toets op het diploma staan. Ik ben trots op het resultaat. Het ziet er echt officieel uit.
Bij aankomst van de Jack CECUP school kijk ik verrast om mij heen. Alle 700 kinderen zitten netjes in een carré op ons te wachten. De computerruimte is gepoetst, buiten klinkt uit de boxen muziek, er staan stoelen voor ons klaar. De show start en een groepje jongens en meisjes begint op trommel geluid tegen elkaar aan te dansen. Een raar gezicht om zo’n jonge kinderen zo sexy tegen elkaar te zien dansen. Maar wel echt super leuk dat we zo’n afscheid krijgen. Ook andere kinderen hebben iets voor ons voorbereid. Een groep jongens gaan voor ons rappen, een groep jongens en meisjes zingen typische Jack CECUP liedjes voor ons en een meisje houdt een speech. Niet te geloven dat uit zo’n klein meisje zo’n woorden komen. Je ziet duidelijk dat Wiseman een inspirator is voor de kinderen.
Nu is het onze beurt. De leerkrachten staan op een rij. Voor elk van hen hebben een persoonlijk woordje geschreven. We lezen dit voor en overhandigen hen het diploma. Reubin begint te huilen. Je merkt echt dat dit diploma voor hen een weg is naar een betere toekomst. Het voelt raar dat dit papiertje voor hen zo belangrijk is. Zouden ze echt een andere baan kunnen krijgen met wat typ- en Wordvaardigheden? Het waren immers vrij gemakkelijke opdrachten.
De muziek start en samen met twee meisjes die een schaar en een dienblad vasthouden, beginnen we te dansen. Een ander belangrijk moment zit eraan te komen. De officiële opening van het computerlokaal. Als de muziek is afgelopen overhandigen de meisjes Wiseman de schaar en het dienblad. Er hangt een lint voor de ruimte. Wiseman dient deze door te knippen. Met dit gebaar willen wij duidelijk maken dat het nu de verantwoordelijkheid van de school is om ervoor te zorgen dat de computerruimte in stand wordt gehouden.
Maar dit is niet de enige verassing die wij voor de school hebben. We overhandigen Wiseman een dobbelsteen. Hij heeft natuurlijk geen idee wat hij hiermee moet. Hij gooit ermee en het cijfer 5 wordt getoond. Dit houdt in dat de Kidsrights Club een cadeau krijgt. Bij elk cijfer dat er met de dobbelsteen gegooid wordt, wordt er een cadeau aan de school overhandigd. Bij het cijfer 2 en 4 worden de leerkrachten en de kinderen Nederlandse dansjes aangeleerd. De PABO mensen zullen de Hoki-poki en het Chi-chi wa dansje, waarbij er met de kont naar achteren en met een uithangende tong gedanst dient te worden, vast en zeker kennen. De leerkrachten en kinderen worden verrast met twister, een hinkelpad, computersloten, deuralarm, computerboxjes, Barack Obama buttons, een flip, een foto camera en als klapper twee laptops. De verbazing is van het gezicht van de leerkrachten en kinderen af te lezen. Elke keer wanneer er muziek klinkt wordt er gelachen en gedanst. De feestvreugde wordt afgesloten met een bedankwoordje waar ook de sponsors SBL diensten, Danaë en Rent Company genoemd worden.
De dag wordt afgesloten met een laatste interview met Kids Camaraz. Een beter afscheid had ik mij niet kunnen wensen. Een laatste gesprek met kinderen die streven naar een betere toekomst en oprecht geïnteresseerd zijn hoe zij dit kunnen bereiken. Het is zo mooi om te zien hoe dankbaar zij gebruikmaken van de gegeven flip’s.
Dinsdag 4 augustus 2009 – Assignments
Gespannen gaan we naar school. Hoe zou Yvonne nu weer tegen ons doen? Weet Wiseman af van de gebeurtenis van afgelopen vrijdag?Moeten we nu zelf voor ons verblijf gaan betalen? Yvonne blijkt niet op school te zijn. Wiseman ook niet. Met de rest van de leerkrachten starten we het Word assignment. De leerkrachten zijn gespannen. Tijdens de toets is het muisstil en proberen ze iedere opdracht zo nauwkeurig mogelijk uitvoeren. Ze moeten hun dag als leerkracht van de Jack CECUP School beschrijven. Annie begrijpt er echt niks van en begint een stukje te schrijven over een olifantje. Na veel hulp begrijpt ze het nog niet en schrijft een stukje over de computer. De andere leerkrachten gaan zelfstandig aan de slag en schrijven hele leuke stukjes, die gebruikt worden voor een artikel op de site van de sponsor Danaë.
“When usually start my day at 6am, I take a bath, clean my teeth and have breakfast. I walk from home to school, which takes me like 20 to 25 minutes. When I reach school at 6: 30 am I start to prepare for my day’s activities, which comprise mainly lesson plans; this is to prepare for the my lessons, which starts at 7am.”
“Sometimes cold, warm, or windy, the cool morning breeze awakens my mind, which definitely convinces me to get up and prepare for work to be covered in a day at the increasingly attractive undressed environment of Jack Cecup School.”
“Afternoons are different because instead of going to teach, I go to learn computer skills led by my precious teachers willemyn and Maud who consistently boost the motivation in me by encouraging me. Their encouragement in turn arouses the anxiety in me to learn more computer programs like word, PowerPoint with a positive altitude”.
“The day today will be a busy one, because pupils will be writing their end of term test. It is expected that most pupils are going to do very well because they have been studying very hard”.
Tijdens de toetsen hou ik steeds het kantoor van Wiseman in de gaten. Is hij al terug? De leerkrachten gaven immers aan dat hij wel vandaag op school zou verschijnen. Aan het eind van de dag zie ik dat het kantoor van Wiseman open is. Ik ga er snel naar toe en vraag of hij tijd heeft. Ik vertel hem het hele verhaal wat er afgelopen vrijdag gebeurd is. De gebeurtenis sluit ik af met de vraag “Weet u hier iets vanaf?”. Verbaasd sta ik te luisteren naar zijn reactie. Het blijkt dat hij van niks weet en dat het de plicht van de school is dat zij voor accommodatie voor ons zorgen. Mijn vermoeden wordt bevestigd. Yvonne maakt gunstig gebruik van de slechte communicatie en probeert zo extra geld binnen te krijgen. Het voelt raar dat zij ons er zo voor gewaarschuwd heeft dat we niemand mogen vertrouwen hier. Zou ze ons gewaarschuwd hebben voor haarzelf?
Maandag 3 augustus 2009 – Terug naar Chawamma
Jammer genoeg is de trip naar Livingstone afgelopen en moeten we weer terug naar de Jack Compound om nog 2 dagen les te geven. Eigenlijk baal ik hier wel van. Ik had de vakantiesfeer te pakken en had nog graag een safari willen doen en van de Zambiaanse natuur willen genieten.
In de bus zit in naast een Zambiaanse man. Hij is naar Livingstone gegaan voor een bouwproject. De man heeft 5 kinderen, waarvan een dochter. Hij vertelt mij dat ze op de middelbare school zit. Deze wil ze niet afmaken, want ze wil gaan trouwen. De man vertelt dat hij al honderden preken heeft gehouden dat zijn dochter haar school moet afmaken. Maar ze wil koste wat kost trouwen. Ik vind het moeilijk voor te stellen dat je liever voor het huishouden wilt zorgen in plaats van studeren. Hoe wil ooit de rol van de vrouw hier in Zambia veranderen? Ik heb ook te doen met de man. Hij heeft waarschijnlijk er hard voor gewerkt dat zijn kinderen kunnen studeren en dan maken zij hun school niet af. Tijdens het gesprek geef ik de man een stuk van mijn sinaasappel. Tijdens een busstop koopt de man een tros bananen. Ik mag er zo veel pakken als ik wil. Gelukkig zijn er ook Zambiaanse mensen die oprecht aardig tegen je doen.
Als we de bus in Lusaka uit willen stappen overvallen de taxichauffeurs ons. “Miss miss taxi taxi?” roepen ze met z’n tienen tegelijk. We stappen en lopen naar de markt. De taxichauffeurs blijven ons roepen en achtervolgen. Pff weg met de relaxte rustige sfeer uit Livingstone. Welcome back in Lusaka. De rest van de dag bereiden we onze laatste twee dagen voor.
In de bus zit in naast een Zambiaanse man. Hij is naar Livingstone gegaan voor een bouwproject. De man heeft 5 kinderen, waarvan een dochter. Hij vertelt mij dat ze op de middelbare school zit. Deze wil ze niet afmaken, want ze wil gaan trouwen. De man vertelt dat hij al honderden preken heeft gehouden dat zijn dochter haar school moet afmaken. Maar ze wil koste wat kost trouwen. Ik vind het moeilijk voor te stellen dat je liever voor het huishouden wilt zorgen in plaats van studeren. Hoe wil ooit de rol van de vrouw hier in Zambia veranderen? Ik heb ook te doen met de man. Hij heeft waarschijnlijk er hard voor gewerkt dat zijn kinderen kunnen studeren en dan maken zij hun school niet af. Tijdens het gesprek geef ik de man een stuk van mijn sinaasappel. Tijdens een busstop koopt de man een tros bananen. Ik mag er zo veel pakken als ik wil. Gelukkig zijn er ook Zambiaanse mensen die oprecht aardig tegen je doen.
Als we de bus in Lusaka uit willen stappen overvallen de taxichauffeurs ons. “Miss miss taxi taxi?” roepen ze met z’n tienen tegelijk. We stappen en lopen naar de markt. De taxichauffeurs blijven ons roepen en achtervolgen. Pff weg met de relaxte rustige sfeer uit Livingstone. Welcome back in Lusaka. De rest van de dag bereiden we onze laatste twee dagen voor.
Zondag 2 augustus 2009 – The Victoria Falls
Vol goede moed hopen we vandaag ons slaapgebrek van de afgelopen 3 weken hier wat in te halen, maar niets is minder waar. Om 6 uur horen we allemaal stemmen en gestommel voor onze deur. Het blijkt dat de ontbijtzaal voor onze kamer ligt. Met slaap in mijn ogen ga ik samen met Jet dan ook maar boodschappen doen voor een lekker ontbijtje. In het zonnetje genieten we hiervan. Het belooft een mooie dag te worden.
En dat is het ook. De watervallen zijn echt prachtig. Meteen bij aankomst zie je voor je een immense rotsen met watervallen van 110 meter hoog. Het water valt zo hard naar beneden dat het ook weer omhoog spat. Op sommige plaatsen lijkt het alsof het regent en worden we kletsnat. Aan de overkant, zien we mensen in de Falls. Dat willen wij natuurlijk ook. We willen ook het frisse Zambiaanse water voelen dat daarna 110 meter naar beneden valt.
Vastberaden lopen we naar de overkant, maar opeens staan we stil van schrik. Een baviaan zo groot als een kleuter komt op ons af lopen. We hebben gehoord dat een van deze beesten een Zambiaanse minister in het water heeft proberen te duwen. Met een omweg proberen we het beest te vermijden. Even later wanneer we in een soort van meertje met onze voeten in het water liggen te dopperen, zien we hoe deze baviaan een Nederlandse jongen beroofd van zijn boterham. De jongen zit lekker aan de waterkant te smikkelen, de baviaan komt stiekem aanlopen en trekt in een fractie van een seconde de boterham uit de handen van de jongen. Met schrik kijkt hij om zich heen wat er gebeurd is. We gaan naar hem toe en vragen of het met hem gaat. Gelukkig blijkt alles oke te zijn. De jongen adviseert ons om een wandeling door de Falls te doen. Dit laat ik mij geen twee keer zeggen.
Samen met een gids wagen Willemijn en ik aan deze trip. Op blote voeten, met mijn bikini aan lopen we met z’n drieën hand in hand door het water. De stroming is duidelijk te voelen. Voorzichtig zetten we onze voeten een voor een neer op de stenen. Ik voel de pijn aan mijn voeten van de scherpe punten en de opgedroogde algen, maar ik laat mij niet kennen. Ik voel me zo stoer wandelend in het water. Wie kan nu zeggen dat die in de Vicoria Falls heeft gelopen?
Wauw niet te geloven. Een stoot van energie van geluk stromen door me heen. Hier sta ik dan op het randje van de watervallen. Het water klettert hier 110 meter naar beneden. Ik moet geen stap meer zetten, anders ga ik erachter aan. Voor me zie ik twee regenbogen. Dit prachtige beeld zal voor altijd op mijn netvlies gebrand blijven. Dit kan niemand meer van mij afnemen.
Dit blijkt nog niet alles te zijn. “This is the swimming pool. You can swim here”. Voor mij zie ik een mini waterval, een piepklein meertje waarvan een kleine opening beland in de grote waterval. Ik wacht tot de gids de eerste duik neemt. Met mijn dikke teen voel ik water. Het is ijskoud en als ik ergens niet tegen kan is het koud water. Toch laat ik mij niet kennen en overwin ik mijn grens. Ik spring in het water. Wat voel ik me stoer. Ik zwem hier op 110 meter hoogte in the Falls. Als afsluiting spring ik van de miniwaterval 3,5 meter naar beneden het meertje in. Mooier kan deze twee uur durende trip niet afgesloten worden.
Doodmoe bereiken we de logde. Mijn telefoon gaat. Het is Yvonne. Ze heeft nafut nafuti opstaan. Ik moet iedereen de groeten doen. Ze zegt dat ze vooral mij mist. Ik word misselijk. Dit is totaal niet oprecht. Het was een super dag. Jammer dat die alleen zo afgesloten wordt.
En dat is het ook. De watervallen zijn echt prachtig. Meteen bij aankomst zie je voor je een immense rotsen met watervallen van 110 meter hoog. Het water valt zo hard naar beneden dat het ook weer omhoog spat. Op sommige plaatsen lijkt het alsof het regent en worden we kletsnat. Aan de overkant, zien we mensen in de Falls. Dat willen wij natuurlijk ook. We willen ook het frisse Zambiaanse water voelen dat daarna 110 meter naar beneden valt.
Vastberaden lopen we naar de overkant, maar opeens staan we stil van schrik. Een baviaan zo groot als een kleuter komt op ons af lopen. We hebben gehoord dat een van deze beesten een Zambiaanse minister in het water heeft proberen te duwen. Met een omweg proberen we het beest te vermijden. Even later wanneer we in een soort van meertje met onze voeten in het water liggen te dopperen, zien we hoe deze baviaan een Nederlandse jongen beroofd van zijn boterham. De jongen zit lekker aan de waterkant te smikkelen, de baviaan komt stiekem aanlopen en trekt in een fractie van een seconde de boterham uit de handen van de jongen. Met schrik kijkt hij om zich heen wat er gebeurd is. We gaan naar hem toe en vragen of het met hem gaat. Gelukkig blijkt alles oke te zijn. De jongen adviseert ons om een wandeling door de Falls te doen. Dit laat ik mij geen twee keer zeggen.
Samen met een gids wagen Willemijn en ik aan deze trip. Op blote voeten, met mijn bikini aan lopen we met z’n drieën hand in hand door het water. De stroming is duidelijk te voelen. Voorzichtig zetten we onze voeten een voor een neer op de stenen. Ik voel de pijn aan mijn voeten van de scherpe punten en de opgedroogde algen, maar ik laat mij niet kennen. Ik voel me zo stoer wandelend in het water. Wie kan nu zeggen dat die in de Vicoria Falls heeft gelopen?
Wauw niet te geloven. Een stoot van energie van geluk stromen door me heen. Hier sta ik dan op het randje van de watervallen. Het water klettert hier 110 meter naar beneden. Ik moet geen stap meer zetten, anders ga ik erachter aan. Voor me zie ik twee regenbogen. Dit prachtige beeld zal voor altijd op mijn netvlies gebrand blijven. Dit kan niemand meer van mij afnemen.
Dit blijkt nog niet alles te zijn. “This is the swimming pool. You can swim here”. Voor mij zie ik een mini waterval, een piepklein meertje waarvan een kleine opening beland in de grote waterval. Ik wacht tot de gids de eerste duik neemt. Met mijn dikke teen voel ik water. Het is ijskoud en als ik ergens niet tegen kan is het koud water. Toch laat ik mij niet kennen en overwin ik mijn grens. Ik spring in het water. Wat voel ik me stoer. Ik zwem hier op 110 meter hoogte in the Falls. Als afsluiting spring ik van de miniwaterval 3,5 meter naar beneden het meertje in. Mooier kan deze twee uur durende trip niet afgesloten worden.
Doodmoe bereiken we de logde. Mijn telefoon gaat. Het is Yvonne. Ze heeft nafut nafuti opstaan. Ik moet iedereen de groeten doen. Ze zegt dat ze vooral mij mist. Ik word misselijk. Dit is totaal niet oprecht. Het was een super dag. Jammer dat die alleen zo afgesloten wordt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
