Vandaag had ik zo gehoopt om een dagje rust en tijd voor mezelf in Zambia. Maar dit bleek een illusie te zijn. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat zijn Willemijn en ik bezig geweest met het opschonen van Wiseman en het branden van alle foto’s en filmpjes van ons avontuur op cd’s en dvd’s.
Dit bleek niet de enige tegenvaller te zijn. Vandaag waren Yvonne en Martha ook nog langs Willemijn gegaan om te zeggen dat we op papier moesten zetten waar wij ons sponsorgeld aan uit hadden gegeven (ik was op dat moment souvenirs kopen). Toen ik Yvonne aan de telefoon ermee confronteerde dat de gegeven spullen een gift voor de school waren en zij hier verder niks met het geld te maken had, werd ik uitgescholden voor brutaal. Ik werd ook nog eens midden in het gesprek opgehangen. Deze aanvaarding voelde als een messteek in mijn rug. Het voelde alsof ze ons niet vertrouwden. Dat ze nog meer geld uit ons wilde trekken, terwijl Willemijn en ik zelfs geld uit onze eigen zak aan het project hadden bijgelegd. Ik voelde mij gebroken door deze aanvaarding. Het voelde alsof alle energie uit me was en ik kon alleen maar huilen. Wat was ik blij dat ik morgen naar huis kon. Dat ik weer personen om mij heen zou hebben van wie ik hou, waarop ik kan bouwen en die ik kan vertrouwen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten