Maar voor mijn vertrek wilde ik toch nog even afscheid nemen van de kinderen, Wiseman en leerkrachten van de Jack CECUP School. Ik had namelijk nog een verassing voor de kinderen van de school. Ik had besloten al mijn kleren in Zambia achter te laten en Willemijn en ik hadden voor alle kinderen nog een stickervelletje. Het bezoek aan de school was alleen minder leuk dan ik had verwacht. Bij aankomst werd ik genegeerd door Yvonne en ik merkte ook dat de kinderen en andere leerkrachten minder enthousiast waren. Ik had verwacht dat ik van de kinderen aan wie ik mijn kleren had gegeven een dankjewel zou krijgen, maar ik kreeg totaal geen reactie. Waren ze zo verast of had Yvonne zo’n nare dingen over mij gezegd? Ook dacht ik dat de leerkrachten mij in het busje mee zouden brengen naar het vliegveld. Zij hadden dit immers aangegeven, maar niemand ging mee. Met tranen in mijn ogen zat ik in het busje op weg naar het vliegveld. Wat voel ik mij ellendig. Waarom heb ik zo veel energie hierin gestoken? Waarom krijg ik zo’n afscheid? Waar heb ik dit aan verdiend?
Gelukkig kan ik over twee uur op het vliegtuig stappen. Maar waar staat mijn vliegtuig eigenlijk aangegeven op het informatiebord? Moet ik al inchecken dan? “Miss your plane have left jet” werd mijn alsof het de normaalste zaak van de wereld is bij de incheckbalie verteld. De tranen sprongen weer in mijn ogen. Hoe kon dit nu alweer? Hoe kan een vliegtuig twee uur eerder vertrekken zonder dat ik het weet?Hoe kom ik in vredesnaam thuis? Samen met Jet en Wiseman (die toch nog alleen naar het vliegveld was gekomen) zijn we naar de Ethiopian Airlines balie gegaan. “Waarom is het vliegtuig eerder weg? Hoe kom ik nu thuis?”. Als een klein kind stond ik daar ziek, huilend. Ik wilde niets lieverd dan thuis te zijn. Ed, de medewerker van Ethiopian Airlines, reageerde niet op onze vragen. Hij zat achter zijn computer, pleegde wat telefoontjes, maar zei verder niks. Er werd mij een papiertje in mijn handen geduwd met vliegtijden van Zaterdag. Betekende het nou dat ik morgen mee kon vliegen? Met stomheid geslagen verliet ik met dit papiertje het vliegveld, hopend dat ik morgen wel mee kon vliegen.
Daar stond ik dan met mijn 40 kg wegende koffer voor een van de mooiste hotels van Lusaka. Ik had besloten dat als ik toch een dag langer moest blijven, ik ergens moest gaan zitten waar het veilig was, waar ze mijn Mastercard accepteerden en waar ze een goede transfer aanboden naar het vliegveld. In mijn kloffie betrad ik het dit luxe hotel. Een maand lang heb ik in de armoede geleefd en hier sta ik dan in mijn kamer met bad, flatscreen, airco en twee meter brede bed. Wat een wereld van verschil. Nu ik hier toch ben ga ik er ook lekker van genieten, hoe ziekjes ik mij ook voel. Ik ben in Arcades (winkelcentrum horend bij het hotel) naar de bioscoop gegaan, thee gaan drinken en gaan shoppen. In mijn kamer ben ik lekker in bad gaan liggen. Ik moet zeggen zo erg is het toch nog niet om het vliegtuig te missen. Deze luxe heb ik dubbel en dwars verdiend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten