We hebben de knoop doorgehakt. Elke dag wakker worden gemaakt om 5 uur ’s nachts door kippen die geslacht worden of door het Zambiaanse personeel van de lodge die met elkaar aan het kakkelen zijn, breekt ons op. Daar komt nog eens bij dat we het ook wel met Jonathan hebben gehad, die ons elke dag minimaal een uur te laat komt halen. Bepakt en bezakt vertrekken we naar onze de nieuwe lodge, hopend op meer rust.
Na onze schooldag lopen Willemijn en ik langs de Zambiaanse huizen door het stof samen naar de lodge. Wat een lekker gevoel, wat een rust! Geen uur op Jonathan te hoeven wachten. Niet met stress de computers hoeven afsluiten, omdat Jonathan anders wegrijdt. Wat een goed begin van het weekend!
Maar niets is minder waar. Ik word overvallen door buikpijn. Wat voel ik me opeens slecht. Ik word toch niet uitgerekend nu ziek? Op het moment dat we morgen naar de Victoria Falls vertrekken. Daar komt nog eens bij dat we het bericht van Yvonne (een van de leerkrachten) dat we tijdens onze trip naar de Falls onze spullen (lees: 4 laptops, 1 flip en 1 fotocamera) niet op de kamer mogen laten staan en dat we ons verblijf in de nieuwe lodge zelf moeten gaan betalen. Ik begrijp er echt helemaal niks van. De enige voorwaarde van het project was, dat de school voor ons onderdak zorgt. We kunnen toch niet zo maar als deze dure spullen bij de receptie neerzetten? Dan zijn ze allemaal weg. Als ik vraag waarom we zelf voor ons verblijf moeten betalen, krijg ik verwijten naar mijn hoofd dat we te ondankbaar waren om op de boerderij te slapen. Ik word boos. We hebben dit allemaal netjes overlegd met Wiseman. Hij was het met onze beslissingen eens. Hij merkte ook dat Jonathan altijd te laat was en dat het makkelijk was dat we in de nieuwe lodge zouden gaan zitten, omdat deze dichter bij de school gelegen is. Waarom neemt Wiseman zijn telefoon ook niet op als je hem nodig hebt? Ik merk steeds meer dat communicatie niet het sterkste punt is van de Jack CECUP school en Yvonne is zo slim dat ze daar mooi gebruik van probeert te maken. Maar ik heb besloten dat ik mij niet door haar laat kisten. We hebben een contract met de school. De spullen blijven kosten wat kost op de kamer. Dan maar hard tegen hard.
Boos en ziekjes ga ik slapen. Ik verheug me op morgen. Even vrije tijd. Even geen leerkrachten. Even de toerist uithangen en genieten van Zambia in a different way!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten