Zondag 2 augustus 2009 – The Victoria Falls

Vol goede moed hopen we vandaag ons slaapgebrek van de afgelopen 3 weken hier wat in te halen, maar niets is minder waar. Om 6 uur horen we allemaal stemmen en gestommel voor onze deur. Het blijkt dat de ontbijtzaal voor onze kamer ligt. Met slaap in mijn ogen ga ik samen met Jet dan ook maar boodschappen doen voor een lekker ontbijtje. In het zonnetje genieten we hiervan. Het belooft een mooie dag te worden.

En dat is het ook. De watervallen zijn echt prachtig. Meteen bij aankomst zie je voor je een immense rotsen met watervallen van 110 meter hoog. Het water valt zo hard naar beneden dat het ook weer omhoog spat. Op sommige plaatsen lijkt het alsof het regent en worden we kletsnat. Aan de overkant, zien we mensen in de Falls. Dat willen wij natuurlijk ook. We willen ook het frisse Zambiaanse water voelen dat daarna 110 meter naar beneden valt.

Vastberaden lopen we naar de overkant, maar opeens staan we stil van schrik. Een baviaan zo groot als een kleuter komt op ons af lopen. We hebben gehoord dat een van deze beesten een Zambiaanse minister in het water heeft proberen te duwen. Met een omweg proberen we het beest te vermijden. Even later wanneer we in een soort van meertje met onze voeten in het water liggen te dopperen, zien we hoe deze baviaan een Nederlandse jongen beroofd van zijn boterham. De jongen zit lekker aan de waterkant te smikkelen, de baviaan komt stiekem aanlopen en trekt in een fractie van een seconde de boterham uit de handen van de jongen. Met schrik kijkt hij om zich heen wat er gebeurd is. We gaan naar hem toe en vragen of het met hem gaat. Gelukkig blijkt alles oke te zijn. De jongen adviseert ons om een wandeling door de Falls te doen. Dit laat ik mij geen twee keer zeggen.

Samen met een gids wagen Willemijn en ik aan deze trip. Op blote voeten, met mijn bikini aan lopen we met z’n drieën hand in hand door het water. De stroming is duidelijk te voelen. Voorzichtig zetten we onze voeten een voor een neer op de stenen. Ik voel de pijn aan mijn voeten van de scherpe punten en de opgedroogde algen, maar ik laat mij niet kennen. Ik voel me zo stoer wandelend in het water. Wie kan nu zeggen dat die in de Vicoria Falls heeft gelopen?

Wauw niet te geloven. Een stoot van energie van geluk stromen door me heen. Hier sta ik dan op het randje van de watervallen. Het water klettert hier 110 meter naar beneden. Ik moet geen stap meer zetten, anders ga ik erachter aan. Voor me zie ik twee regenbogen. Dit prachtige beeld zal voor altijd op mijn netvlies gebrand blijven. Dit kan niemand meer van mij afnemen.
Dit blijkt nog niet alles te zijn. “This is the swimming pool. You can swim here”. Voor mij zie ik een mini waterval, een piepklein meertje waarvan een kleine opening beland in de grote waterval. Ik wacht tot de gids de eerste duik neemt. Met mijn dikke teen voel ik water. Het is ijskoud en als ik ergens niet tegen kan is het koud water. Toch laat ik mij niet kennen en overwin ik mijn grens. Ik spring in het water. Wat voel ik me stoer. Ik zwem hier op 110 meter hoogte in the Falls. Als afsluiting spring ik van de miniwaterval 3,5 meter naar beneden het meertje in. Mooier kan deze twee uur durende trip niet afgesloten worden.

Doodmoe bereiken we de logde. Mijn telefoon gaat. Het is Yvonne. Ze heeft nafut nafuti opstaan. Ik moet iedereen de groeten doen. Ze zegt dat ze vooral mij mist. Ik word misselijk. Dit is totaal niet oprecht. Het was een super dag. Jammer dat die alleen zo afgesloten wordt.