Overal om me heen zie ik vrouwen met mooie kapsels lopen. Ze hebben allerlei patronen vlechtjes in hun haar. Dit zou ik ook echt graag een keer willen hebben. Na een paar keer vragen in de lodge waar de meisjes van de receptie hun haren lieten doen, was vandaag eindelijk aangebroken dat ik ook een echte Zambiaanse vrouw zou worden. Ik kreeg eindelijk vlechtjes. De meisjes hadden door hoe graag ik mijn haar “geplat” wilden hebben en daarom hadden ze iemand van de kapsalon gebeld om mijn haar in de lodge te laten doen. Het is namelijk te gevaarlijk om alleen naar de salon toe te gaan.
Drie uurtjes heb ik in het zonnetje met een tijdschriftje op een stoel stil gezeten, terwijl er op dat moment aan me haar getokken werd en “waves” (nephaar) erin bevestigd werden. Wat een heerlijk moment! Al het personeel van de lodge is komen kijken hoe deze blanke meid, steeds meer op een black lady begint te lijken. Ik ben benieuwd hoe de leerlingen en de leerkrachten morgen op school zullen reageren...
donderdag 30 juli 2009
Woendag 29 july 2009 – Virussen
“Ik heb er helemaal genoeg van. Wat een piepcomputers”. Riep ik vandaag tegen de computers in de computerruimte. Vol goede moed waren Willemijn en ik samen met Jet en Evert naar school gegaan. Vandaag zouden we dan eindelijk beginnen aan de Word lessen. We konden Jet en Evert dan meteen vol trots laten zien hoe onze computerlessen eruit zien.
Maar dit mooie geschetste plaatje ging niet op. Op alle computers en zelfs de laptops kregen we virusmeldingen te zien. Ik sloeg de handen in me haar. “Ik kan wel huilen. Bijna een hele week hebben we gewerkt aan het schoonmaken van de computers en nu staat er allemaal virussen op de computers”. Maar dat was niet het enige wat mij frusteerde. Toen ik mijn appel in de prullenbak wilde gooien, zag ik dat deze gebruikt werd als afwasbak. “Hoe kon dit nu weer? We hadden toch samen met de leerkrachten overlegd dat ze een prullenbak wilden hebben om het lokaal schoon te houden?”. Ook de opbergdoos voor de computerspullen werd niet echt nuttig gebruikt. Er slingerden nog dingen rond en lagen spullen die niet in de ruimte thuis hoorden, zoals allerlei schriften van kinderen. We hadden leerkrachten toch mee laten denken in dit proces en ze niks opgelegd. Waarom gebeurden dan toch deze dingen?
Vol frustratie moesten we de leerkrachten teleurstellen dat we echt deze virussen eerst van de computer moesten halen. Wat miste ik op dat moment een ICT'er om me heen. Hoe moest ik in vredesnaam al die virussen eraf krijgen? Vol goede hoop hebben we maar de virusscanners aangezet. This computer has 9 virusses. Will you remove them? kwam er in beeld. Wat een opluchting, ze konden verwijders worden. Op dat moment viel er bij Willemijn en mij het kwartje. Vooral in de muziekbestanden zagen we dat de virussen zaten. De leerkrachten hier houden heel veel van muziek en luisteren deze graag op de computer. Via cd's met gedownloaden muziek zetten zij onbewust een virus op de computer. Wij hebben met onze usb sticks deze trojaanse worm verspreid. Wow, wat ben ik trots op mezelf. Ik begin echt steeds meer op een ICT nerd te lijken. We hebben maar meteen briefjes op elke computer geplakt met de tekst “Don't listen music on the computer. This can cause virusses”. Dan moeten de leerkrachten maar zelf wat meer van hun eigen gemaakte liedjes tijdens de cursus gaan zingen. Dat is nog gezellig ook!
Naast deze frustrerende gebeurtenissen, hadden Willemijn en ik nog een moeilijk moment. We waren druk bezig aan de computer tot we opeens harde klappen naast ons hoorden. Wat was dat? We keken beide op. Op nog geen meter van ons vandaag werd een leerling met een grote stok zeker 20 keer op haar handen geslagen. Ze stond met tranen in haar ogen. Willemijn en ik keken elkaar aan wat is hier aan de hand? Ik werd er misselijk van. Dit was al de tweede dag dat ik zag dat een kind wordt geslagen. Wij kunnen dat ons gewoon niet voorstellen. Het is vreselijk om te zien en het liefst wil ik dan meteen tussen springen. Maar ik realiseer me dat ik in een andere cultuur ben waar zo'n dingen normaal zijn. Ik vind het zo moeilijk te begrijpen dat het motto van de school is “share because we care” en “we love everyone because we care” en dat ik dan wel zie dat kinderen geslagen worden. Toen ik vroeg waarom dit gebeurde kreeg ik de reactie It a game. When a child don't hold it's pen good, than are his of hers hand not warm. We must make them warm.
Dit werd mij allemaal te veel. Na de zoveelste koortsaanval en migraineaanval, besefte ik dat ik toch even rust moest pakken.
Maar dit mooie geschetste plaatje ging niet op. Op alle computers en zelfs de laptops kregen we virusmeldingen te zien. Ik sloeg de handen in me haar. “Ik kan wel huilen. Bijna een hele week hebben we gewerkt aan het schoonmaken van de computers en nu staat er allemaal virussen op de computers”. Maar dat was niet het enige wat mij frusteerde. Toen ik mijn appel in de prullenbak wilde gooien, zag ik dat deze gebruikt werd als afwasbak. “Hoe kon dit nu weer? We hadden toch samen met de leerkrachten overlegd dat ze een prullenbak wilden hebben om het lokaal schoon te houden?”. Ook de opbergdoos voor de computerspullen werd niet echt nuttig gebruikt. Er slingerden nog dingen rond en lagen spullen die niet in de ruimte thuis hoorden, zoals allerlei schriften van kinderen. We hadden leerkrachten toch mee laten denken in dit proces en ze niks opgelegd. Waarom gebeurden dan toch deze dingen?
Vol frustratie moesten we de leerkrachten teleurstellen dat we echt deze virussen eerst van de computer moesten halen. Wat miste ik op dat moment een ICT'er om me heen. Hoe moest ik in vredesnaam al die virussen eraf krijgen? Vol goede hoop hebben we maar de virusscanners aangezet. This computer has 9 virusses. Will you remove them? kwam er in beeld. Wat een opluchting, ze konden verwijders worden. Op dat moment viel er bij Willemijn en mij het kwartje. Vooral in de muziekbestanden zagen we dat de virussen zaten. De leerkrachten hier houden heel veel van muziek en luisteren deze graag op de computer. Via cd's met gedownloaden muziek zetten zij onbewust een virus op de computer. Wij hebben met onze usb sticks deze trojaanse worm verspreid. Wow, wat ben ik trots op mezelf. Ik begin echt steeds meer op een ICT nerd te lijken. We hebben maar meteen briefjes op elke computer geplakt met de tekst “Don't listen music on the computer. This can cause virusses”. Dan moeten de leerkrachten maar zelf wat meer van hun eigen gemaakte liedjes tijdens de cursus gaan zingen. Dat is nog gezellig ook!
Naast deze frustrerende gebeurtenissen, hadden Willemijn en ik nog een moeilijk moment. We waren druk bezig aan de computer tot we opeens harde klappen naast ons hoorden. Wat was dat? We keken beide op. Op nog geen meter van ons vandaag werd een leerling met een grote stok zeker 20 keer op haar handen geslagen. Ze stond met tranen in haar ogen. Willemijn en ik keken elkaar aan wat is hier aan de hand? Ik werd er misselijk van. Dit was al de tweede dag dat ik zag dat een kind wordt geslagen. Wij kunnen dat ons gewoon niet voorstellen. Het is vreselijk om te zien en het liefst wil ik dan meteen tussen springen. Maar ik realiseer me dat ik in een andere cultuur ben waar zo'n dingen normaal zijn. Ik vind het zo moeilijk te begrijpen dat het motto van de school is “share because we care” en “we love everyone because we care” en dat ik dan wel zie dat kinderen geslagen worden. Toen ik vroeg waarom dit gebeurde kreeg ik de reactie It a game. When a child don't hold it's pen good, than are his of hers hand not warm. We must make them warm.
Dit werd mij allemaal te veel. Na de zoveelste koortsaanval en migraineaanval, besefte ik dat ik toch even rust moest pakken.
Dinsdag 28 july 2009 – Jet en Evert
Willemijn was de hele dag al zenuwachtig. Vandaag kwamen haar twee vrienden Jet en Evert aan. Met hen gaat ze na dit project doorreizen. Zouden ze wel goed aankomen? Zouden we ze wel kunnen ophalen? Zouden hun spullen wel aankomen? Allemaal vragen die door haar hoofd heen spookte. Op school vertelde ze meteen vol enthousiasme aan de leerkrachten dat er twee gezellige vrienden van haar vandaag aan kwamen. Dat lieten de leerkrachten niet twee keer zeggen. Yvonne ging meteen een busje regelen. Na het typexamen stonden er 13 leerkrachten en 2 leerlingen te springen om deze twee blanken op te kunnen halen. In een vol busje op weg naar het vliegveld.
Jet en Evert wist niet wat hen overkwam toen dertien leerkrachten hen om de nek vlogen. Vooral toen Annie al tegen Evert zei “I love you. Will you be my husband”. Daarna overvielen Willemijn en ik hen ook nog met de tienduidenden verhalen die we hier al hebben meegemaakt. Na deze lange vliegreis was dit allemaal te veel van het goede. Willemijn en ik kwamen tot het besef dat we ze de rust moesten geven en het avontuurlijke Zambia maar zelf moeten laten ontdekken.
Jet en Evert wist niet wat hen overkwam toen dertien leerkrachten hen om de nek vlogen. Vooral toen Annie al tegen Evert zei “I love you. Will you be my husband”. Daarna overvielen Willemijn en ik hen ook nog met de tienduidenden verhalen die we hier al hebben meegemaakt. Na deze lange vliegreis was dit allemaal te veel van het goede. Willemijn en ik kwamen tot het besef dat we ze de rust moesten geven en het avontuurlijke Zambia maar zelf moeten laten ontdekken.
Maandag 27 july 2009 – Miljonair
Ik ben vandaag in een minuut veranderd van een platzak in een miljonair. Afgelopen dagen hebben Willemijn rondgelopen zonder cent op zak. Beide hebben we mastercard en hier in Zambia kan je alleen betalen en pinnen met visa. We hadden dus een groot probleem. Hoe komen we nu aan geld? Willemijn en ik hebben de tip van mijn ouders opgevolgd en zijn naar de Nederlandse ambassade gegaan. Ja dan hebben jullie een probleem kregen we daar als reactie. Je kan in het centrum van Lusaka bij de Barcley's bank wat meer geld opnemen. Hier moet je dan proberen een paar dagen van rond te komen. Hmm ideaal is anders, maar beter dan helemaal geen geld. Met 2,2 miljoen (ongeveer 300 euro) op zak liep verlieten Willemijn en ik de bank. Zo rijk heb ik me nog nooit gevoeld.
Nu we toch bij de ambassade waren, wilden Willemijn en ik meteen weten ogf het verstandig was of we ons voor malaria zouden laten prikken en waar we dat konden doen. Willemijn en ik hadden namelijk de afgelopen dagen last van grieperigheid en koortsaanvallen. Met eigen naalden op zak vertrokken we naar de kliniek. Ik was toch wel een beetje zenuwachtig. Zouden ze hier wel een beetje goed kunnen prikken? Voor ons werd een man met een naald in zijn vinger geprikt en vervolgens moest hij deze vinger op een glazen staafje duwen. Owh je moet hier vingerafdrukken maken voordat je gaat prikken zei ik vol overtuiging tegen Willemijn. Na twee minuten waren wij dan aan de beurt. Ga jij eerst of ik eerst? was de discussie. We stroopten onze mouwen al op. De dokter keek ons vreemd aan. Could you please give your dumb? Haha met de slappe lach gaven Willemijn en ik onze duim. Het wasren geen vingerafdrukken, maar bloedprikken gebeurt hier via een prikje via de duim. Na vijf spannende minuten kwam de dokter ons vertellen dat we geen malaria hadden, maar wel de griep.
Terug naar Chawamma. Toch maar wat rust pakken, voor zo ver als dat mogelijk is. Want zoals we ook al aan de dokter en de ambassade merkten, is er veel te beleven in deze buurt. Ze schrokken er namelijk van toen ze hoorden waar wij logeren
Nu we toch bij de ambassade waren, wilden Willemijn en ik meteen weten ogf het verstandig was of we ons voor malaria zouden laten prikken en waar we dat konden doen. Willemijn en ik hadden namelijk de afgelopen dagen last van grieperigheid en koortsaanvallen. Met eigen naalden op zak vertrokken we naar de kliniek. Ik was toch wel een beetje zenuwachtig. Zouden ze hier wel een beetje goed kunnen prikken? Voor ons werd een man met een naald in zijn vinger geprikt en vervolgens moest hij deze vinger op een glazen staafje duwen. Owh je moet hier vingerafdrukken maken voordat je gaat prikken zei ik vol overtuiging tegen Willemijn. Na twee minuten waren wij dan aan de beurt. Ga jij eerst of ik eerst? was de discussie. We stroopten onze mouwen al op. De dokter keek ons vreemd aan. Could you please give your dumb? Haha met de slappe lach gaven Willemijn en ik onze duim. Het wasren geen vingerafdrukken, maar bloedprikken gebeurt hier via een prikje via de duim. Na vijf spannende minuten kwam de dokter ons vertellen dat we geen malaria hadden, maar wel de griep.
Terug naar Chawamma. Toch maar wat rust pakken, voor zo ver als dat mogelijk is. Want zoals we ook al aan de dokter en de ambassade merkten, is er veel te beleven in deze buurt. Ze schrokken er namelijk van toen ze hoorden waar wij logeren
dinsdag 28 juli 2009
Nieuwe foto's
zondag 26 juli 2009
26 july 2009 – Kerkbezoek
Ik weet zeker dat mijn oma heel blij is met dit bericht. Ik ben vandaag naar de kerk genaamd “Johnward Pentecoast Holliness” geweest. Helaas heb ik voor haar daar geen kaarsje aan kunnen steken. Want in deze kerk was geen kaars of kruis te zien. Het was een grote ruimte met allemaal banken. Vooraan in de kerk was een podium. Daarop stonden grote speakers en er hingen paarsen linten.
Verbaast en nog maar half wakker liepen Willemijn en ik de kerk binnen. Wij waren een van de enige mensen en gingen vooraan samen met Reubin en Mwansa op een bank zitten. Een man in pak begon te spreken in Nenjya. Soms hoorde ik een aantal engelse woorden en zinnen voorbij komen. “What does it mean when you are a member of the curch?” was het onderwerp waar hij anderhalf uur over sprak en discussies met de kerkbezoekers over wilden houden. Steeds kwamen er weer mensen de kerk in en uitlopen. Ik begreep hier helemaal niks van. Ook Mwansa liep op een begeven moment weg. Was het gepast om dit te maken? Achteraf bleek dat Mwansa buiten de kinderen les aan het geven was.
Ik stond al in de startblokken om te gaan, maar deze preek bleek pas het begin van de mis. Er kwamen kinderen op het podium staan. Samen begonnen zij gospel te zingen en ik kreeg toch wel een brok in me keel. Dit wilde ik zo graag een keer meemaken. En nu sta ik hier in de compound, samen te zingen met de lokals.Hierna nemen drie vrouwen de gospelsongs over. Ik kijk om me heen en zie allemaal mensen heel intens hardop voor zichzelf bidden. Ze bewegen daarbij echt met hun hele lichaam heen en weer. Op dat moment besef ik mij hoe belangrijk de kerk voor deze mensen is. Het dringt tot me door dat zij op deze manier het leed in hun leven een plek proberen te geven.
Ook hierna is de mis nog niet gedaan. Twee mannen in pak gaan preken. De een in Engels, de andere in Nenjya. Het lijkt wel een beetje indoctrinatie. Schreeuwend roepen ze dat het je Jezus ervoor zorgt dat je problemen verdwijnen, dat je fouten worden vergeven. Ze staan als een soort rappers deze woorden te verkondigen. Er loopt een rij mensen naar voren. Een van de mannen in pak gaat de mensen een voor een langs. Er staan zelfs kinderen in de rij. Ze fluisteren wat in zijn oor. Hij pakt hun hoofd af en gaat voor hen bidden. De mensen vragen om steun of vergifenis in hun leven. Op de achtergrond staan de drie vrouwen weer gospel te zingen. Ik krijg tranen in mijn ogen. Nee, Maud, je kan hier niet om hun leed gaan huilen. Ik weet ze gelukkig weg te drukken.
Aan het eind van de mis vraagt een van de mannen aan ons of we willen opstaan. Er wordt voor ons geklapt. Wat er verteld wordt versta ik niet. Het voelt wel raar. 150 mensen kijken ons aan en wij weten niet waarom. Op de achtergrond hoor ik allemaal rare geluiden. Het klinkt als een schreeuwende vrouw/vrouwen die mishandeld wordt. Ik vraag aan Reubin wat er aan de hand is. Hij zegt dat er iemand in de kerk bezeten is door demonen. Ze zijn deze weg aan het jagen. Ik schrik hiervan. Ik voel me naar van binnen. Zo raar om te horen dat de mensen hierin geloven en zoiets in de kerk doen. Ik kijk stiekem naar achter en zie dat er een vrouw op de grond ligt. Aan haar wordt getrokken en geduwd.
De mannen om haar heen roepen “Demon go out”en “Jezus help her”. Ik vind dit maar eng. Voor mijn gevoel lijkt dit meer op een mishandel tafareel.
We lopen naar buiten en er staat een hele rij mensen klaar. Een voor een geef ik ze een hand. Volgens mij hoort dit bij de afsluiting van het kerkbeziek. Ik geef ze een hand, maar heb geen idee of ik ze ook nog wat moet zeggen. Ik glimlach wel.
Ziekjes en verward gaan Willemijn en ik alleen met de bus naar huis. Het is harstikke koud buiten. Onderweg kopen we bij het kraampje vlakbij onze lodge frita's en sinaasappels. We duiken meteen het bed in onder de warme deken. We eten onze frita's in stilte op. We krijgen geen woord meer uit ons
Verbaast en nog maar half wakker liepen Willemijn en ik de kerk binnen. Wij waren een van de enige mensen en gingen vooraan samen met Reubin en Mwansa op een bank zitten. Een man in pak begon te spreken in Nenjya. Soms hoorde ik een aantal engelse woorden en zinnen voorbij komen. “What does it mean when you are a member of the curch?” was het onderwerp waar hij anderhalf uur over sprak en discussies met de kerkbezoekers over wilden houden. Steeds kwamen er weer mensen de kerk in en uitlopen. Ik begreep hier helemaal niks van. Ook Mwansa liep op een begeven moment weg. Was het gepast om dit te maken? Achteraf bleek dat Mwansa buiten de kinderen les aan het geven was.
Ik stond al in de startblokken om te gaan, maar deze preek bleek pas het begin van de mis. Er kwamen kinderen op het podium staan. Samen begonnen zij gospel te zingen en ik kreeg toch wel een brok in me keel. Dit wilde ik zo graag een keer meemaken. En nu sta ik hier in de compound, samen te zingen met de lokals.Hierna nemen drie vrouwen de gospelsongs over. Ik kijk om me heen en zie allemaal mensen heel intens hardop voor zichzelf bidden. Ze bewegen daarbij echt met hun hele lichaam heen en weer. Op dat moment besef ik mij hoe belangrijk de kerk voor deze mensen is. Het dringt tot me door dat zij op deze manier het leed in hun leven een plek proberen te geven.
Ook hierna is de mis nog niet gedaan. Twee mannen in pak gaan preken. De een in Engels, de andere in Nenjya. Het lijkt wel een beetje indoctrinatie. Schreeuwend roepen ze dat het je Jezus ervoor zorgt dat je problemen verdwijnen, dat je fouten worden vergeven. Ze staan als een soort rappers deze woorden te verkondigen. Er loopt een rij mensen naar voren. Een van de mannen in pak gaat de mensen een voor een langs. Er staan zelfs kinderen in de rij. Ze fluisteren wat in zijn oor. Hij pakt hun hoofd af en gaat voor hen bidden. De mensen vragen om steun of vergifenis in hun leven. Op de achtergrond staan de drie vrouwen weer gospel te zingen. Ik krijg tranen in mijn ogen. Nee, Maud, je kan hier niet om hun leed gaan huilen. Ik weet ze gelukkig weg te drukken.
Aan het eind van de mis vraagt een van de mannen aan ons of we willen opstaan. Er wordt voor ons geklapt. Wat er verteld wordt versta ik niet. Het voelt wel raar. 150 mensen kijken ons aan en wij weten niet waarom. Op de achtergrond hoor ik allemaal rare geluiden. Het klinkt als een schreeuwende vrouw/vrouwen die mishandeld wordt. Ik vraag aan Reubin wat er aan de hand is. Hij zegt dat er iemand in de kerk bezeten is door demonen. Ze zijn deze weg aan het jagen. Ik schrik hiervan. Ik voel me naar van binnen. Zo raar om te horen dat de mensen hierin geloven en zoiets in de kerk doen. Ik kijk stiekem naar achter en zie dat er een vrouw op de grond ligt. Aan haar wordt getrokken en geduwd.
De mannen om haar heen roepen “Demon go out”en “Jezus help her”. Ik vind dit maar eng. Voor mijn gevoel lijkt dit meer op een mishandel tafareel.
We lopen naar buiten en er staat een hele rij mensen klaar. Een voor een geef ik ze een hand. Volgens mij hoort dit bij de afsluiting van het kerkbeziek. Ik geef ze een hand, maar heb geen idee of ik ze ook nog wat moet zeggen. Ik glimlach wel.
Ziekjes en verward gaan Willemijn en ik alleen met de bus naar huis. Het is harstikke koud buiten. Onderweg kopen we bij het kraampje vlakbij onze lodge frita's en sinaasappels. We duiken meteen het bed in onder de warme deken. We eten onze frita's in stilte op. We krijgen geen woord meer uit ons
25 july 2009 – Shoppen in Lusaka
Aan het begin van de week hadden we met Annie afgesproken om naar de markt te gaan om Zambiaanse spulletjes te gaan shoppen. Elke dag vroeg ze ons of deze afspraak nog door ging. Zo veel zin had ze erin.
Om half 9 ging de telefoon en wij dachten dat dit Annie was. Het bleek Yvonne te zijn die ons mee wilde nemen naar Kitchen Party (soort van vrijgezellenfeest). Zo lief dat deze leerkrachten ons allemaal op sleeptouw willen nemen zodat we hun Zambiaanse leven kunnen ervaren. Ondanks dit super aanbod hebben wilden we Annie vandaag echt niet teleurstellen.
Samen met Annie, Field en Abel zijn we in een lokale bus gestapt op weg naar het centrum van Lusaka. Ik vond dit best spannend. Als enige blanke in een propvol (ongeveer 25 mensen) namaak retro volkswagenbusje. Hier in Chawamma zie je er op een dag wel honderd van zo'n soort busjes voorbij komen. Meestal toeteren deze busjes naar ons en worden er allemaal dingen in Nenyja naar ons toegeroepen. Ook tijdens deze rit worden er allemaal onverstaanbare dingen tegen ons gezegd. We lachen aardig terug en knikken wat. Als we daarna aan de leerkrachten vragen wat er gezegd wordt, krijgen we reacties als “ze vroegen hoe het met je ging en wilde je groeten”. Ik vraag me af of dit wel helemaal de waarheid is.
Bij City Centre stappen we uit. Om ons heen zien we alleen maar (donkere) mensen. Overal liggen spullen, zoals DVD's, eten en kleren op kleedjes. De mensen komen naar ons toe en vragen of we spullen van hem willen kopen. Field en Abel sturen ze weg. Alleen had ik mij hier nooit veilig gevoeld. Wat ben ik blij dat deze mannen mee zijn. In het marktgebouw loopt een kind met me mee met een opgeheven hand. Ik kijk en reageer niet. Best moeilijk om als kindervriend hier niet op in te gaan.
We lopen langs een rij met kraampjes met alleen maar vlees. Ik kan het niet laten en kijk. Had ik het maar niet gedaan. Ik wordt echt misselijk. Alle delen van verschillende dieren liggen daar uitgestald, klaar om gekocht en bereid te worden. Zo zie ik poten, huiden, ogen en allemaal dingen liggen die ik nog nooit in me leven gezien heb. De vliegen die erop zitten, maken het nog onsmakelijker. Even later schrik ik weer. In een andere rij liggen overal gedragen kleren en schoenen. Willemijn vraagt waar deze vandaan komen. Het blijken de donaties van de Westerse landen te zijn. Het raakt me echt dat deze kleren voor de armen zijn bedoeld hier op de markt liggen. Deze mensen krijgen deze kleren helemaal niet en lopen nog steeds in vodden rond. De containers worden onderschept en waarschijnlijk door rijke lui doorverkocht. Wat een corrupte bende. Wat een bedrog!
Er gaan zo veel emoties door me heen, zoals angst, verdriet, boosheid en schaamte. De angst overheerst, maar laat deze totaal niet merken. De mensen mogen niet merken dat het zweet me op mijn rug staat. Er komen mensen (lees mannen) op me af en soms wordt ik zelfs bij me arm vastgepakt. Abel, Field en Annie beschremen ons goed en wijzen ons erop dat er dieven achter ons aanlopen. Met heel mijn leven bewaakt ik de 70 euro (50.000 kwatscha) die ik om heb hangen.
We stappen snel in een van de busjes op weg naar Mandahill. Het winkelcentrum voor rijken. Ik hoop dat ik daar even tot rust kan komen. Maar in de bus moet ik ook op mijn hoede zijn. Voor mij en Willemijn zit een dronken man die stiekem zijn goude trouwring weer om doet. Je moet hier inderdaad niemand vertrouwen, zoals Martha de hippie als zei.
Ik zie hordes blanken voorbij komen in Mandhill. Hier zaten ze dus verstopt. Ik kan het mij wel voorstellen dat ze hier naar toe vluchten. We lopen “Game” binnen. Een alles in een supermarkt. Maar ook hier voel ik me niet fijn. De afgelopen weken heb ik in de armoede geleefd en nu zie je al die luxe artikelen om me heen. Deze omschakeling is zo groot. De prijzen liegen er niet om. Alles kost hier drie keer zo duur. Uit schaamte tegenover Abel, Field en Annie wil ik zo gauw mogelijk hier weg. Ik kan dit betalen, maar zij kunnen hier voor de prijs van 1 DVD misschien een week rond komen.
Onze laatste busrit gaat naar Kabwata cultural centre. Eindelijk een wat rustigere plek afgelegen van het drukke, overweldigende centrum. In deze witte ronde hutjes met rieten dakjes worden typische Zambiaanse spulltjes verkocht. Overal zie ik mooie spullen liggen en hangen. Maar ik kan kan niet meer. Ik voel me niet lekker, ik heb migraine.
De avond valt en ook hier wordt het tijd om naar huis te gaan. Een dronken man valt van een stilstaande truck en kruipt straalbezopen op de grond. Vandaag is mij opgevallen hoe stiekem de mensen hier drinken. Ze hebben kleine vierkante plastic zakjes met alcohol erin. Het valt bijna niet op dat ze hieruit drinken en dat dit alcohol is. Ondanks dat ik me niet lekker voel, moet ik dus nog even op mijn hoede blijven. Vooral nu het donker is. Pas in mijn kamer in de lodge voel ik me weer veilig.
Wat een dag! Dit hadden Willemijn en ik nooit alleen kunnen doen. Maar we hadden het ook nooit willen missen. Ziek stap ik me bedje in. Me ouders bellen. Wat ben ik blij dat ik even deze dag met zo vee indrukken en emoties met hen kan delen.
Om half 9 ging de telefoon en wij dachten dat dit Annie was. Het bleek Yvonne te zijn die ons mee wilde nemen naar Kitchen Party (soort van vrijgezellenfeest). Zo lief dat deze leerkrachten ons allemaal op sleeptouw willen nemen zodat we hun Zambiaanse leven kunnen ervaren. Ondanks dit super aanbod hebben wilden we Annie vandaag echt niet teleurstellen.
Samen met Annie, Field en Abel zijn we in een lokale bus gestapt op weg naar het centrum van Lusaka. Ik vond dit best spannend. Als enige blanke in een propvol (ongeveer 25 mensen) namaak retro volkswagenbusje. Hier in Chawamma zie je er op een dag wel honderd van zo'n soort busjes voorbij komen. Meestal toeteren deze busjes naar ons en worden er allemaal dingen in Nenyja naar ons toegeroepen. Ook tijdens deze rit worden er allemaal onverstaanbare dingen tegen ons gezegd. We lachen aardig terug en knikken wat. Als we daarna aan de leerkrachten vragen wat er gezegd wordt, krijgen we reacties als “ze vroegen hoe het met je ging en wilde je groeten”. Ik vraag me af of dit wel helemaal de waarheid is.
Bij City Centre stappen we uit. Om ons heen zien we alleen maar (donkere) mensen. Overal liggen spullen, zoals DVD's, eten en kleren op kleedjes. De mensen komen naar ons toe en vragen of we spullen van hem willen kopen. Field en Abel sturen ze weg. Alleen had ik mij hier nooit veilig gevoeld. Wat ben ik blij dat deze mannen mee zijn. In het marktgebouw loopt een kind met me mee met een opgeheven hand. Ik kijk en reageer niet. Best moeilijk om als kindervriend hier niet op in te gaan.
We lopen langs een rij met kraampjes met alleen maar vlees. Ik kan het niet laten en kijk. Had ik het maar niet gedaan. Ik wordt echt misselijk. Alle delen van verschillende dieren liggen daar uitgestald, klaar om gekocht en bereid te worden. Zo zie ik poten, huiden, ogen en allemaal dingen liggen die ik nog nooit in me leven gezien heb. De vliegen die erop zitten, maken het nog onsmakelijker. Even later schrik ik weer. In een andere rij liggen overal gedragen kleren en schoenen. Willemijn vraagt waar deze vandaan komen. Het blijken de donaties van de Westerse landen te zijn. Het raakt me echt dat deze kleren voor de armen zijn bedoeld hier op de markt liggen. Deze mensen krijgen deze kleren helemaal niet en lopen nog steeds in vodden rond. De containers worden onderschept en waarschijnlijk door rijke lui doorverkocht. Wat een corrupte bende. Wat een bedrog!
Er gaan zo veel emoties door me heen, zoals angst, verdriet, boosheid en schaamte. De angst overheerst, maar laat deze totaal niet merken. De mensen mogen niet merken dat het zweet me op mijn rug staat. Er komen mensen (lees mannen) op me af en soms wordt ik zelfs bij me arm vastgepakt. Abel, Field en Annie beschremen ons goed en wijzen ons erop dat er dieven achter ons aanlopen. Met heel mijn leven bewaakt ik de 70 euro (50.000 kwatscha) die ik om heb hangen.
We stappen snel in een van de busjes op weg naar Mandahill. Het winkelcentrum voor rijken. Ik hoop dat ik daar even tot rust kan komen. Maar in de bus moet ik ook op mijn hoede zijn. Voor mij en Willemijn zit een dronken man die stiekem zijn goude trouwring weer om doet. Je moet hier inderdaad niemand vertrouwen, zoals Martha de hippie als zei.
Ik zie hordes blanken voorbij komen in Mandhill. Hier zaten ze dus verstopt. Ik kan het mij wel voorstellen dat ze hier naar toe vluchten. We lopen “Game” binnen. Een alles in een supermarkt. Maar ook hier voel ik me niet fijn. De afgelopen weken heb ik in de armoede geleefd en nu zie je al die luxe artikelen om me heen. Deze omschakeling is zo groot. De prijzen liegen er niet om. Alles kost hier drie keer zo duur. Uit schaamte tegenover Abel, Field en Annie wil ik zo gauw mogelijk hier weg. Ik kan dit betalen, maar zij kunnen hier voor de prijs van 1 DVD misschien een week rond komen.
Onze laatste busrit gaat naar Kabwata cultural centre. Eindelijk een wat rustigere plek afgelegen van het drukke, overweldigende centrum. In deze witte ronde hutjes met rieten dakjes worden typische Zambiaanse spulltjes verkocht. Overal zie ik mooie spullen liggen en hangen. Maar ik kan kan niet meer. Ik voel me niet lekker, ik heb migraine.
De avond valt en ook hier wordt het tijd om naar huis te gaan. Een dronken man valt van een stilstaande truck en kruipt straalbezopen op de grond. Vandaag is mij opgevallen hoe stiekem de mensen hier drinken. Ze hebben kleine vierkante plastic zakjes met alcohol erin. Het valt bijna niet op dat ze hieruit drinken en dat dit alcohol is. Ondanks dat ik me niet lekker voel, moet ik dus nog even op mijn hoede blijven. Vooral nu het donker is. Pas in mijn kamer in de lodge voel ik me weer veilig.
Wat een dag! Dit hadden Willemijn en ik nooit alleen kunnen doen. Maar we hadden het ook nooit willen missen. Ziek stap ik me bedje in. Me ouders bellen. Wat ben ik blij dat ik even deze dag met zo vee indrukken en emoties met hen kan delen.
Vrijdag 24 july 2009 – Mula Wanda
Met mijn reisboekje en pen ga ik in de tuin van de lodge lekker in de zon zitten wachten op de schoolbus. Deze komt ons ophalen om naar Mula Wanda (de dierentuin) te gaan. Ik zit druk te schrijven en opeens komt er opeens een blanke vrouw naast me zitten. Verbaasd kijk ik haar aan. Dit is de eerste blanke die ik sinds mijn verblijf gezien heb. Met een jointje op haar mond stelt ze zich voor “I'm Martha. I am from Norway”. Ik raak aan de praat met deze vrouw. Ze is een echte hippie. Ze vertelt mij dat ze het leven in Zambia echt een “mess” vindt en en wat voor een corrupt land Congo is. Haar verhalen zijn indrukwekkend. Ze heeft samen met haar Zambiaanse vriend veel delen van Afrika gezien. Tijdens het geprek vertelt ze een paar keer hoe cool ze ons project vindt, maar ze benaderukt ook dat je hier niemand moet vertrouwen.
Het schoolbusje staat voor onze lodge en we vertrekken samen met een paar leden van de kidsrights club en een aantal leden naar de zoo. Onderweg vond er flink gezongen. Om het ritme aan te geven wordt er op de dak van het busje geslagen. De sfeer zit er al goed in!
Tijdens deze rit vraagt Dalisto (een leerkracht) aan mij of ik vandaag mijn lenzen in heb. Ik desinfecteer me handen en haal de lens eruit. Hij is harstikke verbaasd en gaat zelfs huilen. Hij denkt dat ik veel pijn heb als ik deze plastic rondjes in doe. Ik besef mij weer eens dat dingen die voor ons heel vanzelfsprekend zijn, dit hier niet zijn.
Vol bewondering loop in door Mula Wanda. Ik dacht dat dit een dierentuin zou zijn. Maar deze attractie bestaat uit een botanische tuin met zwembad en een dierentuin. Deze is nog dicht. Wat een mooie, kleurrijke bomen, planten en struiken. Ondanks de rondrennende kinderen kom je hier echt tot rust.
Naast Mula Wanda is een kliniek. De baby van Yvonne moet nog op een halfjaarlijkse controle komen. Ze vraagt of we mee gaan. Met de baby op mijn rug loop ik de kliniek binnen. Afwachtend kijk ik hoe de verpleegsters zullen reageren bij het zien van een blanke vrouw met een bruine baby. Baby-k begint te huilen en het grapje mislukt , want Yvonne komt natuurlijk meteen kijken wat er aan de hand is. De verpleegsters zijn harstikke aardig en ik mag hen alles vragen. Dit laat ik mij niet twee keer zeggen en vraag haar de oren van het lijf. De vrouw vertelt mij dat kinderen in Zambia tot en met 5 jaar elk half jaar gratis op controle komen. Hun ontwikkeling wordt bijgehouden. De baby's worden gewogen en krijgen injecties en vitminepillen.
Op de terugweg komt er een man naar mij toe. Hij vraagt mij of hij mijn vriend mag worden. Ik kijk hem raar aan en maak hem duidelijk dat ik al een vriend heb. Dan neem je er toch twee, antwoordt hij. Deze reactie had ik niet verwacht. Ik maak hem maar snel duidelijk dat ik alleen maar van mijn eigen vriend hou en niemand anders. Wat is het leven af en toe toch raar hier. De rest van de dag wordt ik ermee geplaagd dat ik een Zambiaanse vriend heb. O nee mij niet gezien! Ik ben harstikke blij met mijn eigen hollandse jongen!
Niet alleen de Jack CECUP School is in Mula Wanda. Ook verschillende andere scholen hebben hier een bezoek aan gebracht. Het valt mij meteen op welke kinderen van “onze” school zijn. Hun uniformen zijn kapot of vies, in hun schoenen zitten geen veters en hun haren zijn niet zo mooi gevlochten als de kinderen van de andere scholen. Ik schrik hier wel even van. Nu wordt de het verschil in rijk en arm weer even duidelijk. Maar voor Willemijn en mij zijn ze allemaal gelijk.
Deze kinderen zijn zo ontzettend dankbaar. Op het moment dat ze zien dat wij ook aanwezig zijn in de botanische tuin, stormen ze op ons af. Ze knuffelen ons, geven ons handjes en willen allemaal met ons op de foto. Ze willen steeds mijn haren raken. Ik kan er nog steeds niet aan wennen dat ik zo op een voetstuk wordt geplaatst. De hele dag lopen Willemijn en ik met een horde kinderen aan onze zij. Samen kijken we naar de leeuwen, zebra's, struisvogels, uilen, ezels en apen. In het informatiecentrum waar voorlichting wordt gegeven over dieren, het milieu en de landbouw pak ik kinderen op mijn rug zodat ze beter kunnen zien wat er om hen heel verteld wordt.
Aan het eind van de dag wordt er door de leerkrachten en de 200 kinderen gespeeld met de springtouwen, ballen en elastieken die Willemijn en ik aan de school gegeven hebben van het geld van de sponsor SLB diensten. Willemijn en ik spelen mee. Ik zie alleen maar vrolijke en gelukkige kinderen om mijn heen. Ze zijn hun zorgen even vergeten. Een mooiere afsluiting van deze dag had ik mij niet kunnen wensen.
Met 30 op elkaar gepropte kinderen rijden we in een soort van retro volkswagenbusje voldaan terug naar de Jack Compound.
Het schoolbusje staat voor onze lodge en we vertrekken samen met een paar leden van de kidsrights club en een aantal leden naar de zoo. Onderweg vond er flink gezongen. Om het ritme aan te geven wordt er op de dak van het busje geslagen. De sfeer zit er al goed in!
Tijdens deze rit vraagt Dalisto (een leerkracht) aan mij of ik vandaag mijn lenzen in heb. Ik desinfecteer me handen en haal de lens eruit. Hij is harstikke verbaasd en gaat zelfs huilen. Hij denkt dat ik veel pijn heb als ik deze plastic rondjes in doe. Ik besef mij weer eens dat dingen die voor ons heel vanzelfsprekend zijn, dit hier niet zijn.
Vol bewondering loop in door Mula Wanda. Ik dacht dat dit een dierentuin zou zijn. Maar deze attractie bestaat uit een botanische tuin met zwembad en een dierentuin. Deze is nog dicht. Wat een mooie, kleurrijke bomen, planten en struiken. Ondanks de rondrennende kinderen kom je hier echt tot rust.
Naast Mula Wanda is een kliniek. De baby van Yvonne moet nog op een halfjaarlijkse controle komen. Ze vraagt of we mee gaan. Met de baby op mijn rug loop ik de kliniek binnen. Afwachtend kijk ik hoe de verpleegsters zullen reageren bij het zien van een blanke vrouw met een bruine baby. Baby-k begint te huilen en het grapje mislukt , want Yvonne komt natuurlijk meteen kijken wat er aan de hand is. De verpleegsters zijn harstikke aardig en ik mag hen alles vragen. Dit laat ik mij niet twee keer zeggen en vraag haar de oren van het lijf. De vrouw vertelt mij dat kinderen in Zambia tot en met 5 jaar elk half jaar gratis op controle komen. Hun ontwikkeling wordt bijgehouden. De baby's worden gewogen en krijgen injecties en vitminepillen.
Op de terugweg komt er een man naar mij toe. Hij vraagt mij of hij mijn vriend mag worden. Ik kijk hem raar aan en maak hem duidelijk dat ik al een vriend heb. Dan neem je er toch twee, antwoordt hij. Deze reactie had ik niet verwacht. Ik maak hem maar snel duidelijk dat ik alleen maar van mijn eigen vriend hou en niemand anders. Wat is het leven af en toe toch raar hier. De rest van de dag wordt ik ermee geplaagd dat ik een Zambiaanse vriend heb. O nee mij niet gezien! Ik ben harstikke blij met mijn eigen hollandse jongen!
Niet alleen de Jack CECUP School is in Mula Wanda. Ook verschillende andere scholen hebben hier een bezoek aan gebracht. Het valt mij meteen op welke kinderen van “onze” school zijn. Hun uniformen zijn kapot of vies, in hun schoenen zitten geen veters en hun haren zijn niet zo mooi gevlochten als de kinderen van de andere scholen. Ik schrik hier wel even van. Nu wordt de het verschil in rijk en arm weer even duidelijk. Maar voor Willemijn en mij zijn ze allemaal gelijk.
Deze kinderen zijn zo ontzettend dankbaar. Op het moment dat ze zien dat wij ook aanwezig zijn in de botanische tuin, stormen ze op ons af. Ze knuffelen ons, geven ons handjes en willen allemaal met ons op de foto. Ze willen steeds mijn haren raken. Ik kan er nog steeds niet aan wennen dat ik zo op een voetstuk wordt geplaatst. De hele dag lopen Willemijn en ik met een horde kinderen aan onze zij. Samen kijken we naar de leeuwen, zebra's, struisvogels, uilen, ezels en apen. In het informatiecentrum waar voorlichting wordt gegeven over dieren, het milieu en de landbouw pak ik kinderen op mijn rug zodat ze beter kunnen zien wat er om hen heel verteld wordt.
Aan het eind van de dag wordt er door de leerkrachten en de 200 kinderen gespeeld met de springtouwen, ballen en elastieken die Willemijn en ik aan de school gegeven hebben van het geld van de sponsor SLB diensten. Willemijn en ik spelen mee. Ik zie alleen maar vrolijke en gelukkige kinderen om mijn heen. Ze zijn hun zorgen even vergeten. Een mooiere afsluiting van deze dag had ik mij niet kunnen wensen.
Met 30 op elkaar gepropte kinderen rijden we in een soort van retro volkswagenbusje voldaan terug naar de Jack Compound.
23 july 2009 – Verpleegster gespeeld
Met een zere keel, rillingen, zweetaanvallen en hoofdpijn stond Willemijn op. Dit klonk niet goed. Met zo'n soort ziekteverschijnselen kan je hier in Zambia alles hebben. Meteen maar Wiseman gebeld om te vertellen dat Willemijn vandaag niet in staat was om les te geven. “No problem, I will comming”. Super lief natuurlijk dat hij meteen zo ongerust was.
Maar om 13.00 uur was hij nog niet hier. Ik zat hier maar op mijn bedje te wachten en in de verpleegstertje te spelen. Zou ik nog naar de school toe moeten? Toch nog maar een keer naar hem bellen. “Are the teachers all arrived?”. Owh kwam er nu een bende teachers kijken hoe het met Willemijn ging? Moet ik niet meer naar school? Wat lief dat ze zo bezorgd waren hoe het met haar ging. Het voelde alleen een beetje dubbel. Yvonne is maandag, dinsdag en woendag ziek thuis gebleven en Abel dinsdag. Aan deze leerkrachten wordt niet meteen gevraagd hoe het met hen gaat.
Nog geen twee minuten later gaat de telefoon.“Hello with Yvonne. We are on our way”. Bij binnenkomst ploffen Yvonne en Martha meteen op Willemijns bed en vragen hoe het met haar is. Wat een schatten.Daarna begint Yvonne vrolijk en luidruchtig te kletsen over baby's en vertelt ze vol trots over haar man. Je merkt meteen dat Martha een stuk stiller is. Ze voelt zich zelf ook niet lekker en wordt ook een beetje overruled door Yvonne. Je merkt meteen een verschil in haar voorkomen. Ik kijk en luister erna en let erop of Willemijn het een beetje trekt. Op moment dat het tijd is kijken we elkaar aan. Martha voelt dit ook aan en met zn vieren lopen we de zon in. Het voelt toch goed om even buiten te zijn. We lopen mee tot aan de hoek van de straat. Voor het eerst in anderhalve week tijd lopen we alleen op straat. Toch wel spannend. Ook al is het 300 meter lopen. Toch kan er in dit stukje vanalles gebeuren. Zoals auto's die je aanrijden. Zij gaan hier voor iemand aan de kant. Zelfverzekerd lopen we terug. Met de houding “niemand kan ons wat maken” laten we zien dat ze niet met ons moeten sollen.
Zullen we maar even van dit zonnetje gaan genieten? De afgelopen week is het koud en windering geweest. De buitenlucht doet ons vast goed! Voor het eerst sinds onze aankomst spelen we samen een spelletje. Als we net klaar zijn, zien we dat Mercy (een andere docent) op het terrein van de lodge loopt. Echt zo lief dat zij ook komt kijken hoe het met Willemijn gaat. Ook met haar kletsen we onder andere over vrouwen dingen. Haha het valt meteen op dat ze gefixeerd is op uiterlijk. Ik heb puistjes in mijn gezicht van het slechte eten en slapen. Ze vraagt wat het zijn. Als ik desinfectie en Deet pak om mij in te smeren tegen de muggen, is ze meteen nieuwsgierig was het is. Het bevalt haar wel en ze vraagt waar ze het zou kunnen kopen. Leuk om te zien dat vrouwen, vrouwen blijven. Ook al zijn ze arm of rijk. Uiterlijk blijft toch belangrijk.
Het is bijna etenstijd en ik vraag haar of Chima duur is. Zij zegt van wel. Een zak van 25 kilo kost 60000 kwatcha (8 euro). Hier kan een gezin van 6 kinderen twee keer per dag twee weken van eten. Ik schrik toch wel even van. Ik dacht mijn Chicken met rice van 25000 kwatcha (3 euro) die ik dadelijk ga eten goedkoop is.
Stiekem heb ik er toch wel van genoten dat ik vandaag verpleegster mocht spelen!
Maar om 13.00 uur was hij nog niet hier. Ik zat hier maar op mijn bedje te wachten en in de verpleegstertje te spelen. Zou ik nog naar de school toe moeten? Toch nog maar een keer naar hem bellen. “Are the teachers all arrived?”. Owh kwam er nu een bende teachers kijken hoe het met Willemijn ging? Moet ik niet meer naar school? Wat lief dat ze zo bezorgd waren hoe het met haar ging. Het voelde alleen een beetje dubbel. Yvonne is maandag, dinsdag en woendag ziek thuis gebleven en Abel dinsdag. Aan deze leerkrachten wordt niet meteen gevraagd hoe het met hen gaat.
Nog geen twee minuten later gaat de telefoon.“Hello with Yvonne. We are on our way”. Bij binnenkomst ploffen Yvonne en Martha meteen op Willemijns bed en vragen hoe het met haar is. Wat een schatten.Daarna begint Yvonne vrolijk en luidruchtig te kletsen over baby's en vertelt ze vol trots over haar man. Je merkt meteen dat Martha een stuk stiller is. Ze voelt zich zelf ook niet lekker en wordt ook een beetje overruled door Yvonne. Je merkt meteen een verschil in haar voorkomen. Ik kijk en luister erna en let erop of Willemijn het een beetje trekt. Op moment dat het tijd is kijken we elkaar aan. Martha voelt dit ook aan en met zn vieren lopen we de zon in. Het voelt toch goed om even buiten te zijn. We lopen mee tot aan de hoek van de straat. Voor het eerst in anderhalve week tijd lopen we alleen op straat. Toch wel spannend. Ook al is het 300 meter lopen. Toch kan er in dit stukje vanalles gebeuren. Zoals auto's die je aanrijden. Zij gaan hier voor iemand aan de kant. Zelfverzekerd lopen we terug. Met de houding “niemand kan ons wat maken” laten we zien dat ze niet met ons moeten sollen.
Zullen we maar even van dit zonnetje gaan genieten? De afgelopen week is het koud en windering geweest. De buitenlucht doet ons vast goed! Voor het eerst sinds onze aankomst spelen we samen een spelletje. Als we net klaar zijn, zien we dat Mercy (een andere docent) op het terrein van de lodge loopt. Echt zo lief dat zij ook komt kijken hoe het met Willemijn gaat. Ook met haar kletsen we onder andere over vrouwen dingen. Haha het valt meteen op dat ze gefixeerd is op uiterlijk. Ik heb puistjes in mijn gezicht van het slechte eten en slapen. Ze vraagt wat het zijn. Als ik desinfectie en Deet pak om mij in te smeren tegen de muggen, is ze meteen nieuwsgierig was het is. Het bevalt haar wel en ze vraagt waar ze het zou kunnen kopen. Leuk om te zien dat vrouwen, vrouwen blijven. Ook al zijn ze arm of rijk. Uiterlijk blijft toch belangrijk.
Het is bijna etenstijd en ik vraag haar of Chima duur is. Zij zegt van wel. Een zak van 25 kilo kost 60000 kwatcha (8 euro). Hier kan een gezin van 6 kinderen twee keer per dag twee weken van eten. Ik schrik toch wel even van. Ik dacht mijn Chicken met rice van 25000 kwatcha (3 euro) die ik dadelijk ga eten goedkoop is.
Stiekem heb ik er toch wel van genoten dat ik vandaag verpleegster mocht spelen!
22 july 2009 – poetsen van het computerlokaal
Om half 9 ging de telefoon van Willemijn. Wie kon dat nou zijn? Haha Jonathan stond al voor de deur. We hadden hem gister een beetje op het matje geroepen dat hij er vandaag om 9 uur moest zijn en nu kwam die zelfs een half uur te vroeg. Echt te mooi voor woorden van het ene uiterste naar het andere uiterste. Snel maar wat kleren en getrokken en mijn bril opgelaten
De leerkrachten hadden mij nog nooit met bril op gezien. Ze begrepen hier niks van en wilde er allemaal door kijken. Hoe kon dat nou dat Maud normaal wel kan kijken en nu opeens een bril op heeft? dachten ze allemaal. Toen ik vertelde dat ik normaal lenzen draag, begrepen ze er al helemaal niets meer van. Je kan toch niks in je oog stoppen? Dat doet toch pijn? Dan voel je toch de hele tijd zitten? Waren de reacties doe ik kreeg. Hoeveel veel kosten deze dingen dan?. Ik schaamde mij echt om dat te vertellen, want waarschijnlijk kunnen de mensen hier in Chawama een half jaar mee rond komen. Toen ik er nog eens bij stil stond, bedacht ik mij ook dat ik hier nog niemand met een bril op heb gezien. Waarschijnlijk zullen hier dus mensen zijn die slechtziend door het leven gaan.
Met zeep, doeken en vloerboenmiddel zijn we vandaag het computerlokaal gaan poetsen. Zouden de mannen mee gaan poetsen? Verbaasd keek ik hoe hard iedereen de computers afstoften, de kasten opruimden en de vloer boenden. Snel maar een poetsdoek gepakt om mee te helpen. Wat een fijn gevoel dat deze ruimte zo schoon was door eigen inzet van de leerkrachten. Het creeerde echt meer rust. In de zon heb ik samen met de leerkrachten met een frita (soort oliebol zonder rozijnen) lekker genoten van deze voldoening.
Op dat moment viel het me op dat de leerkrachten elkaar ook met andere namen aanspraken, zoals Big Fish, Zatien, ShiShi en Zack. Benieuwd vroeg ik wat deze betekende. Vol trots vertelden ze dat dit hun “preformer name” is. Dat muziek hier heel belangrijk is, wist ik wel. Maar ik had niet verwacht dat iedereen hier als artiest zingt. Volgens mij staat Willemijn en mij nog een mooi optreden te wachten....
Vandaag heb ik de kokin Elizabeth van de lodge weer helemaal happy gemaakt. Bij thuiskomst ben ik met haar noodelsoep. die ik in de spar gekocht heb, gaan koken (haha we wilde toch nog een beetje het studentenleven hier nabootsen in Zambia!). Het eerste wat ze zei was I missed you so. Helemaal trots was ze toen ik vertelde dat ik Maud Elizabeth heet. Ze genoot er echt van dat in interesse in haar toonde. Met een pan vol noodelsoep en Zambiaanse groente (rapes) ging ik naar mijn kamer. Ik groette haar met Nayenda (doei, ik ga). Ik begin hier steeds meer in te burgeren.
De leerkrachten hadden mij nog nooit met bril op gezien. Ze begrepen hier niks van en wilde er allemaal door kijken. Hoe kon dat nou dat Maud normaal wel kan kijken en nu opeens een bril op heeft? dachten ze allemaal. Toen ik vertelde dat ik normaal lenzen draag, begrepen ze er al helemaal niets meer van. Je kan toch niks in je oog stoppen? Dat doet toch pijn? Dan voel je toch de hele tijd zitten? Waren de reacties doe ik kreeg. Hoeveel veel kosten deze dingen dan?. Ik schaamde mij echt om dat te vertellen, want waarschijnlijk kunnen de mensen hier in Chawama een half jaar mee rond komen. Toen ik er nog eens bij stil stond, bedacht ik mij ook dat ik hier nog niemand met een bril op heb gezien. Waarschijnlijk zullen hier dus mensen zijn die slechtziend door het leven gaan.
Met zeep, doeken en vloerboenmiddel zijn we vandaag het computerlokaal gaan poetsen. Zouden de mannen mee gaan poetsen? Verbaasd keek ik hoe hard iedereen de computers afstoften, de kasten opruimden en de vloer boenden. Snel maar een poetsdoek gepakt om mee te helpen. Wat een fijn gevoel dat deze ruimte zo schoon was door eigen inzet van de leerkrachten. Het creeerde echt meer rust. In de zon heb ik samen met de leerkrachten met een frita (soort oliebol zonder rozijnen) lekker genoten van deze voldoening.
Op dat moment viel het me op dat de leerkrachten elkaar ook met andere namen aanspraken, zoals Big Fish, Zatien, ShiShi en Zack. Benieuwd vroeg ik wat deze betekende. Vol trots vertelden ze dat dit hun “preformer name” is. Dat muziek hier heel belangrijk is, wist ik wel. Maar ik had niet verwacht dat iedereen hier als artiest zingt. Volgens mij staat Willemijn en mij nog een mooi optreden te wachten....
Vandaag heb ik de kokin Elizabeth van de lodge weer helemaal happy gemaakt. Bij thuiskomst ben ik met haar noodelsoep. die ik in de spar gekocht heb, gaan koken (haha we wilde toch nog een beetje het studentenleven hier nabootsen in Zambia!). Het eerste wat ze zei was I missed you so. Helemaal trots was ze toen ik vertelde dat ik Maud Elizabeth heet. Ze genoot er echt van dat in interesse in haar toonde. Met een pan vol noodelsoep en Zambiaanse groente (rapes) ging ik naar mijn kamer. Ik groette haar met Nayenda (doei, ik ga). Ik begin hier steeds meer in te burgeren.
22 july 2009 – poetsen van het computerlokaal
Om half 9 ging de telefoon van Willemijn. Wie kon dat nou zijn? Haha Jonathan stond al voor de deur. We hadden hem gister een beetje op het matje geroepen dat hij er vandaag om 9 uur moest zijn en nu kwam die zelfs een half uur te vroeg. Echt te mooi voor woorden van het ene uiterste naar het andere uiterste. Snel maar wat kleren en getrokken en mijn bril opgelaten
De leerkrachten hadden mij nog nooit met bril op gezien. Ze begrepen hier niks van en wilde er allemaal door kijken. Hoe kon dat nou dat Maud normaal wel kan kijken en nu opeens een bril op heeft? dachten ze allemaal. Toen ik vertelde dat ik normaal lenzen draag, begrepen ze er al helemaal niets meer van. Je kan toch niks in je oog stoppen? Dat doet toch pijn? Dan voel je toch de hele tijd zitten? Waren de reacties doe ik kreeg. Hoeveel veel kosten deze dingen dan?. Ik schaamde mij echt om dat te vertellen, want waarschijnlijk kunnen de mensen hier in Chawama een half jaar mee rond komen. Toen ik er nog eens bij stil stond, bedacht ik mij ook dat ik hier nog niemand met een bril op heb gezien. Waarschijnlijk zullen hier dus mensen zijn die slechtziend door het leven gaan.
Met zeep, doeken en vloerboenmiddel zijn we vandaag het computerlokaal gaan poetsen. Zouden de mannen mee gaan poetsen? Verbaasd keek ik hoe hard iedereen de computers afstoften, de kasten opruimden en de vloer boenden. Snel maar een poetsdoek gepakt om mee te helpen. Wat een fijn gevoel dat deze ruimte zo schoon was door eigen inzet van de leerkrachten. Het creeerde echt meer rust. In de zon heb ik samen met de leerkrachten met een frita (soort oliebol zonder rozijnen) lekker genoten van deze voldoening.
Op dat moment viel het me op dat de leerkrachten elkaar ook met andere namen aanspraken, zoals Big Fish, Zatien, ShiShi en Zack. Benieuwd vroeg ik wat deze betekende. Vol trots vertelden ze dat dit hun “preformer name” is. Dat muziek hier heel belangrijk is, wist ik wel. Maar ik had niet verwacht dat iedereen hier als artiest zingt. Volgens mij staat Willemijn en mij nog een mooi optreden te wachten....
Vandaag heb ik de kokin Elizabeth van de lodge weer helemaal happy gemaakt. Bij thuiskomst ben ik met haar noodelsoep. die ik in de spar gekocht heb, gaan koken (haha we wilde toch nog een beetje het studentenleven hier nabootsen in Zambia!). Het eerste wat ze zei was I missed you so. Helemaal trots was ze toen ik vertelde dat ik Maud Elizabeth heet. Ze genoot er echt van dat in interesse in haar toonde. Met een pan vol noodelsoep en Zambiaanse groente (rapes) ging ik naar mijn kamer. Ik groette haar met Nayenda (doei, ik ga). Ik begin hier steeds meer in te burgeren.
De leerkrachten hadden mij nog nooit met bril op gezien. Ze begrepen hier niks van en wilde er allemaal door kijken. Hoe kon dat nou dat Maud normaal wel kan kijken en nu opeens een bril op heeft? dachten ze allemaal. Toen ik vertelde dat ik normaal lenzen draag, begrepen ze er al helemaal niets meer van. Je kan toch niks in je oog stoppen? Dat doet toch pijn? Dan voel je toch de hele tijd zitten? Waren de reacties doe ik kreeg. Hoeveel veel kosten deze dingen dan?. Ik schaamde mij echt om dat te vertellen, want waarschijnlijk kunnen de mensen hier in Chawama een half jaar mee rond komen. Toen ik er nog eens bij stil stond, bedacht ik mij ook dat ik hier nog niemand met een bril op heb gezien. Waarschijnlijk zullen hier dus mensen zijn die slechtziend door het leven gaan.
Met zeep, doeken en vloerboenmiddel zijn we vandaag het computerlokaal gaan poetsen. Zouden de mannen mee gaan poetsen? Verbaasd keek ik hoe hard iedereen de computers afstoften, de kasten opruimden en de vloer boenden. Snel maar een poetsdoek gepakt om mee te helpen. Wat een fijn gevoel dat deze ruimte zo schoon was door eigen inzet van de leerkrachten. Het creeerde echt meer rust. In de zon heb ik samen met de leerkrachten met een frita (soort oliebol zonder rozijnen) lekker genoten van deze voldoening.
Op dat moment viel het me op dat de leerkrachten elkaar ook met andere namen aanspraken, zoals Big Fish, Zatien, ShiShi en Zack. Benieuwd vroeg ik wat deze betekende. Vol trots vertelden ze dat dit hun “preformer name” is. Dat muziek hier heel belangrijk is, wist ik wel. Maar ik had niet verwacht dat iedereen hier als artiest zingt. Volgens mij staat Willemijn en mij nog een mooi optreden te wachten....
Vandaag heb ik de kokin Elizabeth van de lodge weer helemaal happy gemaakt. Bij thuiskomst ben ik met haar noodelsoep. die ik in de spar gekocht heb, gaan koken (haha we wilde toch nog een beetje het studentenleven hier nabootsen in Zambia!). Het eerste wat ze zei was I missed you so. Helemaal trots was ze toen ik vertelde dat ik Maud Elizabeth heet. Ze genoot er echt van dat in interesse in haar toonde. Met een pan vol noodelsoep en Zambiaanse groente (rapes) ging ik naar mijn kamer. Ik groette haar met Nayenda (doei, ik ga). Ik begin hier steeds meer in te burgeren.
22 july 2009 – poetsen van het computerlokaal
Om half 9 ging de telefoon van Willemijn. Wie kon dat nou zijn? Haha Jonathan stond al voor de deur. We hadden hem gister een beetje op het matje geroepen dat hij er vandaag om 9 uur moest zijn en nu kwam die zelfs een half uur te vroeg. Echt te mooi voor woorden van het ene uiterste naar het andere uiterste. Snel maar wat kleren en getrokken en mijn bril opgelaten
De leerkrachten hadden mij nog nooit met bril op gezien. Ze begrepen hier niks van en wilde er allemaal door kijken. Hoe kon dat nou dat Maud normaal wel kan kijken en nu opeens een bril op heeft? dachten ze allemaal. Toen ik vertelde dat ik normaal lenzen draag, begrepen ze er al helemaal niets meer van. Je kan toch niks in je oog stoppen? Dat doet toch pijn? Dan voel je toch de hele tijd zitten? Waren de reacties doe ik kreeg. Hoeveel veel kosten deze dingen dan?. Ik schaamde mij echt om dat te vertellen, want waarschijnlijk kunnen de mensen hier in Chawama een half jaar mee rond komen. Toen ik er nog eens bij stil stond, bedacht ik mij ook dat ik hier nog niemand met een bril op heb gezien. Waarschijnlijk zullen hier dus mensen zijn die slechtziend door het leven gaan.
Met zeep, doeken en vloerboenmiddel zijn we vandaag het computerlokaal gaan poetsen. Zouden de mannen mee gaan poetsen? Verbaasd keek ik hoe hard iedereen de computers afstoften, de kasten opruimden en de vloer boenden. Snel maar een poetsdoek gepakt om mee te helpen. Wat een fijn gevoel dat deze ruimte zo schoon was door eigen inzet van de leerkrachten. Het creeerde echt meer rust. In de zon heb ik samen met de leerkrachten met een frita (soort oliebol zonder rozijnen) lekker genoten van deze voldoening.
Op dat moment viel het me op dat de leerkrachten elkaar ook met andere namen aanspraken, zoals Big Fish, Zatien, ShiShi en Zack. Benieuwd vroeg ik wat deze betekende. Vol trots vertelden ze dat dit hun “preformer name” is. Dat muziek hier heel belangrijk is, wist ik wel. Maar ik had niet verwacht dat iedereen hier als artiest zingt. Volgens mij staat Willemijn en mij nog een mooi optreden te wachten....
Vandaag heb ik de kokin Elizabeth van de lodge weer helemaal happy gemaakt. Bij thuiskomst ben ik met haar noodelsoep. die ik in de spar gekocht heb, gaan koken (haha we wilde toch nog een beetje het studentenleven hier nabootsen in Zambia!). Het eerste wat ze zei was I missed you so. Helemaal trots was ze toen ik vertelde dat ik Maud Elizabeth heet. Ze genoot er echt van dat in interesse in haar toonde. Met een pan vol noodelsoep en Zambiaanse groente (rapes) ging ik naar mijn kamer. Ik groette haar met Nayenda (doei, ik ga). Ik begin hier steeds meer in te burgeren.
De leerkrachten hadden mij nog nooit met bril op gezien. Ze begrepen hier niks van en wilde er allemaal door kijken. Hoe kon dat nou dat Maud normaal wel kan kijken en nu opeens een bril op heeft? dachten ze allemaal. Toen ik vertelde dat ik normaal lenzen draag, begrepen ze er al helemaal niets meer van. Je kan toch niks in je oog stoppen? Dat doet toch pijn? Dan voel je toch de hele tijd zitten? Waren de reacties doe ik kreeg. Hoeveel veel kosten deze dingen dan?. Ik schaamde mij echt om dat te vertellen, want waarschijnlijk kunnen de mensen hier in Chawama een half jaar mee rond komen. Toen ik er nog eens bij stil stond, bedacht ik mij ook dat ik hier nog niemand met een bril op heb gezien. Waarschijnlijk zullen hier dus mensen zijn die slechtziend door het leven gaan.
Met zeep, doeken en vloerboenmiddel zijn we vandaag het computerlokaal gaan poetsen. Zouden de mannen mee gaan poetsen? Verbaasd keek ik hoe hard iedereen de computers afstoften, de kasten opruimden en de vloer boenden. Snel maar een poetsdoek gepakt om mee te helpen. Wat een fijn gevoel dat deze ruimte zo schoon was door eigen inzet van de leerkrachten. Het creeerde echt meer rust. In de zon heb ik samen met de leerkrachten met een frita (soort oliebol zonder rozijnen) lekker genoten van deze voldoening.
Op dat moment viel het me op dat de leerkrachten elkaar ook met andere namen aanspraken, zoals Big Fish, Zatien, ShiShi en Zack. Benieuwd vroeg ik wat deze betekende. Vol trots vertelden ze dat dit hun “preformer name” is. Dat muziek hier heel belangrijk is, wist ik wel. Maar ik had niet verwacht dat iedereen hier als artiest zingt. Volgens mij staat Willemijn en mij nog een mooi optreden te wachten....
Vandaag heb ik de kokin Elizabeth van de lodge weer helemaal happy gemaakt. Bij thuiskomst ben ik met haar noodelsoep. die ik in de spar gekocht heb, gaan koken (haha we wilde toch nog een beetje het studentenleven hier nabootsen in Zambia!). Het eerste wat ze zei was I missed you so. Helemaal trots was ze toen ik vertelde dat ik Maud Elizabeth heet. Ze genoot er echt van dat in interesse in haar toonde. Met een pan vol noodelsoep en Zambiaanse groente (rapes) ging ik naar mijn kamer. Ik groette haar met Nayenda (doei, ik ga). Ik begin hier steeds meer in te burgeren.
21 July 2009 – De meeting en het bezoek aan de boerderij
Om 12 uur kwamen we vandaag eindelijk op de Jack CECUP School aan. Jonathan kwam ons veel te laat ophalen. Vanaf 9 uur zaten we al in de startblokken om te vertrekken. Gelukkig hebben we geleerd om hier een beetje flexibel mee om te gaan door ons er niet te druk over te maken. We merken steeds meer dat het cursusprogramma dat we voor iedere dag opstellen altijd weer anders verloopt. Constant zijn we aan het denken en overleggen wat we de betreffende dag gaan doen. Het is inderdaad hier echt “Go with the flow”.
Zo ook vandaag. Gister hadden we eigenlijk een meeting gepland met alle leerkrachten. Dit was er niet van gekomen dus deze hebben we vandaag gehouden. We wilde graag met hen te bespreken hoe we de computers op een gepaste manier moesten gebruiken, zodat het rendament van de computers groter is. De eerste dagen zagen we namelijk dat er gewoon met de computers werd gesjouwd, computers open lagen en stekkers werden uitgetrokken als de computer niet meer werkte. Ook lag er allemaal onnodige rotzooi in het lokaal. Hier schrokken we nogal van. Wij zijn bang dat als de leerkrachten de computers op deze manier blijven gebruiken, niet erg lang meegaan. Het mooie was dat we tijdens het gesprek weinig respons kregen. Er kwam nauwelijks reacties op onze vragen. Maar na het gesprek gingen een aantal meteen het lokaal al wat opruimen. Dan blijkt zo'n meeting toch effect te hebben. Dat is een goed gevoel.
Willemijn en ik waren toch wel nieuwsgierig naar de boerderij waar we in zouden gaan slapen. Samen met de vrouwelijke leerkrachten hebben we een gezellige wandeling hiernaar toe gemaakt. Onderweg werd er flink gekletst en gelachen over de verschillen tussen Zambia en Nederland. Hoeveel kinderen heeft een gezin? Hoe oud ben je als je kinderen krijgt? Ga je naar de kerk? Welk geloof heb je? Dit zijn vragen die voor deze mensen belangrijk zijn en die tijdens zo'n uitje besproken worden.
Het land om de boerderij was groot. Er stonden fruitbomen zoals een sinaasappelboom. Er liepen honden en zelf twee hele lieve kittens rond (kleine versies van Toby en Bandito). Het huis zelf was voor Zambiaanse begrippen groot en mooi. De huiskamer zag er netjes uit. De kamer waar we zouden moeten slapen was een ruimte met alleen een bed, kast en tafel. In de andere kamers wonen de familieleden van de boer. Hij wilde echt graag dat we bleven logeren. Voor ons werd het duidelijk dat het beter was dat we eerst nog in de lodge zouden blijven. Deze slaapgelegenheid lag wel dichter bij school. Maar ik weet niet of ik het stuk met zn tweetjes zou durven lopen. Het is erg afgelegen en er zijn weinig mensen in de buurt. Daarnaast wil je sociaal aanpassen aan deze mensen, terwijl je ook tijd nodig hebt voor het maken van de cursus. Samen hebben we besloten dat het beter is dat we hier de laatste dagen van ons project blijven slapen. Wiseman begreep dit en gaf zelfs aan dat hij helemaal niks op wilde leggen. Gelukkig alle nu zijn alle verhalen de wereld uit!
Bij thuiskomst voelde ik me echt gebroken. De indrukken van alle dagen, het weinige eten, de drukke dagen en het slechte slapen kwamen er op het einde van deze dag uit. Een goed gesprek tijdens het eten met een Zambiaanse jongen genaamd Chris gaf me weer wat energie. Hij vertelde ons dat hij vrijwilliger is bij een organisatie die kinderen voorlichting geeft over AIDS en HIV. Een van de grootste doodoorzaken in Zambia. Het was echt indrukwekkend om te horen waarom deze ziekte zo'n probleem is in dit land. Ik vind het heel moeilijk in te denken dat ze hier niet met een condoom willen vrijen terwijl ze zo veel mensen om zich heen zien sterven. Je zou toch zeggen dat deze mensen deze ziekte juist willen voorkomen. Ze zien overal om hen heen zien wat deze ziekte met mensen doet. Chris vertelde ons dat er hier heel veel tradities verbonden zijn aan seks. Zoals ik al vertelde zijn de vrouwen hier echt onderdanig aan de man. Mannen mogen hier meerdere tegelijk vrouwen hebben en de man mag vaak beslissen of er met condoom gevreeen wordt of niet. Een ander probleem is dat je van AIDS niet meteen heel ziek wordt. Dit proces gaat heel langzaam. Ik had echt respect voor deze jongeman die in mijn ogen erg ruimdenkend was en zijn visie graag met andere wilde delen. Hij had zelf zijn broer en nicht verloren aan deze ziekte en wilde graag aan kinderen en vooral meisjes laten zien dat ze op moesten komen voor hun eigen rechten.
Dit gesprek maakte mij echt stil, maar zorgde er tevens voor dat ik daarna echt helemaal op was. Een fijn gesprek met mijn ouders en Louis en Marijke gaven me een geruststellend gevoel. Morgen is er weer een mooie nieuwe dag!
Zo ook vandaag. Gister hadden we eigenlijk een meeting gepland met alle leerkrachten. Dit was er niet van gekomen dus deze hebben we vandaag gehouden. We wilde graag met hen te bespreken hoe we de computers op een gepaste manier moesten gebruiken, zodat het rendament van de computers groter is. De eerste dagen zagen we namelijk dat er gewoon met de computers werd gesjouwd, computers open lagen en stekkers werden uitgetrokken als de computer niet meer werkte. Ook lag er allemaal onnodige rotzooi in het lokaal. Hier schrokken we nogal van. Wij zijn bang dat als de leerkrachten de computers op deze manier blijven gebruiken, niet erg lang meegaan. Het mooie was dat we tijdens het gesprek weinig respons kregen. Er kwam nauwelijks reacties op onze vragen. Maar na het gesprek gingen een aantal meteen het lokaal al wat opruimen. Dan blijkt zo'n meeting toch effect te hebben. Dat is een goed gevoel.
Willemijn en ik waren toch wel nieuwsgierig naar de boerderij waar we in zouden gaan slapen. Samen met de vrouwelijke leerkrachten hebben we een gezellige wandeling hiernaar toe gemaakt. Onderweg werd er flink gekletst en gelachen over de verschillen tussen Zambia en Nederland. Hoeveel kinderen heeft een gezin? Hoe oud ben je als je kinderen krijgt? Ga je naar de kerk? Welk geloof heb je? Dit zijn vragen die voor deze mensen belangrijk zijn en die tijdens zo'n uitje besproken worden.
Het land om de boerderij was groot. Er stonden fruitbomen zoals een sinaasappelboom. Er liepen honden en zelf twee hele lieve kittens rond (kleine versies van Toby en Bandito). Het huis zelf was voor Zambiaanse begrippen groot en mooi. De huiskamer zag er netjes uit. De kamer waar we zouden moeten slapen was een ruimte met alleen een bed, kast en tafel. In de andere kamers wonen de familieleden van de boer. Hij wilde echt graag dat we bleven logeren. Voor ons werd het duidelijk dat het beter was dat we eerst nog in de lodge zouden blijven. Deze slaapgelegenheid lag wel dichter bij school. Maar ik weet niet of ik het stuk met zn tweetjes zou durven lopen. Het is erg afgelegen en er zijn weinig mensen in de buurt. Daarnaast wil je sociaal aanpassen aan deze mensen, terwijl je ook tijd nodig hebt voor het maken van de cursus. Samen hebben we besloten dat het beter is dat we hier de laatste dagen van ons project blijven slapen. Wiseman begreep dit en gaf zelfs aan dat hij helemaal niks op wilde leggen. Gelukkig alle nu zijn alle verhalen de wereld uit!
Bij thuiskomst voelde ik me echt gebroken. De indrukken van alle dagen, het weinige eten, de drukke dagen en het slechte slapen kwamen er op het einde van deze dag uit. Een goed gesprek tijdens het eten met een Zambiaanse jongen genaamd Chris gaf me weer wat energie. Hij vertelde ons dat hij vrijwilliger is bij een organisatie die kinderen voorlichting geeft over AIDS en HIV. Een van de grootste doodoorzaken in Zambia. Het was echt indrukwekkend om te horen waarom deze ziekte zo'n probleem is in dit land. Ik vind het heel moeilijk in te denken dat ze hier niet met een condoom willen vrijen terwijl ze zo veel mensen om zich heen zien sterven. Je zou toch zeggen dat deze mensen deze ziekte juist willen voorkomen. Ze zien overal om hen heen zien wat deze ziekte met mensen doet. Chris vertelde ons dat er hier heel veel tradities verbonden zijn aan seks. Zoals ik al vertelde zijn de vrouwen hier echt onderdanig aan de man. Mannen mogen hier meerdere tegelijk vrouwen hebben en de man mag vaak beslissen of er met condoom gevreeen wordt of niet. Een ander probleem is dat je van AIDS niet meteen heel ziek wordt. Dit proces gaat heel langzaam. Ik had echt respect voor deze jongeman die in mijn ogen erg ruimdenkend was en zijn visie graag met andere wilde delen. Hij had zelf zijn broer en nicht verloren aan deze ziekte en wilde graag aan kinderen en vooral meisjes laten zien dat ze op moesten komen voor hun eigen rechten.
Dit gesprek maakte mij echt stil, maar zorgde er tevens voor dat ik daarna echt helemaal op was. Een fijn gesprek met mijn ouders en Louis en Marijke gaven me een geruststellend gevoel. Morgen is er weer een mooie nieuwe dag!
donderdag 23 juli 2009
20 july 2009 – Gesprek Wiseman en bezoek Thandiwe
's Ochtends vroeg werd er op de deur geklopt. Wie zou dat zijn? Normaal gaan wij buitenstaan om op Jonathan te wachten. Ik maak open en Wiseman stond opeens aan de deur. “We komen jullie ophalen om naar de boerderij te gaan”. Dit was echt een raar moment. Gister hebben we hier de hele dag over proberen te bellen en nu worden we opeens opgehaald zonder dat we verder iets weten. Met lood in onze schoenen, maar vastberaden geven we aan dat we eerst nog liever hier willen blijven zitten. Zodat we zeker weten de cursus goed kunnen voorbereiden. In de auto voel ik me echt heel ongemakkelijk. Het voelt alsof ik een hoop stenen in mijn maag heb. Hebben we hebben we hem nu beledigd? Begrijpt hij ons punt? Kan je zo iets wel zeggen in deze cultuur? Eenmaal aangekomen in het kantoor van Wiseman, proberen we hem nog een keer duidelijk te maken dat we het idee heel leuk vinden en het voor een paar dagen in de boerderij willen blijven wonen, maar nu willen we ons focussen op de cursus.
Op het kantoor van Wiseman lag een brief voor ons klaar van de organisaitie Kidsrights. Of we Thandiwe (winares van de internationale kindervredesprijs) computerlessen wilden geven op haar nieuwe laptop. Natuurlik wilde we dit wel. We hadden zo'n spectaculaire beelden en verhalen over haar gehoord. We waren benieuwd om haar te ontmoeten. Via Wiseman moesten we in contact komen met haar nieuwe school om een afspraak hiervoor te maken. Na vandaag heb ik een steeds beter beeld gekregen hoe deze mensen via telefoon communiceren. Een kind van de school wordt gestuurd om talk time (beltegoed) te gaan halen. Knielend komt hij deze brengen. Vervolgens wordt er gebeld naar Thandiwe. Zij nam niet op. Dan maar de moeder bellen. Er wordt besproken dat we vandaag maar langs moesten komen om een afspraak te maken met de headmaster. Vervolgens wordt er opgehangen zonder elkaar te groeten.
Eindelijk konden we vandaag beginnen aan onze computerlessen! Edon (de computertechneut van de community) had zelfs in het weekend nog gewerkt aan het internet. Niet te geloven hoe behulpzaam de mensen hier zijn. In de ochtend krijgen de leerkrachten les die voor de eerste keer de cursus volgen en in de middag de leerkrachten die vorig jaar bij Leon en Marleen de cursus gevolgd hebben. Als start maar een typcursus. Dat is een van de basisbeginselen van de computer. De scores werden opgeschreven en na afloop kregen we reacties als “morgen gaan we het nog beter doen”. De motivatie straalt van de leerkrachten af. De leerkrachten van groep 1 hebben we de bedoeling laten uitleggen aan groep 2. Wij moesten onverwachts gaan. Opeens stond Jonathan op de stoep om samen met Reubin (een van de leerkrachten) naar de moeder van Thandiwe te gaan.
Zouden we haar dan eindelijk ontmoeten? Hoe zou zij wonen? Jammer genoeg was ze niet thuis. Het bleek dat ze op een prive highschool zit. Ze komt maar 1 keer per maand naar huis. Meteen werd door de moeder van Thandiwe de headmaster gebeld. Om afspraken te maken moesten we vandaag naar haar school komen. Prima, maar voor de tweede keer vandaag merken we dat de mensen hier ander telefoneren en dingen regelen. In Nederland maken we vaak afspraken via de telefoon. Hier wordt heel kort en heel vaak gebeld. Gebeurt het bellen wel effectief? Want mensen gaan bij elkaar langs als ze zaken moeten regelen. Overal is dat overal talk time (beltegoed) te koop. Je ziet iedereen bellen. Zo dubbel om te zien dat de gsm zo belangrijk vinden, terwijl ze zo weinig geld hebben en hem niet echt gebruiken om afspraken te maken.
De ontmoeting met Thandiwe had ik me heel anders voorgesteld. Op de school werden we eerst voorgesteld aan de headmaster. Een strenge, maar pientere vrouw. Ik kreeg een beetje het gevoel dat ze niet echt bewondering uitte voor het werk van Thandiwe. Van de ene kant begrijp ik het dat niet een leerling op een voetstuk kan plaatsen en schoolwerk ook belangrijk is. Ook de ontmoeting met Thandiwe liep anders. Wij kregen het gevoel dat ze er niet veel waarde aan hechten dat wij waren gekomen om haar computerlessen te geven. Misschien was dit omdat ze haar laptop toch nog niet mocht gebruiken. Ik ging met een verward gevoel terug. Het leek mij harstikke leuk om ook in in dit nevenproject energie te steken, maar was het wel de moeite waard? Werd het wel gewaardeerd? Maandag gaan we terug om haar te leren werken op haar blog (zie link in balk aan de rechterkant). Een nieuwe dag, een nieuwe start. Er is dan tevens meer contact geweest tussen ons en Kidsrights en tussen de school en Kidsrights.
De dag werd afgesloten met een schokkend bericht. Reubin vertelde ons in de auto dat de vrouw van Edon vrijdagmiddag overleden is. Niet te geloven dat we nu eens van dichtbij meemaken hoe jong mensen hier sterven. Het schokkende was helemaal dat Edon ons de hele week super veel heeft geholpen met het internet. Er was niks te merken dat zijn vrouw misschien ziek zou zijn. Ook vrijdagmiddag was hij gewoon op school om te helpen met het internet en de computers. Op deze dag is blijkbaar een kind naar school gekomen om het slechte nieuws aan hem te komen vertellen. Op dat moment hebben echt totaal niks aan hem gemerkt. Gezellig zat hij samen met ons chima te eten. Ik moet nu denken aan het Zambiaanse liedje “Baby don't cry” met de tekst “Life is so hard, sometimes, but we can survive. We work and make it if we try. Baby don't worry, Baby don't be afraid, Baby don't cry”
Op het kantoor van Wiseman lag een brief voor ons klaar van de organisaitie Kidsrights. Of we Thandiwe (winares van de internationale kindervredesprijs) computerlessen wilden geven op haar nieuwe laptop. Natuurlik wilde we dit wel. We hadden zo'n spectaculaire beelden en verhalen over haar gehoord. We waren benieuwd om haar te ontmoeten. Via Wiseman moesten we in contact komen met haar nieuwe school om een afspraak hiervoor te maken. Na vandaag heb ik een steeds beter beeld gekregen hoe deze mensen via telefoon communiceren. Een kind van de school wordt gestuurd om talk time (beltegoed) te gaan halen. Knielend komt hij deze brengen. Vervolgens wordt er gebeld naar Thandiwe. Zij nam niet op. Dan maar de moeder bellen. Er wordt besproken dat we vandaag maar langs moesten komen om een afspraak te maken met de headmaster. Vervolgens wordt er opgehangen zonder elkaar te groeten.
Eindelijk konden we vandaag beginnen aan onze computerlessen! Edon (de computertechneut van de community) had zelfs in het weekend nog gewerkt aan het internet. Niet te geloven hoe behulpzaam de mensen hier zijn. In de ochtend krijgen de leerkrachten les die voor de eerste keer de cursus volgen en in de middag de leerkrachten die vorig jaar bij Leon en Marleen de cursus gevolgd hebben. Als start maar een typcursus. Dat is een van de basisbeginselen van de computer. De scores werden opgeschreven en na afloop kregen we reacties als “morgen gaan we het nog beter doen”. De motivatie straalt van de leerkrachten af. De leerkrachten van groep 1 hebben we de bedoeling laten uitleggen aan groep 2. Wij moesten onverwachts gaan. Opeens stond Jonathan op de stoep om samen met Reubin (een van de leerkrachten) naar de moeder van Thandiwe te gaan.
Zouden we haar dan eindelijk ontmoeten? Hoe zou zij wonen? Jammer genoeg was ze niet thuis. Het bleek dat ze op een prive highschool zit. Ze komt maar 1 keer per maand naar huis. Meteen werd door de moeder van Thandiwe de headmaster gebeld. Om afspraken te maken moesten we vandaag naar haar school komen. Prima, maar voor de tweede keer vandaag merken we dat de mensen hier ander telefoneren en dingen regelen. In Nederland maken we vaak afspraken via de telefoon. Hier wordt heel kort en heel vaak gebeld. Gebeurt het bellen wel effectief? Want mensen gaan bij elkaar langs als ze zaken moeten regelen. Overal is dat overal talk time (beltegoed) te koop. Je ziet iedereen bellen. Zo dubbel om te zien dat de gsm zo belangrijk vinden, terwijl ze zo weinig geld hebben en hem niet echt gebruiken om afspraken te maken.
De ontmoeting met Thandiwe had ik me heel anders voorgesteld. Op de school werden we eerst voorgesteld aan de headmaster. Een strenge, maar pientere vrouw. Ik kreeg een beetje het gevoel dat ze niet echt bewondering uitte voor het werk van Thandiwe. Van de ene kant begrijp ik het dat niet een leerling op een voetstuk kan plaatsen en schoolwerk ook belangrijk is. Ook de ontmoeting met Thandiwe liep anders. Wij kregen het gevoel dat ze er niet veel waarde aan hechten dat wij waren gekomen om haar computerlessen te geven. Misschien was dit omdat ze haar laptop toch nog niet mocht gebruiken. Ik ging met een verward gevoel terug. Het leek mij harstikke leuk om ook in in dit nevenproject energie te steken, maar was het wel de moeite waard? Werd het wel gewaardeerd? Maandag gaan we terug om haar te leren werken op haar blog (zie link in balk aan de rechterkant). Een nieuwe dag, een nieuwe start. Er is dan tevens meer contact geweest tussen ons en Kidsrights en tussen de school en Kidsrights.
De dag werd afgesloten met een schokkend bericht. Reubin vertelde ons in de auto dat de vrouw van Edon vrijdagmiddag overleden is. Niet te geloven dat we nu eens van dichtbij meemaken hoe jong mensen hier sterven. Het schokkende was helemaal dat Edon ons de hele week super veel heeft geholpen met het internet. Er was niks te merken dat zijn vrouw misschien ziek zou zijn. Ook vrijdagmiddag was hij gewoon op school om te helpen met het internet en de computers. Op deze dag is blijkbaar een kind naar school gekomen om het slechte nieuws aan hem te komen vertellen. Op dat moment hebben echt totaal niks aan hem gemerkt. Gezellig zat hij samen met ons chima te eten. Ik moet nu denken aan het Zambiaanse liedje “Baby don't cry” met de tekst “Life is so hard, sometimes, but we can survive. We work and make it if we try. Baby don't worry, Baby don't be afraid, Baby don't cry”
19 july 2009 – Moeten we naar een boerderij?
Gister vertelde Yvonne en Mwansa ons dat we het echte Zambiaanse leven zouden gaan ervaren en dat we zondag opgehaald zouden worden om bij mensen thuis in een boerderij te gaan wonen. Het idee vonden we erg leuk, maar van de andere dag schrokken we hier ook van. Waarom kregen wij dit via leerkrachten te horen en niet via de directeur? Waarom werd er niet met ons overlegd? Konden we daar nog wel onze cursus voorbereiden? Hadden we daar stroom om onze lessen voor te kunnen bereiden? Was het wel veilig voor ons daar? Was het een geldkwestie dat we daar moesten gaan zitten?Werden we echt zondag opgehaald? Dat waren allemaal vragen die door ons heen gingen. Vandaar dat we Wiseman graag wilde spreken. Zeker twintig keer hebben we hem proberen te bellen. De telefoon ging wel over, maar niemand nam op.
Toch wel gespannen hebben de we de rest van de dag doorgebracht met het voorbereiden van de cursus. Zouden we opgehaald worden vandaag?
Toch wel gespannen hebben de we de rest van de dag doorgebracht met het voorbereiden van de cursus. Zouden we opgehaald worden vandaag?
18 july 2009 – De Fashion Show
Ondanks alle mooie en indrukwekkende ervaringen en gastvrije mensen, was het toch wel even lekker om even weekend te hebben. Na onze lange en vermoeiende vliegreis hebben Willemijn en ik nog geen minuut rust gehad. Elke minuut maken we wat speciaals mee. Doodmoe komen terug in de lodge om daar gezellig met zn tweetjes onder het gemak van wat “chips and fish” (haha en geen zalmfilet, maar een echte vis met kop, staart en ogen) de dag door te nemen. Het is erg fijn om te merken dat we vaak dezelfde gevoelens of gedachten bij ervaringen hebben. Nadat onze maagjes gevuld zijn gaan we aan de slag met het voorbereiden van de cursus en daarna stappen we uitgeput in bed om daar te gaan dromen over de mooie dag!
Maar achteraf bleek deze dag zelfs een van de meest indrukwekkendste dagen te zijn. Samen met Yvonne zijn we naar de markt van Chawama geweest. Wij hadden zelf nog eten nodig en 's avonds gingen we bij haar eten. Dus een mooie gelegenheid om te zien wat ze ons allemaal voor zou gaan schotelen. Maar wat was ik bang op de markt. Eenmaal daar aangekomen, kwamen allemaal mensen op ons af. Ze vroegen of we bij hen in de taxi wilden zitten, bij hen eten wilden kopen of geld wilden geven. Deze mensen waren echt opringering en Willemijn kreeg zelfs een soort van klap in haar gezicht van een man. Dit hadden we echt nooit alleen kunnen doen. Omdat Yvonne erbij was voelde ik mij gelukkig wel veilig. Het is best eng dat we in al deze dagen nog geen een blanke hebben gezien. We vallen echt op en dat valt te merken ook.
Ik had deze ervering nooit willen missen. Ik heb zo'n maffen dingen gezien op de markt. Overal staan houten kraampjes waar eten op ligt, zoals tomaten, sinaasappels, eieren en aardappelen. Een zwerm van vliegen hangt eromheen. Maar dit blijkt deze mensen niks te doen. Wij zouden dit voedsel dan al bijna weggooien. Je ziet een vrouw gewoon haar borst uit haar shirt tillen om haar baby midden op de markt te voeden. Ook zijn er op de markt dode ratten te koop. Deze worden door de mensen gegeten worden. Ik heb al veel onbekend eten hier gegeten, maar ik hoop echt niet dat ik deze ooit voorgeschoteld krijg. Bah wat zien deze beesten er vies uit.
De mensen roepen in Nyanja allemaal dingen tegen ons, maar wij hebben er geen idee van wat ze roepen. Voor ons gevoel zeggen ze tegen Yvonne “Wat doen die blanken hier bij jou. Betalen ze jou hier soms voor? Wat moeten ze hier?” Als we later aan Yvonnen vragen wat er geroepen werd, verteld zij dat ze zeggen dat het de mooiste dag van hun leven is dat een blanke eten aan hun kraampje heeft gekocht. Echt zo raar dat het zo belangrijk voor hen is dat wij aan hun kraampje iets kopen en dat wij door de sfeer een heel ander gevoel kregen bij hun uitingen. Wat zitten dingen hier toch anders in elkaar.
Als waardering voor het werk van de Kids Rights Club wilde Willemijn en ik graag naar de Fashion Show. Wij vonden niet dat we met lege handen konden komen, dus als verassing hadden we verf, kleurpoltoden, stiften (die wij van Jeanine, een goede vriending van mij, voor de kinderen gekregen hebben) en een spel meegenomen. Zij konden dit dan geven aan de zieke kinderen in de kliniek. Benieuwd waren we naar de kleren die de kinderen zouden gaan dragen, want op school zie je ze vaak met vieze kapote schooluniformen lopen. Wat voor een kleren zouden ze dan showen op de fashion show?
Voor een klaslokaal stond een rij met kinderen en wij mochten als ere gasten het klaslokaal binnentreden Niet wetend wat we zouden verwachten. Een gegil en gejuich van zeker 200 dicht op elkaar dansende kinderen in een ruimte van 30m2. Wat een kick, wat een energie! De tranen van blijdschap sprongen bijna in mijn ogen. Wat voelt dat goed om zo ontvangen te worden in door deze menigte die zo veel plezier beleeft aan het dansen op de ritmische Zambiaanse muziek. Samen met deze kinderen zijn we flink met onze kont gaan schudden. Wat had ik het warm, wat voelde ik me overdonderd, wat voelde ik me moe. Het zweet stond overal, maar wat maakte het ook uit! Dit was zo'n mooie belevenis.
Met zeker 50 kinderen achter ons aan zijn we met een voldaan gevoel samen met Mwansa door de Jack compound (sloppenwijk) naar Yvonne gelopen. We leken we de rattenvanger van Hamelen. Steeds meer kinderen uit de buurt wilde met ons meelopen. Normaal rijden we met de auto door deze buurt. Het is zo veel echter als je te voet door deze buurt loopt. Je ziet dan van dichtbij hoe deze mensen leven. Voor een kerk zie je een groep mannen muziek maken, de “winkeltjes” waar aardappelen en eieren worden gekocht kan je aanraken, in de verte ruik je mensen zelf alcohol maken, je loopt langs een leeg stuk land met alleen maar zand en hoort dat dit een voetbalveld is. De grote tonnen met water zie je voor de huizen staan, deze mensen zullen nooit het gevoel kunnen beleven van een lekkere warme douche na een vermoeiende dag. Wat ga ik deze dingen steeds meer waarderen.
Tijdens de wandeling vraag ik me af Hoe zou het huis van Yvonne uitzien? Heeft een leerkracht een groter en mooier huis? Wat zal erin staan? Eenmaal aangekomen houdt een hond de wacht en zitten er al 8 mensen in een kamer van 18m2. Er staan twee banken, een tv met veel ruis, een tafel, een kookstel. Ik schrik ondanks de tv en de computer van de armoede. Misschien had ik het toch wat mooier voorgesteld, omdat Yvonne er altijd heel mooi en verzorgd uitziet.
Overal op straat zien we moeders lopen met baby's op hun rug. Zou dit zwaar zijn? Blijft zo'n kind goed zitten? Willemijn en ik zijn hier echt nieuwsgierig naar en mogen dit uitproberen met de baby van Yvonne. Met baby-k op onze rug lopen we samen met Mozes (de andere zoon van Yvonne) een stukje door de buurt. De mensen kijken ons vreemd aan. Een blanke met een donkere baby op hun rug? Bij het huis stoppen we bij de door Mozes gekweekte Varens en aardbeiplanten. De passie voor deze planten straalt van hem af. Ik heb echt respect voor hem. Hij gaat naar de middelbare school, moet elke water halen, zorgt voor zijn jongere broertjes en zusje en verkoopt ook nog eens deze planten.
Yvonne's man komt thuis van werk, hij ruikt naar alcohol. Het lijkt wel of hij hele dag in de kroeg heeft gestaan. Hij eet bijna niks, terwijl Yvonne echt verukkelijk heeft gekookt. Wat was de rijst, chima, aardappelen, kip en groente lekker. Wat heeft ze haar best gedaan voor ons! Zou ze elke dag zo kunnen eten? Ondanks dat ik me vertrouwd voelde bij Yvonne met haar sterke persoonlijkheid, was het een naar gevoel dat haar man dronken was en dit ook aan ons vertelde. Waarom zou hij zo veel drinken? Tijdens een biertje drinken bij een club genaamd “three trees” kwamen we erachter dat de mensen (lees vooral mannen) hier uitgaan om dronken te worden. Ze kunnen niet voorstellen dat wij ook met een paar cola een leuke avond kunnen hebben. Mswana en de man van Yvonne doen zelfs nog een soort van wiskey in hun bier.
Je ziet ook dat de andere mannen hier dronken zijn. Een man voor ons zit gewoon met zijn hoofd bij de borsten van een vrouw. Achteraf blijkt dit een prostitue te zijn. Dat hoort hier kennelijk ook bij het uitgaan. Als ik om me heen kijk zie ik dat de vrouwen hier alleen maar prostituees zijn. De mannen van hier mogen meerdere vrouwen tegelijk hebben. Ik krijg steeds meer in de gaten dat de vrouw een ondergeschikte positie heeft aan de man. De man mag alles en de vrouw moet maar luisteren. Bij deze gedachte krijg ik echt een naar gevoel. Wat ben ik blij als we thuis zijn en de avond met Willemijn kan bespreken.
Verward ga ik slapen. Wat een hoop verschillende emoties heb ik vandaag ervaren. Ik ben er doodmoe van. Ik ga slapen met zo veel vragen zoals Waarom verdrinken de mensen het beetje geld dat ze hebben? De afgelopen dagen heb ik juist ervaren dat de mensen heel trots zijn op hun land, hun gebruiken en dit graag met je willen delen. Ik heb alleen maar positieve energie gevoeld, veel gelachen met hen en het idee gekregen dat ze waarderen wat ze hebben.
Maar achteraf bleek deze dag zelfs een van de meest indrukwekkendste dagen te zijn. Samen met Yvonne zijn we naar de markt van Chawama geweest. Wij hadden zelf nog eten nodig en 's avonds gingen we bij haar eten. Dus een mooie gelegenheid om te zien wat ze ons allemaal voor zou gaan schotelen. Maar wat was ik bang op de markt. Eenmaal daar aangekomen, kwamen allemaal mensen op ons af. Ze vroegen of we bij hen in de taxi wilden zitten, bij hen eten wilden kopen of geld wilden geven. Deze mensen waren echt opringering en Willemijn kreeg zelfs een soort van klap in haar gezicht van een man. Dit hadden we echt nooit alleen kunnen doen. Omdat Yvonne erbij was voelde ik mij gelukkig wel veilig. Het is best eng dat we in al deze dagen nog geen een blanke hebben gezien. We vallen echt op en dat valt te merken ook.
Ik had deze ervering nooit willen missen. Ik heb zo'n maffen dingen gezien op de markt. Overal staan houten kraampjes waar eten op ligt, zoals tomaten, sinaasappels, eieren en aardappelen. Een zwerm van vliegen hangt eromheen. Maar dit blijkt deze mensen niks te doen. Wij zouden dit voedsel dan al bijna weggooien. Je ziet een vrouw gewoon haar borst uit haar shirt tillen om haar baby midden op de markt te voeden. Ook zijn er op de markt dode ratten te koop. Deze worden door de mensen gegeten worden. Ik heb al veel onbekend eten hier gegeten, maar ik hoop echt niet dat ik deze ooit voorgeschoteld krijg. Bah wat zien deze beesten er vies uit.
De mensen roepen in Nyanja allemaal dingen tegen ons, maar wij hebben er geen idee van wat ze roepen. Voor ons gevoel zeggen ze tegen Yvonne “Wat doen die blanken hier bij jou. Betalen ze jou hier soms voor? Wat moeten ze hier?” Als we later aan Yvonnen vragen wat er geroepen werd, verteld zij dat ze zeggen dat het de mooiste dag van hun leven is dat een blanke eten aan hun kraampje heeft gekocht. Echt zo raar dat het zo belangrijk voor hen is dat wij aan hun kraampje iets kopen en dat wij door de sfeer een heel ander gevoel kregen bij hun uitingen. Wat zitten dingen hier toch anders in elkaar.
Als waardering voor het werk van de Kids Rights Club wilde Willemijn en ik graag naar de Fashion Show. Wij vonden niet dat we met lege handen konden komen, dus als verassing hadden we verf, kleurpoltoden, stiften (die wij van Jeanine, een goede vriending van mij, voor de kinderen gekregen hebben) en een spel meegenomen. Zij konden dit dan geven aan de zieke kinderen in de kliniek. Benieuwd waren we naar de kleren die de kinderen zouden gaan dragen, want op school zie je ze vaak met vieze kapote schooluniformen lopen. Wat voor een kleren zouden ze dan showen op de fashion show?
Voor een klaslokaal stond een rij met kinderen en wij mochten als ere gasten het klaslokaal binnentreden Niet wetend wat we zouden verwachten. Een gegil en gejuich van zeker 200 dicht op elkaar dansende kinderen in een ruimte van 30m2. Wat een kick, wat een energie! De tranen van blijdschap sprongen bijna in mijn ogen. Wat voelt dat goed om zo ontvangen te worden in door deze menigte die zo veel plezier beleeft aan het dansen op de ritmische Zambiaanse muziek. Samen met deze kinderen zijn we flink met onze kont gaan schudden. Wat had ik het warm, wat voelde ik me overdonderd, wat voelde ik me moe. Het zweet stond overal, maar wat maakte het ook uit! Dit was zo'n mooie belevenis.
Met zeker 50 kinderen achter ons aan zijn we met een voldaan gevoel samen met Mwansa door de Jack compound (sloppenwijk) naar Yvonne gelopen. We leken we de rattenvanger van Hamelen. Steeds meer kinderen uit de buurt wilde met ons meelopen. Normaal rijden we met de auto door deze buurt. Het is zo veel echter als je te voet door deze buurt loopt. Je ziet dan van dichtbij hoe deze mensen leven. Voor een kerk zie je een groep mannen muziek maken, de “winkeltjes” waar aardappelen en eieren worden gekocht kan je aanraken, in de verte ruik je mensen zelf alcohol maken, je loopt langs een leeg stuk land met alleen maar zand en hoort dat dit een voetbalveld is. De grote tonnen met water zie je voor de huizen staan, deze mensen zullen nooit het gevoel kunnen beleven van een lekkere warme douche na een vermoeiende dag. Wat ga ik deze dingen steeds meer waarderen.
Tijdens de wandeling vraag ik me af Hoe zou het huis van Yvonne uitzien? Heeft een leerkracht een groter en mooier huis? Wat zal erin staan? Eenmaal aangekomen houdt een hond de wacht en zitten er al 8 mensen in een kamer van 18m2. Er staan twee banken, een tv met veel ruis, een tafel, een kookstel. Ik schrik ondanks de tv en de computer van de armoede. Misschien had ik het toch wat mooier voorgesteld, omdat Yvonne er altijd heel mooi en verzorgd uitziet.
Overal op straat zien we moeders lopen met baby's op hun rug. Zou dit zwaar zijn? Blijft zo'n kind goed zitten? Willemijn en ik zijn hier echt nieuwsgierig naar en mogen dit uitproberen met de baby van Yvonne. Met baby-k op onze rug lopen we samen met Mozes (de andere zoon van Yvonne) een stukje door de buurt. De mensen kijken ons vreemd aan. Een blanke met een donkere baby op hun rug? Bij het huis stoppen we bij de door Mozes gekweekte Varens en aardbeiplanten. De passie voor deze planten straalt van hem af. Ik heb echt respect voor hem. Hij gaat naar de middelbare school, moet elke water halen, zorgt voor zijn jongere broertjes en zusje en verkoopt ook nog eens deze planten.
Yvonne's man komt thuis van werk, hij ruikt naar alcohol. Het lijkt wel of hij hele dag in de kroeg heeft gestaan. Hij eet bijna niks, terwijl Yvonne echt verukkelijk heeft gekookt. Wat was de rijst, chima, aardappelen, kip en groente lekker. Wat heeft ze haar best gedaan voor ons! Zou ze elke dag zo kunnen eten? Ondanks dat ik me vertrouwd voelde bij Yvonne met haar sterke persoonlijkheid, was het een naar gevoel dat haar man dronken was en dit ook aan ons vertelde. Waarom zou hij zo veel drinken? Tijdens een biertje drinken bij een club genaamd “three trees” kwamen we erachter dat de mensen (lees vooral mannen) hier uitgaan om dronken te worden. Ze kunnen niet voorstellen dat wij ook met een paar cola een leuke avond kunnen hebben. Mswana en de man van Yvonne doen zelfs nog een soort van wiskey in hun bier.
Je ziet ook dat de andere mannen hier dronken zijn. Een man voor ons zit gewoon met zijn hoofd bij de borsten van een vrouw. Achteraf blijkt dit een prostitue te zijn. Dat hoort hier kennelijk ook bij het uitgaan. Als ik om me heen kijk zie ik dat de vrouwen hier alleen maar prostituees zijn. De mannen van hier mogen meerdere vrouwen tegelijk hebben. Ik krijg steeds meer in de gaten dat de vrouw een ondergeschikte positie heeft aan de man. De man mag alles en de vrouw moet maar luisteren. Bij deze gedachte krijg ik echt een naar gevoel. Wat ben ik blij als we thuis zijn en de avond met Willemijn kan bespreken.
Verward ga ik slapen. Wat een hoop verschillende emoties heb ik vandaag ervaren. Ik ben er doodmoe van. Ik ga slapen met zo veel vragen zoals Waarom verdrinken de mensen het beetje geld dat ze hebben? De afgelopen dagen heb ik juist ervaren dat de mensen heel trots zijn op hun land, hun gebruiken en dit graag met je willen delen. Ik heb alleen maar positieve energie gevoeld, veel gelachen met hen en het idee gekregen dat ze waarderen wat ze hebben.
17 juli 2009 – Chima maken
De leerkrachten van de Jack CECUP School waren er zo enthousiast over dat wij Chima hadden gekookt, dat wij het maar moesten leren maken, zodat wij dit thuis ook konden maken. Dus lieve vrienden en familie als jullie bij komen eten dan weten jullie wat er op tafel komt te staan ;) Als ontspanning tussen het opschonen van de computer gingen Willemijn en ik dus met Annie (een schat van een vrouw die altijd heel erg blij is om ons te zien) Chima maken. Water koken, mail erin en roeren maar! Wow wat is dat roeren zwaar zeg in die brij! Haha daat moet je “Chimamussels” voor hebben. V
Voor het eten wordt met wat water onze handen gewassen. Bij elke druppel die daaraan verspild wordt, moet ik steeds denken hoever de kinderen hiervoor hebben moeten lopen. Je ziet overal op straat kinderen groote tonnen rollen. Zij moeten iedere dag in totaal 2 kilometer lopen om dit water te halen. Wat hebben wij het toch goed! Water in de kraan en zelfs water om de wc mee door te spoelen. Haha vandaag ben ik voor het eerst naar een Zambiaanse wc gegaan. Dit is een klein huisje met een dat in de vloer en een doek als deur. Ik wist niet dat plassen in zo'n gat zo moeilijk was! Ongeloofelijk dat er 700 leerlingen op 1 wc gaan.
Tijdens het opschonen van de computers zagen Willemijn en ik echt super veel muziek op de computers staan. Wij dachten zet eens een liedje aan om te luisteren wat het is. Want de muziek is hier echt super om te horen. Het heeft een lekker ritme en je wordt er echt vrolijk van. Bij het opzetten van de muziek zei een van de leerkrachten dat hij dat was. Ik dacht echt dat ik voor de gek werd gehouden. Dus als bewijs moest hij het liedje gaan zingen. En ja hoor, het kwam echt overeen! Niet te geloven dat een leerkracht van hier in een opnamestudio eigen nummers heeft opgenomen. Het klinkt zo onwerkelijk, omdat voor mijn gevoel alleen mogelijk is voor rijke mensen. Ik merk steeds meer hoe veel deze mensen van muziek houden en hoe belangrijk dit voor hen is.
Vandaag heb ik weer eens gemerkt wat voor een positieve energie Wiseman (de directeur) uitstaalt op de school. Zo hebben de kinderen van de Kids Rights Club van de school voor zaterdag 18 july een fashion show georganiseerd voor de zieke kinderen in de kliniek van het dorp. Van het opgehaalde geld wordt er door de club fruit gekocht voor deze kinderen. Wow zo mooi om te zien dat kinderen die al bijna niks hebben, zich inzetten voor kinderen waarmee het vaak nog slechter gaat. Wiseman laat ook echt blijken dat hij deze kinderen waardeerd. Hij geeft hen de verantwoordelijkheid om zelf deze acties te organiseren. Als hij dan komt kijken naar vergadering en een genuanceerde vraag stelt zoals “wat zijn de rechten van deze zieke kinderen?” kunnen deze kinderen echt duidelijk verwoorden dat deze kinderen het recht hebben op verzorging op beter te worden. Met open mond sta je hiernaar te luisteren. Het mooie is ook nog dat een paar kinderen van deze club Kids Cameraz deze visie nog breder uitdragen. Ze maken filmpjes over de rechten van het kind en deze worden uitgezonden op de nationale televisie. Onze gesponserde flips hebben echt een mooi en waardevol plekje gekregen op de Jack CECUP School. Wiseman neemt afscheid van de kinderen met de woorden “I love you all. We make a safer world for every child and share because we care”. Dit is voor ons ook een mooi moment om de dag mee af te sluiten op de school en met een vredig gevoel het weekend in te gaan.
Voor het eten wordt met wat water onze handen gewassen. Bij elke druppel die daaraan verspild wordt, moet ik steeds denken hoever de kinderen hiervoor hebben moeten lopen. Je ziet overal op straat kinderen groote tonnen rollen. Zij moeten iedere dag in totaal 2 kilometer lopen om dit water te halen. Wat hebben wij het toch goed! Water in de kraan en zelfs water om de wc mee door te spoelen. Haha vandaag ben ik voor het eerst naar een Zambiaanse wc gegaan. Dit is een klein huisje met een dat in de vloer en een doek als deur. Ik wist niet dat plassen in zo'n gat zo moeilijk was! Ongeloofelijk dat er 700 leerlingen op 1 wc gaan.
Tijdens het opschonen van de computers zagen Willemijn en ik echt super veel muziek op de computers staan. Wij dachten zet eens een liedje aan om te luisteren wat het is. Want de muziek is hier echt super om te horen. Het heeft een lekker ritme en je wordt er echt vrolijk van. Bij het opzetten van de muziek zei een van de leerkrachten dat hij dat was. Ik dacht echt dat ik voor de gek werd gehouden. Dus als bewijs moest hij het liedje gaan zingen. En ja hoor, het kwam echt overeen! Niet te geloven dat een leerkracht van hier in een opnamestudio eigen nummers heeft opgenomen. Het klinkt zo onwerkelijk, omdat voor mijn gevoel alleen mogelijk is voor rijke mensen. Ik merk steeds meer hoe veel deze mensen van muziek houden en hoe belangrijk dit voor hen is.
Vandaag heb ik weer eens gemerkt wat voor een positieve energie Wiseman (de directeur) uitstaalt op de school. Zo hebben de kinderen van de Kids Rights Club van de school voor zaterdag 18 july een fashion show georganiseerd voor de zieke kinderen in de kliniek van het dorp. Van het opgehaalde geld wordt er door de club fruit gekocht voor deze kinderen. Wow zo mooi om te zien dat kinderen die al bijna niks hebben, zich inzetten voor kinderen waarmee het vaak nog slechter gaat. Wiseman laat ook echt blijken dat hij deze kinderen waardeerd. Hij geeft hen de verantwoordelijkheid om zelf deze acties te organiseren. Als hij dan komt kijken naar vergadering en een genuanceerde vraag stelt zoals “wat zijn de rechten van deze zieke kinderen?” kunnen deze kinderen echt duidelijk verwoorden dat deze kinderen het recht hebben op verzorging op beter te worden. Met open mond sta je hiernaar te luisteren. Het mooie is ook nog dat een paar kinderen van deze club Kids Cameraz deze visie nog breder uitdragen. Ze maken filmpjes over de rechten van het kind en deze worden uitgezonden op de nationale televisie. Onze gesponserde flips hebben echt een mooi en waardevol plekje gekregen op de Jack CECUP School. Wiseman neemt afscheid van de kinderen met de woorden “I love you all. We make a safer world for every child and share because we care”. Dit is voor ons ook een mooi moment om de dag mee af te sluiten op de school en met een vredig gevoel het weekend in te gaan.
16 july 2009 – Internet kopen voor de Jack CECUP School
In een dag tijd had ik al door dat de Zambianen niet zo nauw op de klok kijken. Nu moet ik zeggen dat ik daar zelf ook nog wel eens problemen mee heb. Dus ik mocht er niks van zeggen dat we vandaag een uur te laat werden opgehaald.
Vol vertrouwen waren we ervan uitgegaan dat er internet aanwezig zou zijn op de school. Wiseman reageerde namelijk snel terug op onze mailtjes. Maar gister kwamen wij tot de conclusie dat hij elke dag naar een internetcafe gaat. Achteraf natuurlijk niet erg slim van ons om hier niet aan te denken. Vooral omdat een groot gedeelte van onze training afhankelijk is van het internet. Gelukkig hadden we ons er wel op ingesteld dat we flexibel met onze planning om moesten gaan. Go with the flow!
Als er geen internet is, dan moeten we er zelf maar voor zorgen. Hmm, maar hoe krijg je internet als je nergens aansluitingen hier voor ziet? De leerkrachten hadden hier wel een oplossing voor. Tja, wie niet waagt wie niet wint. Samen met Mwansa, een mannelijke leerkracht van ongeveer 25 jaar, en Edon, een buurtbewoner met veel ICT kennis, zijn we samen naar het centrum van Lusaka gegaan.
Na ongeveer 15 minuten rijden, stopte de auto voor een soort van apotheek. Ik begreep er echt niks van. Kan je hier internet kopen? Haha maakt internet je beter als je ziek bent? Blijkbaar moesten we niet in deze winkel zijn, maar door een gang lopen langs een soort van een soldaat met een heel groot geweer. Toen ik dat zag werd ik wel bang. Waar ben ik beland? Ik kreeg echt het idee dat we bij een of andere corrupte bende terecht waren gekomen.Ik moest meteen denken aan het Afrika zoals je vaak in films ziet bijvpoorbeeld bij Wit Licht (deze film verkopen ze trouwens in Zambia. Zou Marco dit weten?) en Blood Diamand. In een kantoortje zat een man achter zijn bureau met een minilaptop. Ook al begreep ik niet waar we waren, toch had ik wel het gevoel dat het goed zat. Ik kon niet voorstellen dat Edon en Mwansa ons naar een gevaarlijke plek zouden toebrengen.
Dit bleek ook niet zo te zijn. Naast dit kantoor zat een grenswisselkantoor. Bij het zoeken naar een geschikte bank om het geld op te nemen voor het internet, kwam ik tot de conclusie dat bij alle banken en grenswisselkantoren dat een of meerdere soldaten zitten ter beveiliging. Ook al hebben die grote geweren angstaanjagende uitstraling, het gaf mij toch wel een veiliger gevoel. Vooral omdat ik het als blanke best eng is om geld op te nemen. Iedereen op straat kijkt je namelijk aan en groet je. Zij denken namelijk dat je heel veel geld hebt. Je weet op dat moment niet of ze het aardig bedoelen of juist iets van je willen. Yvonne, een lerares van de school, heeft ons daarom geadviseerd om tegen niemand aardig te zijn. Dat voelt echt heel tegenstrijdig, want van nature wil je aardig terug doen tegen de mensen die je groeten. Je bent nu bij iedereen die je groet achterdochtig.
Maar gelukkig niet bij Mwansa, Edon en Jonathan. Met internet in onze pocket en ons lievelingsnummer met de tekst “nafuti nafuti” (again and again) op de achtergrond reden we terug naar Chawama. Want daar moesten we Chima leren eten. Het eten waar de Zambianen echt trots op zijn! Het is gekookt maismeel. Deze witte plakkerige massa moet je met je handen eten. Je pakt van een het witte hoopje dat je voor je hebt liggen met een hand een stukje af en kleed dit tot een balletje. Dit balletje doop je in groente of vlees en eet je vervolgens op. Haha dit klinkt allemaal makkelijker dan gedaan. Ik was de chima al met twee handen aan het eten en kon het bijna niet vastpakken. Zo heet was het. De Chima hing vervolgens overal! Mwansa moest na het eten mijn handen wassen. Ik voelde mij net een klein kind die voor de eerste keer met de grote mensen mee mocht eten.
Eenmaal “chimavrij” zijn we weer met het liedje “nafuti nafuti” terug gereden naar de school. Echt spannend. Zou het internet gaan werken? Zou ik dan eindelijk ook iedereen kunnen laten weten hoe het met mij gaat? Ik kan namelijk geen smsjes ontvangen en versturen. Dan merk je pas hoe afhankelijk wij zijn geworden van de moderne technologieen. Maar helaas moest ik nog even wachten met het kunnen communiceren via internet. Het installeren van het internet verliep moeizamer dan verwacht. Het leek allemaal zo makkelijk bij die man in zijn kantoortje. Maar de computers op de Jack CECUP School bleken toch een heel stuk trager en ouder te zijn. Toen Willemijn en ik even gingen kijken waaraan dat zou liggen bleek dat op alle computers heel veel onnodige programma's en documenten stonden. Heel duidelijk was te zien dat de leerkrachten nog nooit van mappen gemaakt hadden gehoord. Alle bestanden stonden gewoon op het bureaublad of in mijn documenten. Pff dat zou nog een hele klus worden deze week om te computers op te schonen. Gelukkig is morgen weer een dag. En zoals we voorgenomen “Go with the flow”
Vol vertrouwen waren we ervan uitgegaan dat er internet aanwezig zou zijn op de school. Wiseman reageerde namelijk snel terug op onze mailtjes. Maar gister kwamen wij tot de conclusie dat hij elke dag naar een internetcafe gaat. Achteraf natuurlijk niet erg slim van ons om hier niet aan te denken. Vooral omdat een groot gedeelte van onze training afhankelijk is van het internet. Gelukkig hadden we ons er wel op ingesteld dat we flexibel met onze planning om moesten gaan. Go with the flow!
Als er geen internet is, dan moeten we er zelf maar voor zorgen. Hmm, maar hoe krijg je internet als je nergens aansluitingen hier voor ziet? De leerkrachten hadden hier wel een oplossing voor. Tja, wie niet waagt wie niet wint. Samen met Mwansa, een mannelijke leerkracht van ongeveer 25 jaar, en Edon, een buurtbewoner met veel ICT kennis, zijn we samen naar het centrum van Lusaka gegaan.
Na ongeveer 15 minuten rijden, stopte de auto voor een soort van apotheek. Ik begreep er echt niks van. Kan je hier internet kopen? Haha maakt internet je beter als je ziek bent? Blijkbaar moesten we niet in deze winkel zijn, maar door een gang lopen langs een soort van een soldaat met een heel groot geweer. Toen ik dat zag werd ik wel bang. Waar ben ik beland? Ik kreeg echt het idee dat we bij een of andere corrupte bende terecht waren gekomen.Ik moest meteen denken aan het Afrika zoals je vaak in films ziet bijvpoorbeeld bij Wit Licht (deze film verkopen ze trouwens in Zambia. Zou Marco dit weten?) en Blood Diamand. In een kantoortje zat een man achter zijn bureau met een minilaptop. Ook al begreep ik niet waar we waren, toch had ik wel het gevoel dat het goed zat. Ik kon niet voorstellen dat Edon en Mwansa ons naar een gevaarlijke plek zouden toebrengen.
Dit bleek ook niet zo te zijn. Naast dit kantoor zat een grenswisselkantoor. Bij het zoeken naar een geschikte bank om het geld op te nemen voor het internet, kwam ik tot de conclusie dat bij alle banken en grenswisselkantoren dat een of meerdere soldaten zitten ter beveiliging. Ook al hebben die grote geweren angstaanjagende uitstraling, het gaf mij toch wel een veiliger gevoel. Vooral omdat ik het als blanke best eng is om geld op te nemen. Iedereen op straat kijkt je namelijk aan en groet je. Zij denken namelijk dat je heel veel geld hebt. Je weet op dat moment niet of ze het aardig bedoelen of juist iets van je willen. Yvonne, een lerares van de school, heeft ons daarom geadviseerd om tegen niemand aardig te zijn. Dat voelt echt heel tegenstrijdig, want van nature wil je aardig terug doen tegen de mensen die je groeten. Je bent nu bij iedereen die je groet achterdochtig.
Maar gelukkig niet bij Mwansa, Edon en Jonathan. Met internet in onze pocket en ons lievelingsnummer met de tekst “nafuti nafuti” (again and again) op de achtergrond reden we terug naar Chawama. Want daar moesten we Chima leren eten. Het eten waar de Zambianen echt trots op zijn! Het is gekookt maismeel. Deze witte plakkerige massa moet je met je handen eten. Je pakt van een het witte hoopje dat je voor je hebt liggen met een hand een stukje af en kleed dit tot een balletje. Dit balletje doop je in groente of vlees en eet je vervolgens op. Haha dit klinkt allemaal makkelijker dan gedaan. Ik was de chima al met twee handen aan het eten en kon het bijna niet vastpakken. Zo heet was het. De Chima hing vervolgens overal! Mwansa moest na het eten mijn handen wassen. Ik voelde mij net een klein kind die voor de eerste keer met de grote mensen mee mocht eten.
Eenmaal “chimavrij” zijn we weer met het liedje “nafuti nafuti” terug gereden naar de school. Echt spannend. Zou het internet gaan werken? Zou ik dan eindelijk ook iedereen kunnen laten weten hoe het met mij gaat? Ik kan namelijk geen smsjes ontvangen en versturen. Dan merk je pas hoe afhankelijk wij zijn geworden van de moderne technologieen. Maar helaas moest ik nog even wachten met het kunnen communiceren via internet. Het installeren van het internet verliep moeizamer dan verwacht. Het leek allemaal zo makkelijk bij die man in zijn kantoortje. Maar de computers op de Jack CECUP School bleken toch een heel stuk trager en ouder te zijn. Toen Willemijn en ik even gingen kijken waaraan dat zou liggen bleek dat op alle computers heel veel onnodige programma's en documenten stonden. Heel duidelijk was te zien dat de leerkrachten nog nooit van mappen gemaakt hadden gehoord. Alle bestanden stonden gewoon op het bureaublad of in mijn documenten. Pff dat zou nog een hele klus worden deze week om te computers op te schonen. Gelukkig is morgen weer een dag. En zoals we voorgenomen “Go with the flow”
Reacties plaatsen en foto's bekijken
Van een aantal mensen hoor ik dat het lastig is om reacties te plaatsen op mijn blog. Als het goed is staat onderaan elk door mij geplaatst bericht een potlood. Als je hier op klikt kan er een reactie geplaatst worden op mijn blog.
Wat betreft foto's. In de rechterbalk staat een diavoorstelling. Als hierop geklikt wordt, wordt mijn picawebalbum getoond. Hierin staan de gemaakte foto's hier in Zambia.
Als laatste wil ik jullie aanraden om ook op de weblog van willemijn te kijken (willemijnvangurp.waarbenjij.nu). Het is erg leuk om ook haar verhalen te lezen. Ze heeft leuke foto's en zelfs een filmpje op haar blog staan. Een aanrader dus!
Wat betreft foto's. In de rechterbalk staat een diavoorstelling. Als hierop geklikt wordt, wordt mijn picawebalbum getoond. Hierin staan de gemaakte foto's hier in Zambia.
Als laatste wil ik jullie aanraden om ook op de weblog van willemijn te kijken (willemijnvangurp.waarbenjij.nu). Het is erg leuk om ook haar verhalen te lezen. Ze heeft leuke foto's en zelfs een filmpje op haar blog staan. Een aanrader dus!
zondag 19 juli 2009
15 juli 2009 - Eerste dag Jack CECUP School
Ja vandaag was eindelijk de dag aangebroken dat we naar de Jack CECUP School zouden gaan. Met brood, ei, worst en bonen in mijn maag werden we Jonathan onze taxichauffeur opgehaald. Deze ietswat stille jongen wil het liefst profvoetballer worden in Nederland. Hij vroeg meteen al of we dat voor hem zouden kunnen regelen. Vol spanning zaten we in de auto te wachten op het avontuur. Op een begeven moment realiseerden we ons dat we hier al middenin zaten. We keken om ons heen en beseften dat we echt midden in de sloppenwijken zitten. Op straat zijn alleen zagen we overal donkere mensen lopend met tonnen water, eten en “talk time kaarten” (prepaid opwaardeer kaarten). Langs de weg zijn overal kleine zelfgemaakte huisjes te zien. Dit moeten winkelsjes voorstellen. De mensen kunnen hier tomaten, eieren of meel kopen. We keken onze ogen uit en vroegen ons af waarom er zo veel onafgebouwde stenen huizen te zien zijn. Gelukkig reed Jonathan niet zo hard want anders zouden we alle kanten op vliegen in de auto. De wegen zijn totaal niet vlak. Na een indrukwekkende rit van ongeveer 20 minuten kwamen we dan aan bij de Jack CECUP School.
Nog nooit zo veel kinderen hebben mij een hand willen geven als vandaag. Willemijn en ik stapten de auto uit en ongeveer 700 kinderen stormde op ons af. Ze omhelsde ons en knielde zelfs. Wat een raar gevoel dat we zo op een voetstuk geplaatst werden. We zijn toch gewoon gelijk aan hen?
En wat zagen we daar........ Ons bezoek werd meteen gefilmd met de nieuwe flip door Fadel van de Kids Cameraz club. Zo super om te zien dat dit cadeau al zo'n effectieve plaats innam.
Op het schoolplein stonden twee stoelen voor ons klaar. De 700 kinderen zaten in een carree om ons heen. Wat zou ons nu te wachten staan? De Zambiaanse muziek starte, een leerling begon te dansen
en er klonk een luid gejuich. Willemijn en ik keken elkaar aan en kregen meteen de kriebels om mee te gaan dansen. Na een kort interview door de Kids Cameraz Club kon ik het niet laten. Ik trok me stoute schoenen aan en begon voor 700 kinderen te dansen. Willemijn en al de leerkrachten volgde al snel. Daar stonden we dan te shaken met onze “ass” onder luid gejuich en gelach! Wat een sfeer!
Maar dat was niet ons enige optreden. Als cadeau hadden we bellenblaas, ballen, spingtouwen en elastieken gekocht bij de “Regenboog” in Nijmegen. Samen met een aantal kinderen en leerkrachten stonden we op het “podium” te spingtouwen, te elastieken en bellen te blazen! Het enthousiastme en de dankbaarheid straalden van de kinderen af. Ze kwamen naar ons toe om ons een hand te geven en ons te vertellen dat we hun beste vriend waren.
Deze dag vergeet ik nooit meer! Maar na dit onwijs indrukwekkende moment, moest er ook begonnen worden met de activiteiten waarvoor we gekomen waren. Namelijk de computer training. Maar waren deze computers er al? Werkten de leerkrachten al op de computer? Wat verwachten zij van de training? Een van de vele vragen die al eninge tijd door mijn hoofd speelden. Samen met de 12 leekrachten zijn we in het computerlokaaltje gaan zitten van 6m2. “What are you're expactations?”. Maar het bleef stil. “Would you like to lean about using internet?” Daarna kwamen de eerste reacties. “We want to learn about how the computer works inside” “We want to learn how to insert mathematical symbols”. Hmm, toch wel andere verwachtingen dan wij in gedachte hadden. Gelukkig zijn kwamen er ook reacties als “learn how to make a newspaper” and “making a blog”.
In het lokaaltje stonden 4 voor ons doen oude comuters. Zouden ze werken en kunnen de leerkrachten er wat mee? Meteen viel het ons op dat de ene leerkracht niet eens hoe de muis werkte en de andere leerkracht al hele verhalen in Word kon typen. Het maken van een gepaste training zal nog een hele klus worden voor ons.
De dag eindigde zoals die begon. Een interview over deze fantatische dag met Esnat van de Kids Cameraz Club gefilmd door Fadel met de o zo geliefde flip!
Nog nooit zo veel kinderen hebben mij een hand willen geven als vandaag. Willemijn en ik stapten de auto uit en ongeveer 700 kinderen stormde op ons af. Ze omhelsde ons en knielde zelfs. Wat een raar gevoel dat we zo op een voetstuk geplaatst werden. We zijn toch gewoon gelijk aan hen?
En wat zagen we daar........ Ons bezoek werd meteen gefilmd met de nieuwe flip door Fadel van de Kids Cameraz club. Zo super om te zien dat dit cadeau al zo'n effectieve plaats innam.
Op het schoolplein stonden twee stoelen voor ons klaar. De 700 kinderen zaten in een carree om ons heen. Wat zou ons nu te wachten staan? De Zambiaanse muziek starte, een leerling begon te dansen
en er klonk een luid gejuich. Willemijn en ik keken elkaar aan en kregen meteen de kriebels om mee te gaan dansen. Na een kort interview door de Kids Cameraz Club kon ik het niet laten. Ik trok me stoute schoenen aan en begon voor 700 kinderen te dansen. Willemijn en al de leerkrachten volgde al snel. Daar stonden we dan te shaken met onze “ass” onder luid gejuich en gelach! Wat een sfeer!
Maar dat was niet ons enige optreden. Als cadeau hadden we bellenblaas, ballen, spingtouwen en elastieken gekocht bij de “Regenboog” in Nijmegen. Samen met een aantal kinderen en leerkrachten stonden we op het “podium” te spingtouwen, te elastieken en bellen te blazen! Het enthousiastme en de dankbaarheid straalden van de kinderen af. Ze kwamen naar ons toe om ons een hand te geven en ons te vertellen dat we hun beste vriend waren.
Deze dag vergeet ik nooit meer! Maar na dit onwijs indrukwekkende moment, moest er ook begonnen worden met de activiteiten waarvoor we gekomen waren. Namelijk de computer training. Maar waren deze computers er al? Werkten de leerkrachten al op de computer? Wat verwachten zij van de training? Een van de vele vragen die al eninge tijd door mijn hoofd speelden. Samen met de 12 leekrachten zijn we in het computerlokaaltje gaan zitten van 6m2. “What are you're expactations?”. Maar het bleef stil. “Would you like to lean about using internet?” Daarna kwamen de eerste reacties. “We want to learn about how the computer works inside” “We want to learn how to insert mathematical symbols”. Hmm, toch wel andere verwachtingen dan wij in gedachte hadden. Gelukkig zijn kwamen er ook reacties als “learn how to make a newspaper” and “making a blog”.
In het lokaaltje stonden 4 voor ons doen oude comuters. Zouden ze werken en kunnen de leerkrachten er wat mee? Meteen viel het ons op dat de ene leerkracht niet eens hoe de muis werkte en de andere leerkracht al hele verhalen in Word kon typen. Het maken van een gepaste training zal nog een hele klus worden voor ons.
De dag eindigde zoals die begon. Een interview over deze fantatische dag met Esnat van de Kids Cameraz Club gefilmd door Fadel met de o zo geliefde flip!
14 juli 2009 - aankomst Zambia
Na al die maanden stond vandaag dan echt de dag eraan te komen dat ik naar Zambia zou gaan. En nog besefte ik het niet. De spanningen kwamen pas echt toen ik landde in Lusaka, de hoofdstad van Zambia. Willemijn en ik kwamen met onze koffers door de douane en in de verte zagen we een kleurrijk briefje met “Jack CECUP School”. He dat is voor ons bedoeld. Nog voordat dit tot me doordrong kreeg ik zeker van 5 kinderen en 6 leerkrachten een knuffel en onze koffers werden meteen gedragen. Wauw wat een warm overweldigend welkom! Voordat we in het schoolbusje mochten stappen, moesten we eerst omgedoopt worden tot echte Zambiaanse meiden. Een Zambiaanse pet en sjaal werd ons omgedaan. Harstikke warm, maar als een echte Zambiaanse meid moet je gekleed zijn voor de winter in Zambia!
Daar gingen Willemijn en ik dan in het busje op weg naar het avontuur in Chawamma. Met gezellige muziek en veel te veel mensen in een klein busje, keek ik mijn ogen uit. Overal mensen, grote reclameborden, kleine kraampjes, veel auto's en veel stof. Starend naar deze dingen, vroeg ik me af wat ons allemaal te wachten zou komen te staan? Waar zouden we slapen? Wat zou ik te eten krijgen? Hoe ziet de school eruit? Hoe zijn de andere mensen hier in Zambia?
Deze eerste twee vragen werden al snel beantwoord. Voor een grote poort kwamen we stil te staan. De chauffeur tuuterde. De poort opende en voor ons zagen we een huisje met een rieten dak en twee grote leeuwen. Dit bleek onze lodge te zijn. Wow, dit had ik niet verwacht! Ik dacht echt dat we in een hutje moesten slapen.
Maar nu mijn volgende vraag “Wat zou ik te eten krijgen?”. Nadat we onze spullen, in onze kamer met twee bedden, tv, douche en wc, hadden uitgepakt, werden we (haha veel te laat) opgehaald door kleine schoolbusje. Willemijn en ik dachten dat we moeten gaan koken bij een van de leerkrachten thuis. Maar dit bleek niet het geval te zijn. We gingen uiteten in een van de shoppingcentrums van Lusaka. Eigenlijk voelde ik mij op dat moment best schuldig. Zou dit niet veel te duur zijn voor deze mensen?
Deze dag zijn we met echt met open armen ontvangen! Zo'n een mooi gevoel dat deze mensen die zelf niet veel materialistische dingen hebben, je zo welkom heten. Om onze waardering te laten blijken, hebben Willemijn en ik de gesponsorde flip (door het bedrijf Danae) gegeven. Meteen werd er weer geknuffeld en werden we meteen op film gezet.
Uitgeput ben ik met een glimlach en met een muskitonet boven mijn hoofd in slaap gevallen.
Daar gingen Willemijn en ik dan in het busje op weg naar het avontuur in Chawamma. Met gezellige muziek en veel te veel mensen in een klein busje, keek ik mijn ogen uit. Overal mensen, grote reclameborden, kleine kraampjes, veel auto's en veel stof. Starend naar deze dingen, vroeg ik me af wat ons allemaal te wachten zou komen te staan? Waar zouden we slapen? Wat zou ik te eten krijgen? Hoe ziet de school eruit? Hoe zijn de andere mensen hier in Zambia?
Deze eerste twee vragen werden al snel beantwoord. Voor een grote poort kwamen we stil te staan. De chauffeur tuuterde. De poort opende en voor ons zagen we een huisje met een rieten dak en twee grote leeuwen. Dit bleek onze lodge te zijn. Wow, dit had ik niet verwacht! Ik dacht echt dat we in een hutje moesten slapen.
Maar nu mijn volgende vraag “Wat zou ik te eten krijgen?”. Nadat we onze spullen, in onze kamer met twee bedden, tv, douche en wc, hadden uitgepakt, werden we (haha veel te laat) opgehaald door kleine schoolbusje. Willemijn en ik dachten dat we moeten gaan koken bij een van de leerkrachten thuis. Maar dit bleek niet het geval te zijn. We gingen uiteten in een van de shoppingcentrums van Lusaka. Eigenlijk voelde ik mij op dat moment best schuldig. Zou dit niet veel te duur zijn voor deze mensen?
Deze dag zijn we met echt met open armen ontvangen! Zo'n een mooi gevoel dat deze mensen die zelf niet veel materialistische dingen hebben, je zo welkom heten. Om onze waardering te laten blijken, hebben Willemijn en ik de gesponsorde flip (door het bedrijf Danae) gegeven. Meteen werd er weer geknuffeld en werden we meteen op film gezet.
Uitgeput ben ik met een glimlach en met een muskitonet boven mijn hoofd in slaap gevallen.
Eerste bericht uit Zambia
Hier zit ik dan achter mijn laptop op mijn schoot, bij te komen van de afgelopen 6 dagen. Afgesloten van de rest van de wereld om mij heen. Toch een benauwd gevoel dat ik nauwelijks contact heb kunnen hebben met dierbaren van thuis. Zo graag had ik de afgelopen dagen mijn ervaringen met hen willen delen. Hun willen vertellen dat ik midden op het schoolplein gedanst heb voor bijna 700 leerlingen, Zambiaans eten heb geproefd en hoe moeilijk het is om te plassen op een Zambiaanse wc. lk heb al zo veel onbeschrijfelijke dingen meegemaakt. Ik weet gewoon niet hoe ik al die ervaringen en mijn gevoelens en gedachten in een kort stukje op mijn blog kan plaatsen. Maar ik zal proberen dag voor dag de Zambiaanse cultuur en mijn ervaringen ermee zo goed mogelijk in beeld te brengen.
maandag 13 juli 2009
13 juli 2009 - klaar voor vetrek
Ik open me mailbox! Een van de eerste mailtjes wat ik zie is:
Hi
its only 2 more days before you set off to the warm heart of Africa, Zambia. we are very excited abou your coming. We cant just wait to receiving you. All the best.
Wiseman
Ik antwoord en krijg meteen een mail terug:
Tikilandilani! Welcome to Zambia.
We wish you a safe trip. See you tommorow at 210pm
Vandaag gaat het avontuur beginnen! Bepakt en bezakt verlaat ik Nederland/Belgie om 21.00 uur. Op de foto is te zien dat de katten nog even een dutje doen voor vertrek! Zambia I'm ready for it!
Hi
its only 2 more days before you set off to the warm heart of Africa, Zambia. we are very excited abou your coming. We cant just wait to receiving you. All the best.
Wiseman
Ik antwoord en krijg meteen een mail terug:
Tikilandilani! Welcome to Zambia.
We wish you a safe trip. See you tommorow at 210pm
Vandaag gaat het avontuur beginnen! Bepakt en bezakt verlaat ik Nederland/Belgie om 21.00 uur. Op de foto is te zien dat de katten nog even een dutje doen voor vertrek! Zambia I'm ready for it!
donderdag 9 juli 2009
9 juli 2009- Eerste filmpje met de flip
Wow maandag ga ik al naar Zambia. Niet te geloven. Ik had mezelf voorgenomen om deze dagen de laatste voorbereidingen te treffen. En daaronder hoorde ook het uitproberen van de flip. Hij stond al meer dan een week op mijn tafel mij smekend aan te kijken "probeer mij alsjeblieft uit, ik ben zo'n leuk en handig speeltje". Dus vandaag dacht ik "nu kan ik me ook niet meer inhouden. Ik wil ook weten hoe leuk jij bent". Dus ik heb voor jullie een flip filmpje gemaakt over mijn laatste voorbereidingen!
Zoals jullie in het filmpje te horen was, zijn Willemijn en ik gister gaan shoppen. Poeh poeh op een begeven moment waren we echt moe. Op deze foto is te zien hoeveel spullen we hebben gekocht. Bepakt en bezakt zitten we lekker even uit te rusten! Nu maar hopen dat het allemaal mee kan op reis. Gelukkig mogen we elk 2 koffers meenemen. Dan maar wat minder kleren en schoenen inladen. Hmm dat is nog een hele opgave voor mij.
Zoals jullie in het filmpje te horen was, zijn Willemijn en ik gister gaan shoppen. Poeh poeh op een begeven moment waren we echt moe. Op deze foto is te zien hoeveel spullen we hebben gekocht. Bepakt en bezakt zitten we lekker even uit te rusten! Nu maar hopen dat het allemaal mee kan op reis. Gelukkig mogen we elk 2 koffers meenemen. Dan maar wat minder kleren en schoenen inladen. Hmm dat is nog een hele opgave voor mij.
donderdag 2 juli 2009
Contact met Zambia - 2 juli 2009
Jippie vandaag is het eindelijk gelukt om telefonisch contact te hebben met Zambia. Met klamme handen en een verhoogde hartslag toetste ik het nummer in van een van de leerkrachten van de Jack CECUP School. Willemijn en ik hielden de gsm tussen ons in en hoorde "het nummer dat u heeft gedraaid, bestaat niet". O nee, toch niet weer een verkeerd nummer. Nog maar een keertje proberen. En je haar deze tweede keer ging hij echt over. Pff wat werd ik zenuwachtig! Wat moest ik gaan zeggen aan de telefoon?
Er werd opgepakt en in het engels gepraat. Owh ja oeps helemaal van de zenuwen vergeten dat ik engels moest gaan praten. "Hello with Maud from Holland here". "Hello, how are you?" hoorden Willemijn en ik aan de andere kant van de lijn. "Good, how are you?" "Good" Met een brede lach op mijn gezicht hield ik de telefoon tegen me oor. Ik besefte dat het echt was. Ik ga deze lerares echt ontmoeten en haar begeleiden. Maar ik bedacht me ook dat ik eigenlijk een niet wist wat ik moest gaan vragen. Willemijn en ik keken elkaar lachend aan en aan de andere kant van de lijn hoorde ik "hello, are you there" "Yes, I'm here. We have made a nice training program for you". Daarna vroeg ik of we elkaar op het vliegveld zouden ontmoeten en sloten we af met "bye bye" en "see you in two weeks". Willemijn en ik hingen op, we keken elkaar lachend aan en ik voelde het enthousiasme door me lijf gieren. Zambia here I come!
woensdag 1 juli 2009
Flips ontvangen - 30 juni 2009
Elke dag ga ik even buurten bij Marleen. Zij is een van mijn beste vriendinnen en woont samen met haar vriend Mark bij mij in de gang in het o zo mooie klooster :)
Ook gister ging ik weer even bij hun afleiding zoeken van het leren. En zoals gewoonlijk klop ik dan op de deur, hoor ik binnen en storm ik naar binnen. Maar gister kreeg ik niet als openingszin te horen "Maudje lukt het met leren?". Nee, ze opende met de zin "Maudje er staat een pakje hier voor jou". Een pakje voor mij? Dat is natuurlijk altijd leuk! Snel heb ik het opengemaakt. En wat bleek. Het waren de flips (videocamera's) die Willemijn en ik gesponsord hebben gekregen van het bedrijf Danaë voor de Jack CECUP School in Zambia. Wat een compacte, handige dingen zeg. T lijkt wel of je een gsm in je handen hebt. Ik heb mij voorgenomen om er nog niet te veel mee te gaan spelen. Eerst nog even hard aan de slag met de tentamens! En dan lekker genieten van de verdere voorbereidingen en de reis.
Maar gister was er nog meer mooi nieuws. Willemijn belde mij helemaal enthousiast op dat we nog een nieuwe sponsor erbij hebben. Namelijk het bedrijf Reginox BV uit Rijssen.
Dit bericht wil ik daarom op een gepaste manier afsluiten. Danaë en Reginox wil ik hartelijk bedanken voor hun inzet voor sponsoring! Willemijn en ik zullen ervoor zorgen dat de sponsoring in goede handen komt. Zodat de school en de kinderen er volop van kunnen genieten.
Abonneren op:
Posts (Atom)
