Ondanks alle mooie en indrukwekkende ervaringen en gastvrije mensen, was het toch wel even lekker om even weekend te hebben. Na onze lange en vermoeiende vliegreis hebben Willemijn en ik nog geen minuut rust gehad. Elke minuut maken we wat speciaals mee. Doodmoe komen terug in de lodge om daar gezellig met zn tweetjes onder het gemak van wat “chips and fish” (haha en geen zalmfilet, maar een echte vis met kop, staart en ogen) de dag door te nemen. Het is erg fijn om te merken dat we vaak dezelfde gevoelens of gedachten bij ervaringen hebben. Nadat onze maagjes gevuld zijn gaan we aan de slag met het voorbereiden van de cursus en daarna stappen we uitgeput in bed om daar te gaan dromen over de mooie dag!
Maar achteraf bleek deze dag zelfs een van de meest indrukwekkendste dagen te zijn. Samen met Yvonne zijn we naar de markt van Chawama geweest. Wij hadden zelf nog eten nodig en 's avonds gingen we bij haar eten. Dus een mooie gelegenheid om te zien wat ze ons allemaal voor zou gaan schotelen. Maar wat was ik bang op de markt. Eenmaal daar aangekomen, kwamen allemaal mensen op ons af. Ze vroegen of we bij hen in de taxi wilden zitten, bij hen eten wilden kopen of geld wilden geven. Deze mensen waren echt opringering en Willemijn kreeg zelfs een soort van klap in haar gezicht van een man. Dit hadden we echt nooit alleen kunnen doen. Omdat Yvonne erbij was voelde ik mij gelukkig wel veilig. Het is best eng dat we in al deze dagen nog geen een blanke hebben gezien. We vallen echt op en dat valt te merken ook.
Ik had deze ervering nooit willen missen. Ik heb zo'n maffen dingen gezien op de markt. Overal staan houten kraampjes waar eten op ligt, zoals tomaten, sinaasappels, eieren en aardappelen. Een zwerm van vliegen hangt eromheen. Maar dit blijkt deze mensen niks te doen. Wij zouden dit voedsel dan al bijna weggooien. Je ziet een vrouw gewoon haar borst uit haar shirt tillen om haar baby midden op de markt te voeden. Ook zijn er op de markt dode ratten te koop. Deze worden door de mensen gegeten worden. Ik heb al veel onbekend eten hier gegeten, maar ik hoop echt niet dat ik deze ooit voorgeschoteld krijg. Bah wat zien deze beesten er vies uit.
De mensen roepen in Nyanja allemaal dingen tegen ons, maar wij hebben er geen idee van wat ze roepen. Voor ons gevoel zeggen ze tegen Yvonne “Wat doen die blanken hier bij jou. Betalen ze jou hier soms voor? Wat moeten ze hier?” Als we later aan Yvonnen vragen wat er geroepen werd, verteld zij dat ze zeggen dat het de mooiste dag van hun leven is dat een blanke eten aan hun kraampje heeft gekocht. Echt zo raar dat het zo belangrijk voor hen is dat wij aan hun kraampje iets kopen en dat wij door de sfeer een heel ander gevoel kregen bij hun uitingen. Wat zitten dingen hier toch anders in elkaar.
Als waardering voor het werk van de Kids Rights Club wilde Willemijn en ik graag naar de Fashion Show. Wij vonden niet dat we met lege handen konden komen, dus als verassing hadden we verf, kleurpoltoden, stiften (die wij van Jeanine, een goede vriending van mij, voor de kinderen gekregen hebben) en een spel meegenomen. Zij konden dit dan geven aan de zieke kinderen in de kliniek. Benieuwd waren we naar de kleren die de kinderen zouden gaan dragen, want op school zie je ze vaak met vieze kapote schooluniformen lopen. Wat voor een kleren zouden ze dan showen op de fashion show?
Voor een klaslokaal stond een rij met kinderen en wij mochten als ere gasten het klaslokaal binnentreden Niet wetend wat we zouden verwachten. Een gegil en gejuich van zeker 200 dicht op elkaar dansende kinderen in een ruimte van 30m2. Wat een kick, wat een energie! De tranen van blijdschap sprongen bijna in mijn ogen. Wat voelt dat goed om zo ontvangen te worden in door deze menigte die zo veel plezier beleeft aan het dansen op de ritmische Zambiaanse muziek. Samen met deze kinderen zijn we flink met onze kont gaan schudden. Wat had ik het warm, wat voelde ik me overdonderd, wat voelde ik me moe. Het zweet stond overal, maar wat maakte het ook uit! Dit was zo'n mooie belevenis.
Met zeker 50 kinderen achter ons aan zijn we met een voldaan gevoel samen met Mwansa door de Jack compound (sloppenwijk) naar Yvonne gelopen. We leken we de rattenvanger van Hamelen. Steeds meer kinderen uit de buurt wilde met ons meelopen. Normaal rijden we met de auto door deze buurt. Het is zo veel echter als je te voet door deze buurt loopt. Je ziet dan van dichtbij hoe deze mensen leven. Voor een kerk zie je een groep mannen muziek maken, de “winkeltjes” waar aardappelen en eieren worden gekocht kan je aanraken, in de verte ruik je mensen zelf alcohol maken, je loopt langs een leeg stuk land met alleen maar zand en hoort dat dit een voetbalveld is. De grote tonnen met water zie je voor de huizen staan, deze mensen zullen nooit het gevoel kunnen beleven van een lekkere warme douche na een vermoeiende dag. Wat ga ik deze dingen steeds meer waarderen.
Tijdens de wandeling vraag ik me af Hoe zou het huis van Yvonne uitzien? Heeft een leerkracht een groter en mooier huis? Wat zal erin staan? Eenmaal aangekomen houdt een hond de wacht en zitten er al 8 mensen in een kamer van 18m2. Er staan twee banken, een tv met veel ruis, een tafel, een kookstel. Ik schrik ondanks de tv en de computer van de armoede. Misschien had ik het toch wat mooier voorgesteld, omdat Yvonne er altijd heel mooi en verzorgd uitziet.
Overal op straat zien we moeders lopen met baby's op hun rug. Zou dit zwaar zijn? Blijft zo'n kind goed zitten? Willemijn en ik zijn hier echt nieuwsgierig naar en mogen dit uitproberen met de baby van Yvonne. Met baby-k op onze rug lopen we samen met Mozes (de andere zoon van Yvonne) een stukje door de buurt. De mensen kijken ons vreemd aan. Een blanke met een donkere baby op hun rug? Bij het huis stoppen we bij de door Mozes gekweekte Varens en aardbeiplanten. De passie voor deze planten straalt van hem af. Ik heb echt respect voor hem. Hij gaat naar de middelbare school, moet elke water halen, zorgt voor zijn jongere broertjes en zusje en verkoopt ook nog eens deze planten.
Yvonne's man komt thuis van werk, hij ruikt naar alcohol. Het lijkt wel of hij hele dag in de kroeg heeft gestaan. Hij eet bijna niks, terwijl Yvonne echt verukkelijk heeft gekookt. Wat was de rijst, chima, aardappelen, kip en groente lekker. Wat heeft ze haar best gedaan voor ons! Zou ze elke dag zo kunnen eten? Ondanks dat ik me vertrouwd voelde bij Yvonne met haar sterke persoonlijkheid, was het een naar gevoel dat haar man dronken was en dit ook aan ons vertelde. Waarom zou hij zo veel drinken? Tijdens een biertje drinken bij een club genaamd “three trees” kwamen we erachter dat de mensen (lees vooral mannen) hier uitgaan om dronken te worden. Ze kunnen niet voorstellen dat wij ook met een paar cola een leuke avond kunnen hebben. Mswana en de man van Yvonne doen zelfs nog een soort van wiskey in hun bier.
Je ziet ook dat de andere mannen hier dronken zijn. Een man voor ons zit gewoon met zijn hoofd bij de borsten van een vrouw. Achteraf blijkt dit een prostitue te zijn. Dat hoort hier kennelijk ook bij het uitgaan. Als ik om me heen kijk zie ik dat de vrouwen hier alleen maar prostituees zijn. De mannen van hier mogen meerdere vrouwen tegelijk hebben. Ik krijg steeds meer in de gaten dat de vrouw een ondergeschikte positie heeft aan de man. De man mag alles en de vrouw moet maar luisteren. Bij deze gedachte krijg ik echt een naar gevoel. Wat ben ik blij als we thuis zijn en de avond met Willemijn kan bespreken.
Verward ga ik slapen. Wat een hoop verschillende emoties heb ik vandaag ervaren. Ik ben er doodmoe van. Ik ga slapen met zo veel vragen zoals Waarom verdrinken de mensen het beetje geld dat ze hebben? De afgelopen dagen heb ik juist ervaren dat de mensen heel trots zijn op hun land, hun gebruiken en dit graag met je willen delen. Ik heb alleen maar positieve energie gevoeld, veel gelachen met hen en het idee gekregen dat ze waarderen wat ze hebben.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten