15 juli 2009 - Eerste dag Jack CECUP School

Ja vandaag was eindelijk de dag aangebroken dat we naar de Jack CECUP School zouden gaan. Met brood, ei, worst en bonen in mijn maag werden we Jonathan onze taxichauffeur opgehaald. Deze ietswat stille jongen wil het liefst profvoetballer worden in Nederland. Hij vroeg meteen al of we dat voor hem zouden kunnen regelen. Vol spanning zaten we in de auto te wachten op het avontuur. Op een begeven moment realiseerden we ons dat we hier al middenin zaten. We keken om ons heen en beseften dat we echt midden in de sloppenwijken zitten. Op straat zijn alleen zagen we overal donkere mensen lopend met tonnen water, eten en “talk time kaarten” (prepaid opwaardeer kaarten). Langs de weg zijn overal kleine zelfgemaakte huisjes te zien. Dit moeten winkelsjes voorstellen. De mensen kunnen hier tomaten, eieren of meel kopen. We keken onze ogen uit en vroegen ons af waarom er zo veel onafgebouwde stenen huizen te zien zijn. Gelukkig reed Jonathan niet zo hard want anders zouden we alle kanten op vliegen in de auto. De wegen zijn totaal niet vlak. Na een indrukwekkende rit van ongeveer 20 minuten kwamen we dan aan bij de Jack CECUP School.

Nog nooit zo veel kinderen hebben mij een hand willen geven als vandaag. Willemijn en ik stapten de auto uit en ongeveer 700 kinderen stormde op ons af. Ze omhelsde ons en knielde zelfs. Wat een raar gevoel dat we zo op een voetstuk geplaatst werden. We zijn toch gewoon gelijk aan hen?

En wat zagen we daar........ Ons bezoek werd meteen gefilmd met de nieuwe flip door Fadel van de Kids Cameraz club. Zo super om te zien dat dit cadeau al zo'n effectieve plaats innam.

Op het schoolplein stonden twee stoelen voor ons klaar. De 700 kinderen zaten in een carree om ons heen. Wat zou ons nu te wachten staan? De Zambiaanse muziek starte, een leerling begon te dansen
en er klonk een luid gejuich. Willemijn en ik keken elkaar aan en kregen meteen de kriebels om mee te gaan dansen. Na een kort interview door de Kids Cameraz Club kon ik het niet laten. Ik trok me stoute schoenen aan en begon voor 700 kinderen te dansen. Willemijn en al de leerkrachten volgde al snel. Daar stonden we dan te shaken met onze “ass” onder luid gejuich en gelach! Wat een sfeer!

Maar dat was niet ons enige optreden. Als cadeau hadden we bellenblaas, ballen, spingtouwen en elastieken gekocht bij de “Regenboog” in Nijmegen. Samen met een aantal kinderen en leerkrachten stonden we op het “podium” te spingtouwen, te elastieken en bellen te blazen! Het enthousiastme en de dankbaarheid straalden van de kinderen af. Ze kwamen naar ons toe om ons een hand te geven en ons te vertellen dat we hun beste vriend waren.

Deze dag vergeet ik nooit meer! Maar na dit onwijs indrukwekkende moment, moest er ook begonnen worden met de activiteiten waarvoor we gekomen waren. Namelijk de computer training. Maar waren deze computers er al? Werkten de leerkrachten al op de computer? Wat verwachten zij van de training? Een van de vele vragen die al eninge tijd door mijn hoofd speelden. Samen met de 12 leekrachten zijn we in het computerlokaaltje gaan zitten van 6m2. “What are you're expactations?”. Maar het bleef stil. “Would you like to lean about using internet?” Daarna kwamen de eerste reacties. “We want to learn about how the computer works inside” “We want to learn how to insert mathematical symbols”. Hmm, toch wel andere verwachtingen dan wij in gedachte hadden. Gelukkig zijn kwamen er ook reacties als “learn how to make a newspaper” and “making a blog”.

In het lokaaltje stonden 4 voor ons doen oude comuters. Zouden ze werken en kunnen de leerkrachten er wat mee? Meteen viel het ons op dat de ene leerkracht niet eens hoe de muis werkte en de andere leerkracht al hele verhalen in Word kon typen. Het maken van een gepaste training zal nog een hele klus worden voor ons.

De dag eindigde zoals die begon. Een interview over deze fantatische dag met Esnat van de Kids Cameraz Club gefilmd door Fadel met de o zo geliefde flip!