26 july 2009 – Kerkbezoek

Ik weet zeker dat mijn oma heel blij is met dit bericht. Ik ben vandaag naar de kerk genaamd “Johnward Pentecoast Holliness” geweest. Helaas heb ik voor haar daar geen kaarsje aan kunnen steken. Want in deze kerk was geen kaars of kruis te zien. Het was een grote ruimte met allemaal banken. Vooraan in de kerk was een podium. Daarop stonden grote speakers en er hingen paarsen linten.

Verbaast en nog maar half wakker liepen Willemijn en ik de kerk binnen. Wij waren een van de enige mensen en gingen vooraan samen met Reubin en Mwansa op een bank zitten. Een man in pak begon te spreken in Nenjya. Soms hoorde ik een aantal engelse woorden en zinnen voorbij komen. “What does it mean when you are a member of the curch?” was het onderwerp waar hij anderhalf uur over sprak en discussies met de kerkbezoekers over wilden houden. Steeds kwamen er weer mensen de kerk in en uitlopen. Ik begreep hier helemaal niks van. Ook Mwansa liep op een begeven moment weg. Was het gepast om dit te maken? Achteraf bleek dat Mwansa buiten de kinderen les aan het geven was.

Ik stond al in de startblokken om te gaan, maar deze preek bleek pas het begin van de mis. Er kwamen kinderen op het podium staan. Samen begonnen zij gospel te zingen en ik kreeg toch wel een brok in me keel. Dit wilde ik zo graag een keer meemaken. En nu sta ik hier in de compound, samen te zingen met de lokals.Hierna nemen drie vrouwen de gospelsongs over. Ik kijk om me heen en zie allemaal mensen heel intens hardop voor zichzelf bidden. Ze bewegen daarbij echt met hun hele lichaam heen en weer. Op dat moment besef ik mij hoe belangrijk de kerk voor deze mensen is. Het dringt tot me door dat zij op deze manier het leed in hun leven een plek proberen te geven.

Ook hierna is de mis nog niet gedaan. Twee mannen in pak gaan preken. De een in Engels, de andere in Nenjya. Het lijkt wel een beetje indoctrinatie. Schreeuwend roepen ze dat het je Jezus ervoor zorgt dat je problemen verdwijnen, dat je fouten worden vergeven. Ze staan als een soort rappers deze woorden te verkondigen. Er loopt een rij mensen naar voren. Een van de mannen in pak gaat de mensen een voor een langs. Er staan zelfs kinderen in de rij. Ze fluisteren wat in zijn oor. Hij pakt hun hoofd af en gaat voor hen bidden. De mensen vragen om steun of vergifenis in hun leven. Op de achtergrond staan de drie vrouwen weer gospel te zingen. Ik krijg tranen in mijn ogen. Nee, Maud, je kan hier niet om hun leed gaan huilen. Ik weet ze gelukkig weg te drukken.

Aan het eind van de mis vraagt een van de mannen aan ons of we willen opstaan. Er wordt voor ons geklapt. Wat er verteld wordt versta ik niet. Het voelt wel raar. 150 mensen kijken ons aan en wij weten niet waarom. Op de achtergrond hoor ik allemaal rare geluiden. Het klinkt als een schreeuwende vrouw/vrouwen die mishandeld wordt. Ik vraag aan Reubin wat er aan de hand is. Hij zegt dat er iemand in de kerk bezeten is door demonen. Ze zijn deze weg aan het jagen. Ik schrik hiervan. Ik voel me naar van binnen. Zo raar om te horen dat de mensen hierin geloven en zoiets in de kerk doen. Ik kijk stiekem naar achter en zie dat er een vrouw op de grond ligt. Aan haar wordt getrokken en geduwd.
De mannen om haar heen roepen “Demon go out”en “Jezus help her”. Ik vind dit maar eng. Voor mijn gevoel lijkt dit meer op een mishandel tafareel.

We lopen naar buiten en er staat een hele rij mensen klaar. Een voor een geef ik ze een hand. Volgens mij hoort dit bij de afsluiting van het kerkbeziek. Ik geef ze een hand, maar heb geen idee of ik ze ook nog wat moet zeggen. Ik glimlach wel.

Ziekjes en verward gaan Willemijn en ik alleen met de bus naar huis. Het is harstikke koud buiten. Onderweg kopen we bij het kraampje vlakbij onze lodge frita's en sinaasappels. We duiken meteen het bed in onder de warme deken. We eten onze frita's in stilte op. We krijgen geen woord meer uit ons