Om half 9 ging de telefoon van Willemijn. Wie kon dat nou zijn? Haha Jonathan stond al voor de deur. We hadden hem gister een beetje op het matje geroepen dat hij er vandaag om 9 uur moest zijn en nu kwam die zelfs een half uur te vroeg. Echt te mooi voor woorden van het ene uiterste naar het andere uiterste. Snel maar wat kleren en getrokken en mijn bril opgelaten
De leerkrachten hadden mij nog nooit met bril op gezien. Ze begrepen hier niks van en wilde er allemaal door kijken. Hoe kon dat nou dat Maud normaal wel kan kijken en nu opeens een bril op heeft? dachten ze allemaal. Toen ik vertelde dat ik normaal lenzen draag, begrepen ze er al helemaal niets meer van. Je kan toch niks in je oog stoppen? Dat doet toch pijn? Dan voel je toch de hele tijd zitten? Waren de reacties doe ik kreeg. Hoeveel veel kosten deze dingen dan?. Ik schaamde mij echt om dat te vertellen, want waarschijnlijk kunnen de mensen hier in Chawama een half jaar mee rond komen. Toen ik er nog eens bij stil stond, bedacht ik mij ook dat ik hier nog niemand met een bril op heb gezien. Waarschijnlijk zullen hier dus mensen zijn die slechtziend door het leven gaan.
Met zeep, doeken en vloerboenmiddel zijn we vandaag het computerlokaal gaan poetsen. Zouden de mannen mee gaan poetsen? Verbaasd keek ik hoe hard iedereen de computers afstoften, de kasten opruimden en de vloer boenden. Snel maar een poetsdoek gepakt om mee te helpen. Wat een fijn gevoel dat deze ruimte zo schoon was door eigen inzet van de leerkrachten. Het creeerde echt meer rust. In de zon heb ik samen met de leerkrachten met een frita (soort oliebol zonder rozijnen) lekker genoten van deze voldoening.
Op dat moment viel het me op dat de leerkrachten elkaar ook met andere namen aanspraken, zoals Big Fish, Zatien, ShiShi en Zack. Benieuwd vroeg ik wat deze betekende. Vol trots vertelden ze dat dit hun “preformer name” is. Dat muziek hier heel belangrijk is, wist ik wel. Maar ik had niet verwacht dat iedereen hier als artiest zingt. Volgens mij staat Willemijn en mij nog een mooi optreden te wachten....
Vandaag heb ik de kokin Elizabeth van de lodge weer helemaal happy gemaakt. Bij thuiskomst ben ik met haar noodelsoep. die ik in de spar gekocht heb, gaan koken (haha we wilde toch nog een beetje het studentenleven hier nabootsen in Zambia!). Het eerste wat ze zei was I missed you so. Helemaal trots was ze toen ik vertelde dat ik Maud Elizabeth heet. Ze genoot er echt van dat in interesse in haar toonde. Met een pan vol noodelsoep en Zambiaanse groente (rapes) ging ik naar mijn kamer. Ik groette haar met Nayenda (doei, ik ga). Ik begin hier steeds meer in te burgeren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten