14 juli 2009 - aankomst Zambia

Na al die maanden stond vandaag dan echt de dag eraan te komen dat ik naar Zambia zou gaan. En nog besefte ik het niet. De spanningen kwamen pas echt toen ik landde in Lusaka, de hoofdstad van Zambia. Willemijn en ik kwamen met onze koffers door de douane en in de verte zagen we een kleurrijk briefje met “Jack CECUP School”. He dat is voor ons bedoeld. Nog voordat dit tot me doordrong kreeg ik zeker van 5 kinderen en 6 leerkrachten een knuffel en onze koffers werden meteen gedragen. Wauw wat een warm overweldigend welkom! Voordat we in het schoolbusje mochten stappen, moesten we eerst omgedoopt worden tot echte Zambiaanse meiden. Een Zambiaanse pet en sjaal werd ons omgedaan. Harstikke warm, maar als een echte Zambiaanse meid moet je gekleed zijn voor de winter in Zambia!

Daar gingen Willemijn en ik dan in het busje op weg naar het avontuur in Chawamma. Met gezellige muziek en veel te veel mensen in een klein busje, keek ik mijn ogen uit. Overal mensen, grote reclameborden, kleine kraampjes, veel auto's en veel stof. Starend naar deze dingen, vroeg ik me af wat ons allemaal te wachten zou komen te staan? Waar zouden we slapen? Wat zou ik te eten krijgen? Hoe ziet de school eruit? Hoe zijn de andere mensen hier in Zambia?

Deze eerste twee vragen werden al snel beantwoord. Voor een grote poort kwamen we stil te staan. De chauffeur tuuterde. De poort opende en voor ons zagen we een huisje met een rieten dak en twee grote leeuwen. Dit bleek onze lodge te zijn. Wow, dit had ik niet verwacht! Ik dacht echt dat we in een hutje moesten slapen.

Maar nu mijn volgende vraag “Wat zou ik te eten krijgen?”. Nadat we onze spullen, in onze kamer met twee bedden, tv, douche en wc, hadden uitgepakt, werden we (haha veel te laat) opgehaald door kleine schoolbusje. Willemijn en ik dachten dat we moeten gaan koken bij een van de leerkrachten thuis. Maar dit bleek niet het geval te zijn. We gingen uiteten in een van de shoppingcentrums van Lusaka. Eigenlijk voelde ik mij op dat moment best schuldig. Zou dit niet veel te duur zijn voor deze mensen?

Deze dag zijn we met echt met open armen ontvangen! Zo'n een mooi gevoel dat deze mensen die zelf niet veel materialistische dingen hebben, je zo welkom heten. Om onze waardering te laten blijken, hebben Willemijn en ik de gesponsorde flip (door het bedrijf Danae) gegeven. Meteen werd er weer geknuffeld en werden we meteen op film gezet.

Uitgeput ben ik met een glimlach en met een muskitonet boven mijn hoofd in slaap gevallen.