Met een zere keel, rillingen, zweetaanvallen en hoofdpijn stond Willemijn op. Dit klonk niet goed. Met zo'n soort ziekteverschijnselen kan je hier in Zambia alles hebben. Meteen maar Wiseman gebeld om te vertellen dat Willemijn vandaag niet in staat was om les te geven. “No problem, I will comming”. Super lief natuurlijk dat hij meteen zo ongerust was.
Maar om 13.00 uur was hij nog niet hier. Ik zat hier maar op mijn bedje te wachten en in de verpleegstertje te spelen. Zou ik nog naar de school toe moeten? Toch nog maar een keer naar hem bellen. “Are the teachers all arrived?”. Owh kwam er nu een bende teachers kijken hoe het met Willemijn ging? Moet ik niet meer naar school? Wat lief dat ze zo bezorgd waren hoe het met haar ging. Het voelde alleen een beetje dubbel. Yvonne is maandag, dinsdag en woendag ziek thuis gebleven en Abel dinsdag. Aan deze leerkrachten wordt niet meteen gevraagd hoe het met hen gaat.
Nog geen twee minuten later gaat de telefoon.“Hello with Yvonne. We are on our way”. Bij binnenkomst ploffen Yvonne en Martha meteen op Willemijns bed en vragen hoe het met haar is. Wat een schatten.Daarna begint Yvonne vrolijk en luidruchtig te kletsen over baby's en vertelt ze vol trots over haar man. Je merkt meteen dat Martha een stuk stiller is. Ze voelt zich zelf ook niet lekker en wordt ook een beetje overruled door Yvonne. Je merkt meteen een verschil in haar voorkomen. Ik kijk en luister erna en let erop of Willemijn het een beetje trekt. Op moment dat het tijd is kijken we elkaar aan. Martha voelt dit ook aan en met zn vieren lopen we de zon in. Het voelt toch goed om even buiten te zijn. We lopen mee tot aan de hoek van de straat. Voor het eerst in anderhalve week tijd lopen we alleen op straat. Toch wel spannend. Ook al is het 300 meter lopen. Toch kan er in dit stukje vanalles gebeuren. Zoals auto's die je aanrijden. Zij gaan hier voor iemand aan de kant. Zelfverzekerd lopen we terug. Met de houding “niemand kan ons wat maken” laten we zien dat ze niet met ons moeten sollen.
Zullen we maar even van dit zonnetje gaan genieten? De afgelopen week is het koud en windering geweest. De buitenlucht doet ons vast goed! Voor het eerst sinds onze aankomst spelen we samen een spelletje. Als we net klaar zijn, zien we dat Mercy (een andere docent) op het terrein van de lodge loopt. Echt zo lief dat zij ook komt kijken hoe het met Willemijn gaat. Ook met haar kletsen we onder andere over vrouwen dingen. Haha het valt meteen op dat ze gefixeerd is op uiterlijk. Ik heb puistjes in mijn gezicht van het slechte eten en slapen. Ze vraagt wat het zijn. Als ik desinfectie en Deet pak om mij in te smeren tegen de muggen, is ze meteen nieuwsgierig was het is. Het bevalt haar wel en ze vraagt waar ze het zou kunnen kopen. Leuk om te zien dat vrouwen, vrouwen blijven. Ook al zijn ze arm of rijk. Uiterlijk blijft toch belangrijk.
Het is bijna etenstijd en ik vraag haar of Chima duur is. Zij zegt van wel. Een zak van 25 kilo kost 60000 kwatcha (8 euro). Hier kan een gezin van 6 kinderen twee keer per dag twee weken van eten. Ik schrik toch wel even van. Ik dacht mijn Chicken met rice van 25000 kwatcha (3 euro) die ik dadelijk ga eten goedkoop is.
Stiekem heb ik er toch wel van genoten dat ik vandaag verpleegster mocht spelen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten