Met mijn reisboekje en pen ga ik in de tuin van de lodge lekker in de zon zitten wachten op de schoolbus. Deze komt ons ophalen om naar Mula Wanda (de dierentuin) te gaan. Ik zit druk te schrijven en opeens komt er opeens een blanke vrouw naast me zitten. Verbaasd kijk ik haar aan. Dit is de eerste blanke die ik sinds mijn verblijf gezien heb. Met een jointje op haar mond stelt ze zich voor “I'm Martha. I am from Norway”. Ik raak aan de praat met deze vrouw. Ze is een echte hippie. Ze vertelt mij dat ze het leven in Zambia echt een “mess” vindt en en wat voor een corrupt land Congo is. Haar verhalen zijn indrukwekkend. Ze heeft samen met haar Zambiaanse vriend veel delen van Afrika gezien. Tijdens het geprek vertelt ze een paar keer hoe cool ze ons project vindt, maar ze benaderukt ook dat je hier niemand moet vertrouwen.
Het schoolbusje staat voor onze lodge en we vertrekken samen met een paar leden van de kidsrights club en een aantal leden naar de zoo. Onderweg vond er flink gezongen. Om het ritme aan te geven wordt er op de dak van het busje geslagen. De sfeer zit er al goed in!
Tijdens deze rit vraagt Dalisto (een leerkracht) aan mij of ik vandaag mijn lenzen in heb. Ik desinfecteer me handen en haal de lens eruit. Hij is harstikke verbaasd en gaat zelfs huilen. Hij denkt dat ik veel pijn heb als ik deze plastic rondjes in doe. Ik besef mij weer eens dat dingen die voor ons heel vanzelfsprekend zijn, dit hier niet zijn.
Vol bewondering loop in door Mula Wanda. Ik dacht dat dit een dierentuin zou zijn. Maar deze attractie bestaat uit een botanische tuin met zwembad en een dierentuin. Deze is nog dicht. Wat een mooie, kleurrijke bomen, planten en struiken. Ondanks de rondrennende kinderen kom je hier echt tot rust.
Naast Mula Wanda is een kliniek. De baby van Yvonne moet nog op een halfjaarlijkse controle komen. Ze vraagt of we mee gaan. Met de baby op mijn rug loop ik de kliniek binnen. Afwachtend kijk ik hoe de verpleegsters zullen reageren bij het zien van een blanke vrouw met een bruine baby. Baby-k begint te huilen en het grapje mislukt , want Yvonne komt natuurlijk meteen kijken wat er aan de hand is. De verpleegsters zijn harstikke aardig en ik mag hen alles vragen. Dit laat ik mij niet twee keer zeggen en vraag haar de oren van het lijf. De vrouw vertelt mij dat kinderen in Zambia tot en met 5 jaar elk half jaar gratis op controle komen. Hun ontwikkeling wordt bijgehouden. De baby's worden gewogen en krijgen injecties en vitminepillen.
Op de terugweg komt er een man naar mij toe. Hij vraagt mij of hij mijn vriend mag worden. Ik kijk hem raar aan en maak hem duidelijk dat ik al een vriend heb. Dan neem je er toch twee, antwoordt hij. Deze reactie had ik niet verwacht. Ik maak hem maar snel duidelijk dat ik alleen maar van mijn eigen vriend hou en niemand anders. Wat is het leven af en toe toch raar hier. De rest van de dag wordt ik ermee geplaagd dat ik een Zambiaanse vriend heb. O nee mij niet gezien! Ik ben harstikke blij met mijn eigen hollandse jongen!
Niet alleen de Jack CECUP School is in Mula Wanda. Ook verschillende andere scholen hebben hier een bezoek aan gebracht. Het valt mij meteen op welke kinderen van “onze” school zijn. Hun uniformen zijn kapot of vies, in hun schoenen zitten geen veters en hun haren zijn niet zo mooi gevlochten als de kinderen van de andere scholen. Ik schrik hier wel even van. Nu wordt de het verschil in rijk en arm weer even duidelijk. Maar voor Willemijn en mij zijn ze allemaal gelijk.
Deze kinderen zijn zo ontzettend dankbaar. Op het moment dat ze zien dat wij ook aanwezig zijn in de botanische tuin, stormen ze op ons af. Ze knuffelen ons, geven ons handjes en willen allemaal met ons op de foto. Ze willen steeds mijn haren raken. Ik kan er nog steeds niet aan wennen dat ik zo op een voetstuk wordt geplaatst. De hele dag lopen Willemijn en ik met een horde kinderen aan onze zij. Samen kijken we naar de leeuwen, zebra's, struisvogels, uilen, ezels en apen. In het informatiecentrum waar voorlichting wordt gegeven over dieren, het milieu en de landbouw pak ik kinderen op mijn rug zodat ze beter kunnen zien wat er om hen heel verteld wordt.
Aan het eind van de dag wordt er door de leerkrachten en de 200 kinderen gespeeld met de springtouwen, ballen en elastieken die Willemijn en ik aan de school gegeven hebben van het geld van de sponsor SLB diensten. Willemijn en ik spelen mee. Ik zie alleen maar vrolijke en gelukkige kinderen om mijn heen. Ze zijn hun zorgen even vergeten. Een mooiere afsluiting van deze dag had ik mij niet kunnen wensen.
Met 30 op elkaar gepropte kinderen rijden we in een soort van retro volkswagenbusje voldaan terug naar de Jack Compound.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten