20 july 2009 – Gesprek Wiseman en bezoek Thandiwe

's Ochtends vroeg werd er op de deur geklopt. Wie zou dat zijn? Normaal gaan wij buitenstaan om op Jonathan te wachten. Ik maak open en Wiseman stond opeens aan de deur. “We komen jullie ophalen om naar de boerderij te gaan”. Dit was echt een raar moment. Gister hebben we hier de hele dag over proberen te bellen en nu worden we opeens opgehaald zonder dat we verder iets weten. Met lood in onze schoenen, maar vastberaden geven we aan dat we eerst nog liever hier willen blijven zitten. Zodat we zeker weten de cursus goed kunnen voorbereiden. In de auto voel ik me echt heel ongemakkelijk. Het voelt alsof ik een hoop stenen in mijn maag heb. Hebben we hebben we hem nu beledigd? Begrijpt hij ons punt? Kan je zo iets wel zeggen in deze cultuur? Eenmaal aangekomen in het kantoor van Wiseman, proberen we hem nog een keer duidelijk te maken dat we het idee heel leuk vinden en het voor een paar dagen in de boerderij willen blijven wonen, maar nu willen we ons focussen op de cursus.

Op het kantoor van Wiseman lag een brief voor ons klaar van de organisaitie Kidsrights. Of we Thandiwe (winares van de internationale kindervredesprijs) computerlessen wilden geven op haar nieuwe laptop. Natuurlik wilde we dit wel. We hadden zo'n spectaculaire beelden en verhalen over haar gehoord. We waren benieuwd om haar te ontmoeten. Via Wiseman moesten we in contact komen met haar nieuwe school om een afspraak hiervoor te maken. Na vandaag heb ik een steeds beter beeld gekregen hoe deze mensen via telefoon communiceren. Een kind van de school wordt gestuurd om talk time (beltegoed) te gaan halen. Knielend komt hij deze brengen. Vervolgens wordt er gebeld naar Thandiwe. Zij nam niet op. Dan maar de moeder bellen. Er wordt besproken dat we vandaag maar langs moesten komen om een afspraak te maken met de headmaster. Vervolgens wordt er opgehangen zonder elkaar te groeten.

Eindelijk konden we vandaag beginnen aan onze computerlessen! Edon (de computertechneut van de community) had zelfs in het weekend nog gewerkt aan het internet. Niet te geloven hoe behulpzaam de mensen hier zijn. In de ochtend krijgen de leerkrachten les die voor de eerste keer de cursus volgen en in de middag de leerkrachten die vorig jaar bij Leon en Marleen de cursus gevolgd hebben. Als start maar een typcursus. Dat is een van de basisbeginselen van de computer. De scores werden opgeschreven en na afloop kregen we reacties als “morgen gaan we het nog beter doen”. De motivatie straalt van de leerkrachten af. De leerkrachten van groep 1 hebben we de bedoeling laten uitleggen aan groep 2. Wij moesten onverwachts gaan. Opeens stond Jonathan op de stoep om samen met Reubin (een van de leerkrachten) naar de moeder van Thandiwe te gaan.

Zouden we haar dan eindelijk ontmoeten? Hoe zou zij wonen? Jammer genoeg was ze niet thuis. Het bleek dat ze op een prive highschool zit. Ze komt maar 1 keer per maand naar huis. Meteen werd door de moeder van Thandiwe de headmaster gebeld. Om afspraken te maken moesten we vandaag naar haar school komen. Prima, maar voor de tweede keer vandaag merken we dat de mensen hier ander telefoneren en dingen regelen. In Nederland maken we vaak afspraken via de telefoon. Hier wordt heel kort en heel vaak gebeld. Gebeurt het bellen wel effectief? Want mensen gaan bij elkaar langs als ze zaken moeten regelen. Overal is dat overal talk time (beltegoed) te koop. Je ziet iedereen bellen. Zo dubbel om te zien dat de gsm zo belangrijk vinden, terwijl ze zo weinig geld hebben en hem niet echt gebruiken om afspraken te maken.

De ontmoeting met Thandiwe had ik me heel anders voorgesteld. Op de school werden we eerst voorgesteld aan de headmaster. Een strenge, maar pientere vrouw. Ik kreeg een beetje het gevoel dat ze niet echt bewondering uitte voor het werk van Thandiwe. Van de ene kant begrijp ik het dat niet een leerling op een voetstuk kan plaatsen en schoolwerk ook belangrijk is. Ook de ontmoeting met Thandiwe liep anders. Wij kregen het gevoel dat ze er niet veel waarde aan hechten dat wij waren gekomen om haar computerlessen te geven. Misschien was dit omdat ze haar laptop toch nog niet mocht gebruiken. Ik ging met een verward gevoel terug. Het leek mij harstikke leuk om ook in in dit nevenproject energie te steken, maar was het wel de moeite waard? Werd het wel gewaardeerd? Maandag gaan we terug om haar te leren werken op haar blog (zie link in balk aan de rechterkant). Een nieuwe dag, een nieuwe start. Er is dan tevens meer contact geweest tussen ons en Kidsrights en tussen de school en Kidsrights.

De dag werd afgesloten met een schokkend bericht. Reubin vertelde ons in de auto dat de vrouw van Edon vrijdagmiddag overleden is. Niet te geloven dat we nu eens van dichtbij meemaken hoe jong mensen hier sterven. Het schokkende was helemaal dat Edon ons de hele week super veel heeft geholpen met het internet. Er was niks te merken dat zijn vrouw misschien ziek zou zijn. Ook vrijdagmiddag was hij gewoon op school om te helpen met het internet en de computers. Op deze dag is blijkbaar een kind naar school gekomen om het slechte nieuws aan hem te komen vertellen. Op dat moment hebben echt totaal niks aan hem gemerkt. Gezellig zat hij samen met ons chima te eten. Ik moet nu denken aan het Zambiaanse liedje “Baby don't cry” met de tekst “Life is so hard, sometimes, but we can survive. We work and make it if we try. Baby don't worry, Baby don't be afraid, Baby don't cry”