21 July 2009 – De meeting en het bezoek aan de boerderij

Om 12 uur kwamen we vandaag eindelijk op de Jack CECUP School aan. Jonathan kwam ons veel te laat ophalen. Vanaf 9 uur zaten we al in de startblokken om te vertrekken. Gelukkig hebben we geleerd om hier een beetje flexibel mee om te gaan door ons er niet te druk over te maken. We merken steeds meer dat het cursusprogramma dat we voor iedere dag opstellen altijd weer anders verloopt. Constant zijn we aan het denken en overleggen wat we de betreffende dag gaan doen. Het is inderdaad hier echt “Go with the flow”.

Zo ook vandaag. Gister hadden we eigenlijk een meeting gepland met alle leerkrachten. Dit was er niet van gekomen dus deze hebben we vandaag gehouden. We wilde graag met hen te bespreken hoe we de computers op een gepaste manier moesten gebruiken, zodat het rendament van de computers groter is. De eerste dagen zagen we namelijk dat er gewoon met de computers werd gesjouwd, computers open lagen en stekkers werden uitgetrokken als de computer niet meer werkte. Ook lag er allemaal onnodige rotzooi in het lokaal. Hier schrokken we nogal van. Wij zijn bang dat als de leerkrachten de computers op deze manier blijven gebruiken, niet erg lang meegaan. Het mooie was dat we tijdens het gesprek weinig respons kregen. Er kwam nauwelijks reacties op onze vragen. Maar na het gesprek gingen een aantal meteen het lokaal al wat opruimen. Dan blijkt zo'n meeting toch effect te hebben. Dat is een goed gevoel.

Willemijn en ik waren toch wel nieuwsgierig naar de boerderij waar we in zouden gaan slapen. Samen met de vrouwelijke leerkrachten hebben we een gezellige wandeling hiernaar toe gemaakt. Onderweg werd er flink gekletst en gelachen over de verschillen tussen Zambia en Nederland. Hoeveel kinderen heeft een gezin? Hoe oud ben je als je kinderen krijgt? Ga je naar de kerk? Welk geloof heb je? Dit zijn vragen die voor deze mensen belangrijk zijn en die tijdens zo'n uitje besproken worden.

Het land om de boerderij was groot. Er stonden fruitbomen zoals een sinaasappelboom. Er liepen honden en zelf twee hele lieve kittens rond (kleine versies van Toby en Bandito). Het huis zelf was voor Zambiaanse begrippen groot en mooi. De huiskamer zag er netjes uit. De kamer waar we zouden moeten slapen was een ruimte met alleen een bed, kast en tafel. In de andere kamers wonen de familieleden van de boer. Hij wilde echt graag dat we bleven logeren. Voor ons werd het duidelijk dat het beter was dat we eerst nog in de lodge zouden blijven. Deze slaapgelegenheid lag wel dichter bij school. Maar ik weet niet of ik het stuk met zn tweetjes zou durven lopen. Het is erg afgelegen en er zijn weinig mensen in de buurt. Daarnaast wil je sociaal aanpassen aan deze mensen, terwijl je ook tijd nodig hebt voor het maken van de cursus. Samen hebben we besloten dat het beter is dat we hier de laatste dagen van ons project blijven slapen. Wiseman begreep dit en gaf zelfs aan dat hij helemaal niks op wilde leggen. Gelukkig alle nu zijn alle verhalen de wereld uit!

Bij thuiskomst voelde ik me echt gebroken. De indrukken van alle dagen, het weinige eten, de drukke dagen en het slechte slapen kwamen er op het einde van deze dag uit. Een goed gesprek tijdens het eten met een Zambiaanse jongen genaamd Chris gaf me weer wat energie. Hij vertelde ons dat hij vrijwilliger is bij een organisatie die kinderen voorlichting geeft over AIDS en HIV. Een van de grootste doodoorzaken in Zambia. Het was echt indrukwekkend om te horen waarom deze ziekte zo'n probleem is in dit land. Ik vind het heel moeilijk in te denken dat ze hier niet met een condoom willen vrijen terwijl ze zo veel mensen om zich heen zien sterven. Je zou toch zeggen dat deze mensen deze ziekte juist willen voorkomen. Ze zien overal om hen heen zien wat deze ziekte met mensen doet. Chris vertelde ons dat er hier heel veel tradities verbonden zijn aan seks. Zoals ik al vertelde zijn de vrouwen hier echt onderdanig aan de man. Mannen mogen hier meerdere tegelijk vrouwen hebben en de man mag vaak beslissen of er met condoom gevreeen wordt of niet. Een ander probleem is dat je van AIDS niet meteen heel ziek wordt. Dit proces gaat heel langzaam. Ik had echt respect voor deze jongeman die in mijn ogen erg ruimdenkend was en zijn visie graag met andere wilde delen. Hij had zelf zijn broer en nicht verloren aan deze ziekte en wilde graag aan kinderen en vooral meisjes laten zien dat ze op moesten komen voor hun eigen rechten.

Dit gesprek maakte mij echt stil, maar zorgde er tevens voor dat ik daarna echt helemaal op was. Een fijn gesprek met mijn ouders en Louis en Marijke gaven me een geruststellend gevoel. Morgen is er weer een mooie nieuwe dag!